Wyrok NSA z dnia 11 kwietnia 1994 r., sygn. SA/Wr 1861/93
Skoro zgodnie z art. 662 par. 1 Kc wynajmujący powinien wydać najemcy rzeczy w stanie przydatnym do umówionego użytku, to w sytuacji gdy spółka bierze na siebie obowiązek doprowadzenia do użytku lokalu najętego od swojego dyrektora - koszty z tym związane nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 3 poz. 12 ze zm./.
UZASADNIENIE
Izba Skarbowa w W. decyzją z dnia 26 sierpnia 1993 r. na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa - po rozpatrzeniu odwołania Spółki z o.o. "E.-T." w S. od decyzji Urzędu Skarbowego w D. z dnia 2 czerwca 1993 r. w sprawie ustalenia wysokości należnego podatku dochodowego za 1990 r. w kwocie 95.337.200 zł utrzymała tę decyzję w mocy.
W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy stwierdził, co następuje:
Urząd Kontroli Skarbowej w W. przeprowadził badania dokumentów w Przedsiębiorstwie Turystycznym Usługowo-Handlowym "E.-T." w S. w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw do naliczania podatku dochodowego za 1990 r. W wyniku kontroli stwierdzono zaniżenie dochodu poprzez zaliczenie wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych oraz prace wykończeniowe w najmowanym lokalu do kosztów uzyskania przychodów. Nie zgadzając się z ustaleniami kontroli Spółka z o.o. "E.-T." wniosła o skierowanie sprawy na drogę postępowania w sprawach zobowiązań podatkowych. Na podstawie zgromadzonych materiałów Urząd Skarbowy w D. decyzją z dnia 2 czerwca 1993 r. ustalił kwotę należnego podatku za 1990 r. w wysokości 95 337 200 zł. Różnica między podatkiem dochodowym zadeklarowanym przez Spółkę w kwocie 68.154.500 zł, a podatkiem dochodowym ustalonym przez Urząd Skarbowy w wysokości 95.337.200 zł wynosi 27.192.700 zł i spowodowana jest wyłączeniem z kosztów kwoty 67.957.149 zł, będącej wydatkiem na materiały i roboty budowlane zużyte w celu częściowego przynajmniej dokończenia budowy prywatnego budynku mieszkalnego dyrektora Spółki Jacka P. Od decyzji tej Spółka z o.o. "E.-T." odwołała się zarzucając naruszenie art. 11 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 3 poz. 12 ze zm./ oraz par. 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 grudnia 1989 r. w sprawie uznawania składników majątkowych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, zasad i stawek ich amortyzacji oraz zasad aktualizacji wyceny środków trwałych /Dz.U. nr 72 poz. 442 ze zm./. Izba Skarbowa, po zapoznaniu się z materiałami zgromadzonymi w sprawie stwierdziła, że na podstawie umowy z dnia 1 lutego 1990 r. Spółka wynajęła od Jacka P. lokal użytkowy w budynku posadowionym w S. Miesięczną stawkę czynszu ustalono w kwocie po 10.000 zł za m2 z zastrzeżeniem możliwości zmiany tej stawki - w drodze aneksu do umowy - w przypadku podwyższenia kosztów eksploatacji. Przedmiot najmu obejmował 120 m2. Jak wynika z par. 5 umowy, lokal nie był zdatny do użytku z punktu widzenia potrzeb spółki, skoro zobowiązywała się ona wykonać na własny koszt prace wykończeniowe. Z tego tytułu właściciel nieruchomości zobowiązał się do udzielenia 50 procent bonifikaty miesięcznej stawki czynszu do czasu zrealizowania prac wykończeniowych.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
