Wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 2001 r., sygn. III SA 3352/99
W kwestii dokumentowania wydatków w orzecznictwie sądowym ukształtowały się dwa poglądy.
Pierwszy - przyjmuje generalnie zasadę, że przepisów o rachunkowości nie należy stosować wprost do rozstrzygnięcia kwestii podatków, a zakres obowiązku podatkowego może być określony tylko ustawami podatkowymi. Prowadzi to do przyjęcia, iż poniesienie wydatku może być praktycznie rzecz biorąc udowodnione każdym dowodem.
Drugi pogląd zakłada, że dokument nie mający waloru dowodu księgowego nie może być podstawą uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu. Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie skłania się ku pierwszemu z tych poglądów, co oznacza to, uchybienie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ nie oznacza a priori, że dana czynność nie wystąpiła /była pozorna/.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi "P." Sp. z o. o. /w likwidacji/ w W. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 24 listopada 1999 r. (...) w przedmiocie wymiaru podatku dochodowego od osób prawnych za 1995 r. - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).
UZASADNIENIE
"P." Sp. z o.o. w W. zwana dalej "Spółką", której przedmiotem działania było prowadzenie wszelkiej działalności wytwórczej, usługowej i handlowej w tym m.in. wykonywanie robót stolarskich i ślusarskich w dniu 20 lutego 1992 r. wraz z innymi 8 podmiotami gospodarczymi zawarła umowę, nazwaną "umowę o wspólnym przedsięwzięciu gospodarczym", w ramach której miało być realizowane zadanie inwestycyjne "kompleks handlowo-usługowy" zlokalizowany przy ul. R. i B. Zgodnie z par. 2 umowy wybudowany kompleks stanowić miał własność "S." S.A. w W., natomiast pozostałe strony umowy miały przekazywać "S." SA własne środki finansowe lub środki pochodzące z kredytów zaciągniętych na ten cel, a po wybudowaniu obiektu miały korzystać, na podstawie indywidualnych umów najmu, przez co najmniej 5 lat z pomieszczeń na swoje potrzeby. Środki finansowe przekazane przez strony na realizację kompleksu miały być traktowane jako zaliczki na poczet "kosztów wynajmu". Jak wynika z akt sprawy Spółka m.in. w roku 1995 uzyskiwała przychody ze świadczonych na rzecz "kompleksu "robót. Pismem z dnia 15 listopada 1994 r. Spółka odstąpiła od umowy wspólnego przedsięwzięcia, zawartej 20 lutego 1992 r., wnosząc o traktowanie wpłaconej kwoty, jako częściowej zapłaty za nabyte obligacje. Izba Skarbowa w W. analizując działania Spółki w 1994 r. podała m.in., że Spółka odstępując od umowy wspólnego przedsięwzięcia nie osiągnęła z tego tytułu żadnych przychodów, tylko poniosła koszty odsetek bankowych. Podano także, że Spółka do końca 1994 r. nie dokonała sprzedaży posiadanych obligacji i nie uzyskała z faktu ich posiadania żadnych pożytków w postaci przychodów i powołano art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
