Wyrok NSA z dnia 18 października 2022 r., sygn. II GSK 1321/19
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Czarnik Sędzia NSA Gabriela Jyż Sędzia del. WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 18 października 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Z. w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2019 r. sygn. akt VI SA/Wa 392/19 w sprawie ze skargi Z. w S. na decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 19 listopada 2018 r. nr 1607/2018/Ub w przedmiocie stwierdzenia podlegania obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego 1. uchyla zaskarżony wyrok; 2. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Mazowieckiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 28 lipca 2015 r., nr 363/2015/DUS; 3. zasądza od Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia na rzecz Z. w S. 720 (siedemset dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z 4 czerwca 2019r., sygn. akt VI SA/Wa 357/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalił skargę Z. w S. (dalej: Z., Płatnik, Skarżący) na decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia (dalej: Prezes NFZ) z 19 listopada 2018 r. nr 1610/2018/Ub w przedmiocie stwierdzenia podlegania obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego.
Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy:
Zaskarżoną decyzją Prezes NFZ, na podstawie m.in. art. 102 ust. 5 pkt 24 w zw. z art. 109 ust. 5 oraz art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. e) ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1510 z późn. zm.; dalej: ustawa o świadczeniach) oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2017 poz. 1257 z późn. zm.; dalej: k.p.a.) w zw. z art. 16 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2017 r. poz. 935), po rozpatrzeniu odwołania Z., utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Mazowieckiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia (dalej: Dyrektor MOW NFZ) z 28 lipca 2015 r. stwierdzającą, że M.Ż. (dalej: Zainteresowany, Wykonawca) w dniach: 11 stycznia 2009 r., 14 stycznia 2009 r., 25 stycznia 2009 r., 21 marca 2009 r., 28 marca 2009 r., 18 kwietnia 2009 r., 19 kwietnia 2009 r., 23 maja 2009 r., 24 maja 2009 r., 5 października 2009 r., 25 października 2009 r. oraz 28 listopada 2009 r. podlegał obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu wykonywania na rzecz Płatnika pracy na podstawie umów o świadczenie usług, do których zgodnie z Kodeksem cywilnym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025; dalej: k.c.) stosuje się przepisy dotyczące zlecenia.
Organ wyjaśnił, że z treści umów zawartych przez Z. z Zainteresowanym nazwanych przez strony umowami o dzieło – wynika, że ich przedmiotem było "Przygotowanie i wykonanie roli aktorskiej w [...]" oraz "Przygotowanie i wykonanie roli aktorskiej w spektaklu [...]". Nadto ustalono, że "Wykonawca zobowiązuje się do wykonania dzieła według swojej najlepszej wiedzy fachowej"; "Wykonawca nie może powierzyć ani w całości ani w części wykonania dzieła innej osobie"; "W przypadku nienależytego lub nieterminowego wykonania dzieła Zamawiający ma prawo odmowy wypłaty całości lub części umownej kwoty"; "Wykonawca zobowiązuje się do naprawienia szkody jaką poniósł zamawiający z powodu niewykonania lub nienależytego wykonania dzieła", przy czym w umowie z 5 stycznia 2009 r. zapisano, że "Wykonawca zobowiązuje się do pokrycia wszelkich strat wynikłych z powodu niewykonania dzieła". Wg postanowień umownych ich zmiany wymagały formy pisemnej, a w sprawach w nich nieuregulowanych zastosowanie miały mieć przepisy Kodeksu cywilnego. W spornych umowach określono także wysokości przysługujących Wykonawcy wynagrodzeń w kwotach od 170 do 300 zł. ZUS poinformował, że Zainteresowany w rozpatrywanych okresach podlegał ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu niż ww. umowy. Oceniając charakter zawartych umów, organ, mając na względzie przepisy art. 627–646 i 734–750 k.c., uznał, że w umowach tych żadne konkretne dzieło – w myśl przepisów regulujących umowę o dzieło – nie zostało oznaczone. Wypełnianie zadań przez Wykonawcę polegało na dokonywaniu czynności z należytą starannością bez możliwości weryfikacji rezultatu po ich wykonaniu. Brak rezultatów tychże czynności decydował ostatecznie o tym, że sporne umowy zasadnie zakwalifikowane zostały jako umowy o świadczenie usług, do których zastosowanie znajdują przepisy o zleceniu w rozumieniu art. 750 k.c. Działania podejmowane przez Zainteresowanego stanowiły bowiem jedynie czynności z obszaru działalności Z., który organizował wydarzenia kulturalne, a działalność ta regulowana jest przepisami ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2012 r. poz. 406) oraz na podstawie wewnętrznego statutu Płatnika.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
