Ograniczenie prawa własności wynikające z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, które przeznacza część nieruchomości pod drogę dojazdową, jest dopuszczalne, gdy jest uzasadnione interesem publicznym oraz mieści się w granicach wyznaczonych zasadą proporcjonalności.

Zarówno studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, jak i plan miejscowy muszą pozostawać w zgodności z aktami normatywnymi wyższego szczebla, przy czym studium pełni rolę aktu polityki przestrzennej określającego ramy dla planów miejscowych, które z kolei jako akty prawa miejscowego mają moc powszechnie obowiązującą i nie mogą naruszać ustaleń studium.

Wadliwość formalna tytułu wykonawczego, nie wywierająca wpływu na zrozumienie treści podlegającego egzekucji obowiązku oraz na umocowanie prawne dochodzonej należności, nie stanowi przesłanki do umorzenia postępowania egzekucyjnego, jeśli nie narusza gwarancji należytej realizacji zobowiązań przez zobowiązanego.

Status strony w postępowaniu dotyczącym pozwolenia na budowę przysługuje właścicielom nieruchomości sąsiednich tylko w przypadku wykazania, że planowana inwestycja powoduje ograniczenia wynikające z przepisów prawa powszechnie obowiązujących, nie zaś na podstawie subiektywnych odczuć czy ogólnych przepisów planu miejscowego dotyczących uciążliwości dla środowiska.

W świetle art. 7 ust. 4 specustawy mieszkaniowej, rada gminy ma uznaniową i planistyczną władzę do decydowania o lokalizacji inwestycji mieszkaniowych, co obejmuje ocenę stanu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych i możliwości rozwoju gminy na podstawie ustaleń studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, a decyzja o odmowie lokalizacji może być uzasadniona nie tylko formalnymi przesłankami

1. Przedmiotem umowy o dzieło jest doprowadzenie do powstania samoistnego, jednorazowego oraz weryfikowalnego rezultatu materialnego lub niematerialnego bez względu przy tym na rodzaj i intensywność świadczonej w tym celu pracy i staranności co oznacza, że dzieło jest w każdym przypadku wytworem przyszłym, który w momencie zawarcia umowy nie istnieje. 2. Nie można uznać za dzieło czegoś, co nie odróżnia

1. Przygotowanie wykładu, nawet gdy przekazywana w nim wiedza wykracza poza zwykły poziom i granice programowe oraz jest w sposób indywidualny dostosowywana do potrzeb słuchaczy, nie może stanowić podstawy do przyjęcia, że w takim wypadku mamy do czynienia z dziełem. Jedynie wyjątkowo wygłoszenie wykładu można zakwalifikować jako dzieło, o ile wykładowi można przypisać cechy utworu, a ten warunek spełnia

1. Jeżeli treścią świadczenia muzyka jest coś, co dopiero spontanicznie powstanie i z zasady jest niepowtarzalne oraz stoi za tym długa edukacja w zakresie interpretacji danego gatunku muzyki, to trudno zakładać, że w umowie w sposób rzetelny da się skrupulatnie opisać, aby później poddać krytycznej ocenie sposób wykonania umowy. Nie jest zatem niezbędne wyraźne zawarcie w treści tego rodzaju umowy

Decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej albo decyzję o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej wydaje się na podstawie wyczerpująco zgromadzonego i wszechstronnie ocenionego materiału dowodowego, w szczególności danych zawartych w orzeczeniu lekarskim oraz formularzu oceny narażenia zawodowego pracownika lub byłego pracownika.

Przyznanie przez sąd administracyjny odszkodowania za bezczynność organu administracyjnego jest uzasadnione i nie stanowi postępowania arbitralnego, jeśli spełnia kryteria zgodne z prawem i jasno wynika z uzasadnienia wyroku, które adekwatnie odnosi się do stanu faktycznego i prawidłowo interpretuje przepisy prawa materialnego.

Stwierdzenie przewlekłości postępowania przez organ administracji publicznej oraz przyznanie skarżącemu sumy pieniężnej jest uzasadnione, gdy organ nie działa w sposób efektywny i operatywny, a skarżący nie przyczynił się do opóźnienia w rozpoznaniu wniosku.