Wyrok NSA z dnia 19 stycznia 2024 r., sygn. III FSK 3926/21
Interpretacja norm prawnych w zakresie podatku od nieruchomości musi odnosić się do właściwych przepisów dotyczących momentu powstania obowiązku podatkowego oraz przedmiotu opodatkowania, a nie do wprowadzenia budowli do ewidencji środków trwałych.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Stachurski (sprawozdawca), Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia WSA (del.) Agnieszka Olesińska, po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. sp. z o. o. z siedzibą w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 3 listopada 2020 r., sygn. akt I SA/Wr 187/20, w sprawie ze skargi Prokuratora Rejonowego w Wołowie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu z dnia 24 lipca 2019 r., nr SKO 4011/594/18/19, w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2016 r. oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
1. Wyrok sądu pierwszej instancji.
Wyrokiem z 3 listopada 2020 r., I SA/Wr 187/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Wołowie przy udziale uczestnika P. sp. z o.o. z siedzibą w B. (dalej: ,,Spółka"), uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu z 24 lipca 2019 r., nr SKO 4011/594/18/19, w przedmiocie określenia wysokości podatku od nieruchomości za 2016 r. oraz określenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2016 r. wraz z uiszczonymi odsetkami za zwłokę.
Z uzasadnienia wyroku wynika, że zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze we Wrocławiu uchyliło w całości decyzję Burmistrza Brzegu Dolnego (dalej: "Burmistrz") z 21 września 2018 r. w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego Spółki w podatku od nieruchomości za 2016 r. i w to miejsce określiło zobowiązanie podatkowe Spółki w podatku od nieruchomości za 2016 r. w kwocie 44.832 zł oraz nadpłatę w podatku od nieruchomości za 2016 r. w kwocie 1.767.099,30 zł wraz z uiszczonymi odsetkami za zwłokę. Organ odwoławczy stwierdził, że spór w sprawie dotyczy dwóch zagadnień. Po pierwsze, czy należąca do Spółki instalacja do produkcji kwasu monochlorooctowego, jako budowla w ogóle podlegała opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości w 2016 r., skoro nie była ujęta w ewidencji środków trwałych w dniu 1 stycznia 2016 r, choć z końcem 2015 r. była gotowa do użytkowania według Prawa budowlanego. Po drugie, czy całość tej instalacji stanowi budowlę, jak twierdzi organ pierwszej instancji, czy tylko jej części wskazywane przez Spółkę. Organ odwoławczy wskazał, że nie rozstrzygnie drugiego zagadnienia, bo po przeanalizowaniu pierwszego uznał, że rację ma Spółka, co eliminuje całkowicie podatek od budowli za 2016 r. Jakkolwiek sporna instalacja została wybudowana i uzyskała pozwolenie na użytkowanie w grudniu 2015 r., to jednak 1 stycznia 2016 r. z powodu awarii nie była kompletna i zdatna do użytku, co nie pozwalało na ujęcie w ewidencji środków trwałych i dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. Fakt ten ma znaczenie dla zastosowania art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 716 z późn. zm.: dalej: ,,u.p.o.l."), czyli możliwości ustalenia podstawy opodatkowania tej instalacji.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
