Jak wyliczyć podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego i zasiłków po przekroczeniu 30-krotności prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia

Podstawę wymiaru świadczeń z tytułu niezdolności do pracy stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone pracownikowi za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.

Podstawa wymiaru dla pracowników

Jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem 12 miesięcy kalendarzowych zatrudnienia pracownika, to podstawa wymiaru świadczenia z tytułu niezdolności do pracy jest ustalana z faktycznego okresu ubezpieczenia. Podstawa wymiaru to przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne kalendarzowe miesiące zatrudnienia.

Przez wynagrodzenie uwzględniane w podstawie wymiaru świadczeń należy rozumieć przychód pracownika, który równocześnie jest podstawą wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe oraz chorobowe, finansowanych ze środków pracownika. Obliczając podstawę wymiaru świadczenia w pierwszej kolejności przychód pracownika z poszczególnych miesięcy trzeba pomniejszyć o kwotę składek faktycznie potrąconych przez pracodawcę.

Pracownik finansuje połowę składki na ubezpieczenie emerytalne (9,76%), całą składkę na ubezpieczenie chorobowe (2,45%) i od 1 stycznia 2008 r. składkę rentową w wysokości 1,5% (do 30 czerwca 2007 r. było to 6,5%, od 1 lipca do 31 grudnia 2007 r. - 3,5% podstawy wymiaru).