Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w wyroku z 23 października 2025 r. w sprawie C-232/24 wydał kluczowe rozstrzygnięcie dotyczące opodatkowania podatkiem od wartości dodanej (VAT) wynagrodzeń (prowizji i opłat) pobieranych przez faktorów w ramach działalności faktoringowej. Sprawa dotyczyła wykładni przepisów Dyrektywy VAT w kontekście faktoringu w drodze sprzedaży wierzytelności oraz

Ministerstwo Finansów odpowiedziało na pytania poselskie dotyczące opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek, popularnie nazywanego estońskim CIT. Przedstawiamy zasadniczą treść dwóch odpowiedzi na te interpelacje poselskie.

Szef Krajowej Administracji Skarbowej (KAS) może z urzędu (czyli z własnej inicjatywy) zmienić wydaną wcześniej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (KIS) interpretację indywidualną. Dzieje się tak, jeśli stwierdził jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Szef KAS nie jest w tym zakresie

Usługa, w ramach której następuje nabywanie wierzytelności, może korzystać ze zwolnienia z VAT, jeśli głównym jej celem jest finansowanie sprzedawcy wierzytelności. Prawo do zwolnienia przysługuje, gdy nie ma ryzyka, że wierzytelności nie zostaną spłacone, a celem usługi nie jest ściąganie długów. Tak orzekł NSA w wyroku z 22 czerwca 2021 r., sygn. akt I FSK 1706/20.

Gdzie w bilansie wykazać zobowiązanie wobec banku z tytułu faktoringu niepełnego? Jak w księgach rachunkowych dokonać rozliczenia tego zobowiązania?