Od 1 stycznia 2019 r. wprowadzono zmiany w zakresie dokumentacji ZUS. Mają one związek ze zmianami przepisów w zakresie m.in. nowego sposobu rozliczania składek przez przedsiębiorców (tzw. mały ZUS), a także ze skróceniem okresu przechowywania dokumentacji pracowniczej. Zmiany polegają na wprowadzeniu nowych dokumentów, modyfikacji dotychczasowych druków, a także wprowadzeniu nowych kodów używanych

ZUS może uznać, że płatnikiem składek w odniesieniu do określonej grupy osób ubezpieczonych nie jest podmiot, który zgłosił ich do ubezpieczeń. Konsekwencje finansowe takiej decyzji mogą okazać się bardzo istotne zarówno dla podmiotu uznanego za „zgłaszającego do ubezpieczeń”, jak i dla podmiotu uznanego finalnie za „właściwego” płatnika składek.

Pracodawców oraz inne jednostki organizacyjne czeka w styczniu 2019 r. wiele obowiązków informacyjnych względem urzędów (skarbowych, ZUS i PFRON) oraz zatrudnianych osób. Dodatkowym obowiązkiem dla większości płatników, przypadającym po raz pierwszy w styczniu 2019 r., jest sporządzenie i przekazanie urzędom skarbowym w formie elektronicznej, oprócz deklaracji rocznych, również informacji podatkowych

W związku z licznymi zmianami przepisów, skutkującymi nowymi obowiązkami płatników i nowymi trybami rozliczania składek, od 1 stycznia 2019 r. wprowadzono zmiany w zakresie dokumentacji ZUS. Dotyczą one wprowadzenia nowych formularzy, modyfikacji dotychczasowych druków, a także wprowadzenia nowych kodów używanych w formularzach ZUS.

Od 1 stycznia 2019 r. pracodawcy muszą prowadzić akta osobowe składające się z czterech części: A, B, C i D. Każda z nich może zostać podzielona na mniejsze części, tak aby można było przechowywać w nich oświadczenia lub dokumenty powiązane ze sobą tematycznie.

Co do zasady organ podatkowy może nadać decyzji rygor natychmiastowej wykonalności decyzji nieostatecznej wtedy, gdy podatnik nie będzie posiadał majątku, na którym można ustanowić zabezpieczenie. NSA stwierdził, że to organ podatkowy (a nie podatnik) ma obowiązek udowodnienia, że podatnik nie ma majątku, na którym można zabezpieczyć wykonanie zobowiązania podatkowego. NSA zajął też niestety niekorzystne

W 2019 r. podstawą odpisu na zfśs jest przeciętne wynagrodzenie w gospodarce narodowej w II półroczu 2013 r. wynoszące 3278,14 zł. Odpis podstawowy wynosi 1229,30 zł na pracownika zatrudnionego w normalnych warunkach, co w stosunku do zeszłego roku oznacza wzrost o 43,64 zł.

Tak zwane podleganie ustawodawstwu państwa członkowskiego przez pracownika jest jednym z pięciu warunków, które należy spełnić, aby było dopuszczalne delegowanie pracownika z Polski do pracy na terenie Unii Europejskiej, obszaru EOG oraz Szwajcarii. Warunek ten budził pewne wątpliwości w praktyce. Zostały one rozstrzygnięte w jednym z najnowszych orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości UE. Warunek „podlegania