Najczęściej popełniane błędy przy naliczaniu świadczeń chorobowych i sporządzaniu dokumentacji zasiłkowej

Jeżeli płatnikiem świadczenia jest ZUS, ustalenie prawidłowej wysokości tego świadczenia w dużej mierze zależy od płatników składek - czy poprawnie wypełnią zaświadczenie płatnika składek na druku ZUS Z-3, który wówczas mają obowiązek złożyć w ZUS. Jeśli ZUS Z-3 jest wypełniony błędnie, wysokość zasiłku zostanie ustalona przez ZUS nieprawidłowo. Nieprawidłowości zdarzają się również w przypadku wypłaty należnych świadczeń przez zakłady pracy.

Niżej przedstawiamy błędy, które pracodawcy najczęściej popełniają przy ustalaniu prawa do wynagrodzenia chorobowego/zasiłków, przy obliczaniu ich wysokości oraz przy sporządzaniu dokumentacji zasiłkowej.

1. Okres wyczekiwania

Zakłady pracy, które ustalają uprawnienia do wynagrodzenia za czas choroby i zasiłku chorobowego, nie zawsze pamiętają o dokumentowaniu wcześniejszych okresów zatrudnienia pracownika. W rezultacie może to doprowadzić do nadpłaty świadczeń, jeżeli wynagrodzenie/zasiłek chorobowy został wypłacony bez wymaganego okresu wyczekiwania.

Pracownik, który ubezpieczeniu chorobowemu podlega obowiązkowo, ma prawo do wynagrodzenia/zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia (art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy zasiłkowej). Nie musi to być zatrudnienie w zakładzie, z którego pracownik nabywa prawo do wynagrodzenia/zasiłku chorobowego.

Do okresu ubezpieczenia, od którego jest uzależnione prawo do wynagrodzenia/zasiłku chorobowego, zalicza się poprzednie okresy podlegania ubezpieczeniu chorobowemu zarówno obowiązkowo, jak i dobrowolnie, jednak pod warunkiem, że przerwa w ubezpieczeniu nie przekroczyła 30 dni. Do okresu ubezpieczenia chorobowego wlicza się także okres podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników.