Wyrok NSA z dnia 8 lutego 2006 r., sygn. II OSK 510/05
Przewidziana w art. 121 par. 1-4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 2002 nr 110 poz. 968 ze zm./ możliwość nałożenia przez organ egzekucyjny grzywny w celu przymuszenia należy do kategorii tzw. uznania administracyjnego, a to wymaga, aby organ egzekucyjny przytoczył w postanowieniu ustalenia faktyczne wraz z uzasadnieniem, dlaczego nałożył grzywnę w takiej, a nie innej wysokości.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ skargę kasacyjną (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 3 lutego 2005 r. w sprawie ze skargi Stanisława K. na postanowienie (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w S. z dnia 13 czerwca 2003 r. w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 3 lutego 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, po rozpoznaniu skargi Stanisława K., uchylił postanowienie (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w S. z dnia 13 czerwca 2003 r. w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia /w sentencji wyroku omyłkowo wskazano datę 13 czerwca 2001 r./. W uzasadnieniu wyroku Sąd podał, że skoro przedmiotem skargi jest postanowienie o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia, wydane w postępowaniu egzekucyjnym, to podnoszone w skardze argumenty podważające zasadność decyzji o nałożeniu na współwłaścicieli budynku określonych obowiązków /wykonania podłączeń kominowych/ nie mogły stać się przedmiotem oceny w niniejszym postępowaniu. Niemniej jednak Sąd dostrzegł konieczność wyjścia poza zarzuty i wnioski przedstawione w skardze w myśl art. 134 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./. Sąd uznał, że w art. 121 par. 2 i 3 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 2002 nr 110 poz. 968 ze zm./ ustalone zostały jedynie górne granice wysokości nakładanych grzywien w celu przymuszenia, uzależnione od rodzaju podmiotów, na które będą nakładane. Maksymalna grzywna nakładana na osobę fizyczną wynosi 5.000 zł, organom egzekucyjnym natomiast została pozostawiona swoboda szczegółowego ustalania jej wysokości, która jednak nie powinna wykraczać poza normy przyjęte w art. 7 par. 2 ustawy egzekucyjnej, ustanawiającej zasady postępowania egzekucyjnego: zasadę celowości i zasadę stosowania najłagodniejszego środka egzekucyjnego. Sąd podkreślił, że organ działający w ramach uznania administracyjnego powinien wykazać, jakimi przesłankami się kierował. Natomiast zarówno postanowienie o nałożeniu grzywny z dnia 15 maja 2003 r., jak i utrzymujące je w mocy postanowienie z dnia 13 czerwca 2003 r., nie zawierają żadnego uzasadnienia co do okoliczności, jakimi kierowały się organy, określając wysokość orzeczonej grzywny. W aktach sprawy brak jest jakiegokolwiek dowodu, na podstawie którego organy mogły ustalić sytuację finansową zobowiązanego. Uniemożliwiło to Sądowi odniesienie się do zasadności wysokości wymierzonej grzywny i świadczy o tym, że organy nie poczyniły w tym kierunku żadnych ustaleń. Ponadto Sąd zwrócił uwagę, że organ odwoławczy nie odniósł się również do twierdzeń skarżącego, który wnosząc w zażaleniu o umorzenie nałożonej grzywny, wskazał na swoją trudną sytuację majątkową.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
