Wyrok NSA z dnia 27 czerwca 2006 r., sygn. II FSK 959/05
Wydanie decyzji w przedmiocie podatku VAT, po ostatecznym określeniu wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest ujawnieniem nowych okoliczności faktycznych, które mogłyby wpłynąć na zmianę rozstrzygnięcia o wysokości zobowiązania w podatku dochodowym.
Wyrokiem z dnia 18 lutego 2005 r., sygn. akt 1 SA/Gd 539/03, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę Ewy K. na decyzję Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 25 marca 2003 r. w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej wydanej w sprawie stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. Jak wskazano w uzasadnieniu, decyzją z dnia 30 czerwca 2000 r. Drugi Urząd Skarbowy w Gdańsku odmówił Skarżącej stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r., a wniesione z uchybieniem terminu odwołanie pozostawiono bez rozpoznania. Jednakże, wobec określenia spółce cywilnej E." decyzją z dnia 2 lutego 2001 r. naliczonego podatku VAT za styczeń 1999 r., Skarżąca wniosła o uchylenie decyzji z dnia 30 czerwca 2000 r. wskazując jako podstawę art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Drugi Urząd Skarbowy w Gdańsku decyzją z dnia 3 października 2002 r. odmówił uchylenia w trybie wznowienia postępowania tej ostatecznej decyzji, a Izba Skarbowa - powołaną na wstępie decyzją - utrzymała w mocy rozstrzygnięcie organu podatkowego 1 instancji podkreślając, iż materiał dowodowy rozliczenia działalności spółki cywilnej E.", której wspólnikiem była Ewa K., jest tożsamy dla podatku dochodowego wspólników tej spółki za 1999 r. oraz dla rozliczenia podatku od towarów i usług spółki za poszczególne miesiące 1999 r. Odmawiając stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. Urząd Skarbowy nie zakwestionował rzetelności zgromadzonego materiału dowodowego w zakresie dochodów Skarżącej uzyskanych z tytułu działalności w spółce E." i dochód z tego tytułu przyjął w kwocie zeznanej przez podatnika. Tym samym, zdaniem Izby Skarbowej, nawet jeżeli przyjąć, iż Urząd Skarbowy dokonał błędnej pod względem prawnym oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, fakt ten nie stanowi przesłanki wznowienia postępowania określonej w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Niezależnie od powyższego Izba Skarbowa wskazała, iż utrata prawa do obniżenia należnego podatku VAT o podatek naliczony z powodu nierzetelnych faktur nie stanowi kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 43 a tiret 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1993 r., Nr 90, poz. 416 z późn. zm.).
Oddalając skargę Sąd 1 instancji podkreślił, iż instytucja wznowienia postępowania, z uwagi na jej szczególny charakter, nie stanowi alternatywy wobec odwołania od decyzji. Nie są to instytucje wobec siebie ekwiwalentne. Sąd zgodził się ze stanowiskiem organów podatkowych, iż w sprawie nie zachodzą przesłanki umożliwiające wzruszenie ostatecznej decyzji określone w art. 240 Ordynacji podatkowej. W szczególności zaakcentowano, iż późniejsze wydanie decyzji w podatku VAT, nie wypełnia przesłanki wznowienia określonej w art. 240 § 1 pkt 5 powołanej ustawy. Wydanie decyzji w przedmiocie podatku VAT, po ostatecznym określeniu wysokości zobowiązania podatkowego podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest ujawnieniem nowych okoliczności faktycznych, które mogłyby wpłynąć na zmianę rozstrzygnięcia o wysokości zobowiązania w podatku dochodowym. Są to bowiem dwa odrębne postępowania, a więc z formalnego punktu widzenia rozstrzygnięcia w zakresie jednego podatku nie mają mocy wiążącej w postępowaniu podatkowym dotyczącym drugiego z nich. Sąd podkreślił, powołując się na dotychczasowe orzecznictwo w tym zakresie, iż wznowienie postępowania jest instytucją, która umożliwia weryfikację ostatecznych decyzji podatkowych z powodu wad postępowania podatkowego, a nie z powodu wad samej decyzji. Ponadto, decyzja nie jest okolicznością faktyczną. Decyzja w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiąc styczeń 1999 r., została wydana w oparciu o okoliczności i dowody znane organowi podatkowemu już na etapie postępowania w przedmiocie podatku dochodowego, skoro obydwie decyzje oparto na tym samym materiale dowodowym. Tożsamość materiału dowodowego - zdaniem Sądu 1 instancji - nie daje podstaw do przyjęcia, iż powodem dla którego rozstrzygnięcie w podatku VAT nie korespondowało z rozstrzygnięciem w podatku dochodowym, było ujawnienie nowych okoliczności sprawy.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
