Przewidziana w art. 36a ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./. możliwość zmiany ostatecznej decyzji dotyczy tylko i wyłącznie decyzji niewadliwej. Przepis ten nie może służyć eliminacji wad decyzji pierwotnej, a decyzja zmieniająca nie konwaliduje jej w tym zakresie.
Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia w rozumieniu art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591/, musi występować obiektywnie i odnosić się do realnie istniejącej potrzeby ochrony prawnej. Musi to być interes o charakterze osobistym czyli własny, zindywidualizowany i skonkretyzowany. Interes ten musi wynikać ze ściśle określonego przepisu prawa
Sprzedawca zobowiązujący się umownie do świadczenia usług gwarancyjnych za producenta będącego gwarantem, za wynagrodzenie w formie rabatu od ceny nabywanych towarów, i następnie świadczący tego rodzaju usługi gwarancyjne, realizuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku
Zbiorcze pojęcie prowadzenia robót budowlanych obejmuje: budowę, montaż, rozbiórkę i remont obiektów budowlanych. Uprawniony więc jest pogląd, że art. 50 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ odnosi się do takich robót budowlanych, które wymagają pozwolenia na budowę albo zgłoszenia, ale które nie są budową w rozumieniu art. 48 tego prawa /np. rozbiórka
Wyjaśnienia zawarte w komentarzach do kodeksu postępowania administracyjnego i podręcznikach oraz orzeczenia sądowe /wydawane w odniesieniu do konkretnej sprawy/ nie stanowią obowiązującej wykładni której przestrzeganie jest obowiązkiem organu administracji przy załatwianiu konkretnej sprawy. Organ administracji, rozpoznając konkretną sprawę, dokonuje wykładni przepisów prawa mających do nich zastosowanie
Cofnięcie odwołania nie może być uwzględnione, jeżeli prowadziłoby do utrzymania w mocy decyzji naruszającej prawo lub interes społeczny. Umorzenie natomiast postępowania administracyjnego w następstwie cofnięcia żądania przez stronę /wystąpienia o umorzenie przez stronę/ i braku sprzeciwu innych stron jest dopuszczalne, gdy nie jest to sprzeczne z interesem społecznym /art. 105 par. 2 Kpa/. Inne zatem
1. Z zestawienia norm art. 36a ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ wynika, że w razie naruszenia przepisu ust. 1 właściwy organ nie wydaje decyzji o zmianie pozwolenia na budowę, lecz uchyla decyzję o pozwoleniu na budowę. 2. Procedura przewidziana w art. 50-51 Prawa budowlanego z 1994 r. nie przewiduje legalizacji samowoli budowlanej, w razie
1. Decyzja wydana w oparciu o przepis art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego z 1994 r., może zawierać jedynie nakazy wykonania określonych robót budowlanych niezbędnych do doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z przepisami prawa. Przepis ten nie może stanowić podstawy ani do zobowiązywania inwestora do doręczania organowi orzekającemu wypisu i wyrysu z planu zagospodarowania przestrzennego, ani opinii
Zagadnienie zgodności użytkowania danej działki z planem zagospodarowania przestrzennego wykracza poza zakres kompetencji organu nadzoru budowlanego i jako takie nie może stanowić przedmiotu jego rozstrzygnięć.
I. Strona postępowania przed Urzędem Patentowym, działającym w trybie postępowania spornego, może zaskarżyć do Naczelnego Sądu Administracyjnego rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania. II. Uczestnikowi postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie przysługuje zwrot kosztów postępowania sądowego.
Procedura z art. 50-51 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ ma na celu osiągnięcie stanu zgodności robót z prawem /w tym z pozwoleniem/, a nie korygowanie warunków pozwolenia, czy projektu do dokonanych już przez inwestora odstępstw od warunków pozwolenia na budowę.
Wymaganie dokonywania czynności urzędowych w języku polskim obowiązuje również w przypadku podejmowania przez Urząd Patentowy RP decyzji w sprawie uznania skutków międzynarodowej rejestracji znaku towarowego.