Pracodawcy ze sfery budżetowej mają obowiązek wypłacić swoim pracownikom do końca marca 2019 r. dodatkowe wynagrodzenie roczne (tzw. trzynastkę). Ostatni dzień terminu na wypłatę przypada w niedzielę. Nie ulega on jednak przesunięciu. Pracownicy, którzy nabyli prawo do trzynastki, powinni dysponować taką wypłatą najpóźniej 31 marca 2019 r. W artykule odpowiadamy na najczęściej pojawiające się pytania

Dodatkowe wynagrodzenie roczne nie ma charakteru powszechnego. Obligatoryjnie przysługuje ono pracownikom zatrudnionym w jednostkach sfery budżetowej. Na prawo do trzynastki nie wpływa rodzaj umowy o pracę, wymiar czasu pracy ani ogólny staż pracy pracownika, lecz przepracowanie przez niego w jednostce minimalnego okresu 6 miesięcy w roku, za który przysługuje ta nagroda.

Regulamin wynagradzania obowiązujący w naszej szkole nie przewiduje dodatkowego wynagrodzenia za sprawdzanie prac z języka polskiego. Tymczasem regulamin obowiązujący w sąsiedniej gminie przewiduje taki składnik wynagrodzenia. Czy możemy przyznawać nauczycielom takie dodatkowe wynagrodzenie?

Oceny, czy warunki, w których pracuje nauczyciel, należy uznać za trudne i uciążliwe, nie dokonują ani dyrektor szkoły, ani nauczyciel. Zatem uznanie określonej pracy za pracę w warunkach trudnych lub uciążliwych nie jest uzależnione od woli pracodawcy czy pracownika.

Pracownicy jednostek sfery budżetowej nabywają prawo do dodatkowego wynagrodzenia rocznego w pełnej wysokości, pod warunkiem przepracowania u danego pracodawcy pełnego roku kalendarzowego. Wyjątkowo pracownik, który nie spełnił tego warunku, nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w wysokości proporcjonalnej, jeżeli przepracował co najmniej 6 miesięcy.

Ograniczenie wysokości wynagrodzenia osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi dotyczy, co do zasady, świadczeń wynikających z zatrudnienia. Takiego charakteru nie ma pomoc z zfśs, która może być przyznana tej grupie pracowników z uwzględnieniem ich sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej.

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego ustala się z uwzględnieniem wynagrodzenia wypłaconego pracownikowi u pracodawcy, u którego przysługuje zasiłek chorobowy. Zasady ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego stosuje się również przy ustalaniu podstawy wymiaru wynagrodzenia chorobowego, zasiłku opiekuńczego, macierzyńskiego, wyrównawczego oraz świadczenia rehabilitacyjnego.