Co do zasady choroba strony uniemożliwiająca stawiennictwo na rozprawie stanowi przyczynę nieobecności, którą w rozumieniu art. 214 § 1 k.p.c. należy zakwalifikować jako przeszkodę, której nie można przezwyciężyć, co obliguje sąd do odroczenia rozprawy. Wydanie w takiej sytuacji orzeczenia powoduje nieważność postępowania na skutek pozbawienia strony możności obrony jej praw. Natomiast w przypadku,
Ustawodawca nie ogranicza pojęcia "koszty" do wydatku. I tak, na przykład według postanowień art. 15 ust. 1h pkt 2 oraz art. 16 ust. 1 pkt 5 i 6 u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są straty. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów w określonych przypadkach mogą być wierzytelności odpisane jako nieściągalne, a stosownie do postanowień art. 16 ust. 1 pkt
Zajęcie wierzytelności jest środkiem egzekucyjnym do prowadzenia egzekucji administracyjnej w stosunku do "głównego" zobowiązanego. Tym samym oczywiste jest, że organem egzekucyjnym jest ten sam organ, który prowadzi postępowanie egzekucyjne w stosunku do "głównego" zobowiązanego. Ten właśnie organ będzie właściwy także do wystawienia tytułu wykonawczego - celem ściągnięcia wierzytelności od dłużnika
Określenie konsekwencji zamieszczenia przez Trybunał Konstytucyjny tzw. klauzuli odraczającej nie daje jednoznacznej odpowiedzi co do nakazu bądź zakazu dalszego stosowania niezgodnej z Konstytucją regulacji prawnej do chwili jej derogacji. W takich sytuacjach nie ma miejsca na automatyzm, a konieczne staje się każdorazowe rozważenie szeregu czynników, w tym przyczyn odroczenia, rodzaju naruszenia,
Określenie konsekwencji zamieszczenia przez Trybunał Konstytucyjny tzw. klauzuli odraczającej nie daje jednoznacznej odpowiedzi co do nakazu bądź zakazu dalszego stosowania niezgodnej z Konstytucją regulacji prawnej do chwili jej derogacji. W takich sytuacjach nie ma miejsca na automatyzm, a konieczne staje się każdorazowe rozważenie szeregu czynników, w tym przyczyn odroczenia, rodzaju naruszenia,
1. Postanowienie sprzeczne z dobrymi obyczajami, które rażąco narusza interesy strony umowy, wydaje się z założenia sprzeczne również z zasadami współżycia społecznego, a w związku z tym można nawet sformułować tezę, zgodnie z którą w zakresie sankcji art. 3851 k.c. stanowi przepis szczególny w stosunku do art. 58 § 2 k.c. 2. Za rażąco wygórowaną nie można uznać kary w wysokości, która ma skłaniać