Wyrok SN z dnia 13 marca 2025 r., sygn. II CSKP 377/23

Istota problemu

Główny problem prawny dotyczył zakresu dopuszczalnych zarzutów w powództwie opozycyjnym małżonka dłużnika przeciwko któremu nadano klauzulę wykonalności na podstawie art. 787 k.p.c., w szczególności czy zarzuty kwestionujące skuteczność nabycia wierzytelności przez pozwanego oraz sposób udowodnienia wyrażenia zgody na zaciągnięcie zobowiązania stanowią zarzuty z własnego prawa małżonka w rozumieniu art. 840 § 1 pkt 3 k.p.c. Problem obejmował również kwestię oceny dowodowej dokumentów w postaci kserokopii niepoświadczonych za zgodność z oryginałem oraz zasadności rozpoznania apelacji na posiedzeniu niejawnym bez pouczenia strony o możliwości złożenia wniosku o przeprowadzenie rozprawy.

Rozstrzygnięcie

Sąd Najwyższy stwierdził, że zarzuty kwestionujące skuteczność przelewu wierzytelności oraz przedawnienie roszczenia nie są zarzutami z własnego prawa małżonka dłużnika, lecz zarzutami wynikającymi z prawa samego dłużnika. Małżonek dłużnika, będący jedynie "dłużnikiem egzekwowanym", nie ma statusu dłużnika osobistego i nie był stroną czynności prawnych dotyczących umowy kredytu czy przelewu wierzytelności. Sąd wyjaśnił, że art. 840 § 1 pkt 3 k.p.c. w obecnym brzmieniu wyłącza dopuszczalność opierania powództwa opozycyjnego małżonka na zarzutach, które dłużnik mógł wcześniej podnieść. Odnośnie kwestii proceduralnych, Sąd uznał, że niepouczenie o możliwości złożenia wniosku o przeprowadzenie rozprawy nie narusza prawa do obrony, a ocena dowodowa kserokopii dokumentów była prawidłowa.