Art. 67 § 3 in principio k.k. przewiduje obligatoryjne orzeczenie obowiązku naprawienia szkody, zadośćuczynienia za krzywdę lub nawiązki w przypadku warunkowego umorzenia postępowania, niezależnie od oświadczeń pokrzywdzonych o rezygnacji z dochodzenia roszczeń w toku tego postępowania.

Decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, która może potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, powinna zawierać szczegółowe parametry techniczne, umożliwiające ustalenie, czy wymagana jest decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach w odniesieniu do planowanej inwestycji.

Organ nadzoru budowlanego może nałożyć obowiązek dostarczenia ekspertyzy technicznej obiektu budowlanego jedynie w przypadku wykazania konkretnych i uzasadnionych wątpliwości dotyczących jakości robót budowlanych lub stanu technicznego obiektu, wymagających specjalistycznej wiedzy wykraczającej poza kompetencje pracowników tego organu.

Obiekt budowlany pozostaje budynkiem w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, nawet wówczas, gdy ze względów technicznych, faktycznych lub prawnych nie jest i nie może być wykorzystywany zgodnie z jego przeznaczeniem, a czasowy brak elementów statuujących definicję budynku wynikający z prac budowlanych nie wpływa na jego klasyfikację podatkową.

W postępowaniu nakazowym wyrok dotyczący kary łącznej nie może przekraczać limitu 200 stawek dziennych, wynikającego z art. 502 § 1 k.p.k.; przekroczenie tego limitu stanowi rażące naruszenie prawa wpływające na treść wyroku.

Wewnętrzne procedury jednostki organizacyjnej oraz dane dotyczące ich przestrzegania nie stanowią informacji publicznej, jeśli nie wpływają na działania zewnętrzne organu, będąc jedynie dokumentami wewnętrznymi instytucji.

Przyznanie odszkodowania na mocy Układu międzynarodowego wystarczająco uzasadnia decyzję o przejściu własności nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa, zgodnie z art. 2 ustawy z 1968 r., bez potrzeby przedstawienia zrzeczenia się roszczeń przez beneficjenta.

Dozór kuratora w przypadku warunkowego zawieszenia kary jest obowiązkowy w odniesieniu do sprawcy, który popełnił przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej, niezależnie od późniejszych zmian okoliczności, takich jak śmierć pokrzywdzonej.