Wyrok NSA z dnia 2 marca 2001 r., sygn. I SA/Lu 1213/99
Decyzję, o jakiej mowa w art. 233 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, organ odwoławczy może wydać tylko wówczas, gdy organ I instancji albo w ogóle nie przeprowadził postępowania wyjaśniającego, albo przeprowadzone postępowanie wyjaśniające nie jest wystarczające do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy i jednocześnie brak jest podstawy do zastosowania przez organ odwoławczy art. 229 tej ustawy tj. podstawy do przeprowadzania przez organ odwoławczy uzupełniającego postępowania dowodowego. Jednakże stosując ten przepis, organ odwoławczy musi w uzasadnieniu decyzji kasacyjnej przekonująco uzasadnić istnienie przesłanek w nim wymienionych oraz wskazać, z jakich przyczyn nie zastosował art. 229.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi "G." - Spółki z o.o. w L. na decyzję Izby Skarbowej w L. z dnia 3 listopada 1999 r. (...) w przedmiocie wymiaru podatku dochodowego od osób prawnych za 1997 r., uchyla zaskarżoną decyzję, (...)
UZASADNIENIE
1. Decyzją z dnia 30 sierpnia 1999 r. (...) Inspektor Kontroli Skarbowej określił Spółce z o.o. G." w L. kwotę podatku dochodowego od osób prawnych za 1997 r. z tytułu:
- nie uznania za koszty uzyskania przychodów różnicy przychodów różnicy między wartością sprzedaży a kosztem zakupu samochodu Volvo S - 70 w kwocie 54.314,82 zł,
- nie uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem i użytkowaniem telefonów komórkowych na kwotę 2.699,50 zł.
Powyższa decyzja była przedmiotem odwołania, w którym spółka zarzuciła: naruszenie przepisów art. 16 ust. 1 pkt 14, art. 15 ust. 1, ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./, art. 120, art. 121, art. 210 par. 1 pkt 4 i 6 oraz par. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ w związku z czym wniesiono o częściowe uchylenie decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej. Izba Skarbowa po przeprowadzonej analizie materiału dowodowego stwierdziła naruszenie przepisów procedury administracyjnej przy wydawaniu decyzji wymiarowej, a także niezgodności z prawem podatkowym w ustaleniach merytorycznych. Przede wszystkim, organ odwoławczy stwierdził, że przeprowadzona operacja gospodarcza polegająca na sprzedaży samochodu osobowego marki Volvo S-70 znacznie poniżej ceny nabycia nie może być traktowana jako darowizna. Kwalifikacja tego zdarzenia nie jest zgodna z definicją darowizny. Uzupełnić należy, że zarzuty wniesione przez Spółkę w tym przedmiocie opierały się głównie na istocie darowizny wynikającej z uregulowań art. 888 par. 1 Kodeks cywilnego. Poza tym według Spółki, sprzedaż nowego samochodu poniżej ceny rynkowej nie ma znamion nieodpłatnego świadczenia, nie jest to ofiarą, umorzeniem czy też darowaniem części wierzytelności. Zarzuty te zostały przez Spółkę szczegółowo uzasadnione i umotywowane. Z zarzutami strony w tym względzie Izba Skarbowa zgodziła się, bowiem faktyczna kwalifikacja dokonanej transakcji /sprzedaż ze znaczną stratą/ nie nastąpiła zgodnie z przedstawionymi faktami i przepisami prawa podatkowego. Skoro ustalenia dokonane przez Inspektora Kontroli Skarbowej nie znajdują oparcia w stanie faktycznym i okoliczności decydujące w sprawie nie zostały udowodnione przeto Izba Skarbowa stwierdziła, że przedmiot sprawy wymaga ponownego zbadania, a zastosowanie art. 233 par. 2 Ordynacji podatkowej jest niezbędne.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
