Postanowienie NSA z dnia 29 marca 2022 r., sygn. I OSK 1717/20
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zygmunt Zgierski Sędziowie: Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska Sędzia del. WSA Agnieszka Miernik (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Dariusz Bociarski po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2022 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych Komisji do spraw reprywatyzacji nieruchomości warszawskich, M. M. i E. M.-B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 października 2019 r. sygn. akt I SA/Wa 1670/18 w sprawie ze skarg E. M.-B., Miasta Stołecznego Warszawy i M. M. na decyzję Komisji do spraw reprywatyzacji nieruchomości warszawskich z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: 1. otworzyć zamkniętą rozprawę, 2. zawiesić postępowanie sądowe, na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329), do czasu podjęcia przez Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygnięcia w sprawie o sygn. akt I OPS 1/22.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 18 października 2019 r. sygn. akt I SA/Wa 1670/18 po rozpoznaniu skarg E. M.-B., Miasta Stołecznego Warszawy i M. M. na decyzję Komisji do spraw reprywatyzacji nieruchomości warszawskich z [...] czerwca 2018 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w punkcie pierwszym uchylił zaskarżoną decyzję, w punkcie drugim zasądził od Komisji do spraw reprywatyzacji nieruchomości warszawskich na rzecz E. M.-B., Miasta Stołecznego Warszawy i M. M. po 680 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wnieśli: Komisja do spraw reprywatyzacji nieruchomości warszawskich, E. M. B. i M. M.
Komisja do spraw reprywatyzacji nieruchomości warszawskich zaskarżyła wyrok Sądu I instancji w całości, zarzucając mu:
1. naruszenie prawa materialnego, to jest:
1. art. 30 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 3 ust. 1-3 w związku z art. 1 pkt 1 i 2 w związku z art. 29 ust. 1 pkt 3a ustawy z 9 marca 2017 r. przez błędną wykładnię i uznanie, że wprowadzona ustawą materialnoprawna przesłanka wzruszenia ostatecznej decyzji reprywatyzacyjnej wymieniona w art. 30 ust. 1 pkt 5 może znaleźć zastosowanie pod warunkiem wcześniejszego uzyskania prejudykatu w postaci orzeczenia sądu powszechnego stwierdzającego nieważność czynności prawnej przeniesienia roszczeń do nieruchomości dekretowej z uwagi na występującą w jej ramach niewspółmierność świadczeń między stronami stosunku prawnego, przy czym ww. błędna wykładnia przytoczonych przepisów doprowadziła Sąd I instancji do uznania braku podstaw do stwierdzenia nieważności nadzorowanej decyzji reprywatyzacyjnej przez Komisję w oparciu o ww. przesłankę, zgodnie z którą przeniesienie roszczeń do nieruchomości warszawskiej było rażąco sprzeczne z interesem społecznym, ponieważ nastąpiło w zamian za świadczenie wzajemne rażąco niewspółmierne do wartości nieruchomości warszawskiej; tymczasem dokonanie właściwej wykładni art. 30 ust. 1 pkt 5 ustawy z 9 marca 2017 r. w powiązaniu ze stanem faktycznym wskazanym w decyzji Komisji pozwalało na uznanie, że w przypadku nieruchomości przy zbiegu ulic [A] i [B] (oznaczonej adresami [A] [1] i [B] [2]) wydanie decyzji reprywatyzacyjnej było rażąco sprzeczne z interesem społecznym z uwagi na rażący brak ekwiwalentności świadczeń stron mający miejsce w umowie dotyczącej przeniesienia roszczeń do ww. nieruchomości, co uzasadniało stwierdzenie nieważności nadzorowanego aktu przez Komisję na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 3a w związku z art. 30 ust. 1 pkt 4 i 5 cyt. ustawy;
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
