Wyrok NSA z dnia 29 września 2022 r., sygn. I OSK 1959/19
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zygmunt Zgierski Sędziowie: Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska (spr.) Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka po rozpoznaniu w dniu 29 września 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 marca 2019 r. sygn. akt I SA/Wa 1551/18 w sprawie ze skargi M. S. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 18 czerwca 2018 r. nr GZ.gn.625.49.2018 w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 28 marca 2019 r. oddalił skargę M. S. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 18 czerwca 2018 r. nr GZ.gn.625.49.2018 w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.
W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przyjął następujące okoliczności faktyczne i prawne.
Naczelnik Gminy G. decyzją z 25 stycznia 1979 r., wydaną na podstawie art. 38 ust. 1 ustawy z 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach (tj. Dz. U. z 1969 r. Nr 22, poz. 159), stwierdził, że gospodarstwo rolne o powierzchni 12,94 ha, położone na terenie wsi W., pod nr jedn rejestr. [...] i [...], należące do E. S., obejmujące działki nr [...], [...], [...] i [...], stanowi własność Skarbu Państwa.
M. S. wystąpiła z wnioskiem o stwierdzenie nieważności ww. decyzji z powodu wydania jej bez podstawy prawnej. Podniosła, że powołana ustawa z 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach, nie zawierała przepisu upoważniającego do wydania decyzji w sprawie stwierdzenia nabycia mienia z mocy prawa.
Wojewoda Warmińsko – Mazurski decyzją z 2 września 2016 r. odmówił stwierdzenia nieważności opisanej decyzji Naczelnika Gminy G. z 25 stycznia 1979 r. Organ I instancji wskazał, że E. S. był narodowości niemieckiej z polskim obywatelstwem, który na podstawie umowy darowizny stał się właścicielem działek nr [...], [...] i [...], a następnie utracił obywatelstwo polskie, w związku z wyjazdem na pobyt stały do RFN. Wnioskodawczyni zaś nabyła łącznie z mężem w 1973 r. działkę nr [...], o pow. 3,02 ha od osoby fizycznej. Nie zostały zatem spełnione przesłanki, określone w art. 38 ust. 3 i ust. 4 powołanej ustawy z 14 lipca 1961 r., a tym bardziej art. 38 ust. 1 tego aktu, powodujące przejście z mocy samego prawa wyżej opisanego gospodarstwa rolnego na Skarb Państwa. W ocenie Wojewody, w decyzji błędnie podano przepis art. 38 ustawy, gdyż w dniu wydania decyzji w systemie prawnym obowiązywał art. 2 ustawy z 13 lipca 1957 r. o zmianie dekretu z 18 kwietnia 1955 r. o uwłaszczeniu i o uregulowaniu innych spraw związanych z reformą rolną i osadnictwem rolnym (Dz. U. Nr 39, poz. 174 ze zm.). Na podstawie tego przepisu Naczelnik powinien orzec o przejęciu nieruchomości. Gospodarstwo rolne zostało bowiem opuszczone przez właścicieli. W uzasadnieniu orzeczenia z 1979 r. stwierdzono, że zostaje ono przejęte na Skarb Państwa, jako mienie opuszczone, celem uregulowania stanu prawnego, gdyż właściciel wyjechał na pobyt stały za granicę. Wojewoda wskazał, że błędne powołanie podstawy prawnej stanowi jedynie wadę formy decyzji administracyjnej i nie nosi cech rażącego naruszenia prawa. Wskazanie błędnej podstawy decyzji nie stanowi automatycznie o konieczności stwierdzenia jej nieważności. Zwłaszcza, że przedmiotowe gospodarstwo zostało opuszczone, zgodnie definicją zawartą w § 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 5 sierpnia 1961 r. w sprawie opuszczonych gospodarstw rolnych (Dz. U Nr 39, poz. 198).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
