Art. 51 ust. 1a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ uzależnia wydanie decyzji o wznowieniu robót jedynie od wykonania określonych czynności, wyznaczonych na podstawie ust. 1 pkt 2 tego przepisu, bowiem w postępowaniu tym orzeka się wyłącznie o przydatności robót. Obojętna jest zatem okoliczność braku zgody współwłaściciela nieruchomości na dokonanie

Odmowa udostępnienia informacji publicznej wymaga wydania decyzji administracyjnej tylko wtedy, gdy chodzi o informację publiczną w rozumieniu ustawy z dnia 16 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej /Dz.U. nr 112 poz. 1198 ze zm./.

Pojęcie interesu prawnego stanowiącego przesłankę żądania unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych /Dz.U. nr 5 poz. 17 ze zm./ jest tożsame z pojęciem interesu prawnego, o którym mowa w art. 28 Kpa.

Przewidziany w art. 160 par. 5 Kpa trzyletni termin przedawnienia roszczeń o odszkodowanie jest terminem należącym do prawa cywilnego jako przepisów prawa materialnego, nie zaś do prawa procesowego /formalnego/. W razie uchybienia tego terminu nie ma zastosowania przepis art. 58 Kpa.

1. Stosownie do art. 13 par. 1 ustawy dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./, cło określa się na podstawie taryfy celnej lub innych środków taryfowych. Inne środki taryfowe określone zostały w art. 14 Kodeksu, natomiast z art. 13 par. 3, par. 5 i par. 6 Kodeksu celnego wynika, że Taryfa celna obejmuje Polską Scaloną Nomenklaturę Towarową Handlu Zagranicznego PCN /nomenklatura

Sankcja rozbiórki z art. 51 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ winna być orzekana, w sytuacji pełnej jasności co do braku możliwości doprowadzenia wymienionych robót do stanu zgodnego z prawem.

Naczelny Sąd Administracyjny nie jest kompetentny do orzekania w sprawach należących do właściwości innych sądów /art. 19 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Od rozstrzygnięć w sprawach emerytur, rent i innych świadczeń z ubezpieczenia społecznego można zaś odwoływać się tylko do sądów powszechnych - działających jako sądy ubezpieczeń

W umowie spółki nie rozstrzygnięto o zasadach jej reprezentacji, przeto zasady te wynikają z art. 866 w zw. z art. 865 Kc. O ile prowadzenie spraw podatkowych może być uznane za dokonywanie zwykłych czynności spółki /nie przekraczających granic zwykłego zarządu/ do wszczęcia postępowania sądowego wymagana jest uchwała wspólników jako do czynności przekraczającej granice zwykłego zarządu.

Szlaban elektroniczny nie jest obiektem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./.

Przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ nie wprowadzają zakazu remontu tymczasowych obiektów budowlanych.

Kwestia własności nieruchomości ma istotne znaczenie przy decyzji o pozwoleniu na budowę, nie ma natomiast prawnego znaczenia przy doprowadzeniu wykonywanych robót do stanu zgodnego z prawem i uzyskania pozwolenia na ich wznowienie. Wykorzystywanie dla celów budowlanych cudzej nieruchomości może rodzić tylko roszczenia właściciela do inwestora o charakterze cywilnoprawnym, które mogą być dochodzone

1. Z bezpośredniego brzmienia przepisu art. 19 ust. 3b ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ wynika, że nie odsyła on do terminów składania deklaracji z art. 10 ust. 1 i art. 26 tej ustawy, lecz do terminu /okresu/ rozliczenia. 2. Podatnik jest uprawniony do korekty deklaracji zeznania w podatku VAT do czasu określenia przez

Nie kwestionując faktu, że generalnie zakwestionowane koszty /dotyczące usług konsultingowych/ mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, to należy podnieść, że to podatnik, który z tego faktu wywodzi swoje uprawnienia winien wykazać ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zwrot "w celu" użyty w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych

Spór o przebieg granicy pomiędzy skarżącym a inwestorem, toczący się między nimi od paru lat nie może być przeszkodą prawną do zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania pozwolenia na budowę, skoro w jego wyniku nie doszło do podważenia w żaden sposób dotychczasowego przebiegu spornej granicy wynikającego z aktualnej mapy zasadniczej.

Zawiadomienia o sposobie załatwienia skargi, w rozumieniu art. 238 par. 1 Kpa, nie można uznać za inny akt lub czynność z zakresu administracji publicznej dotyczący przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów prawa i to niezależnie od formy, w jakiej zostało wydane. Zawiadomienie takie nie dotyczy bowiem przyznania ani stwierdzenia, czy też uznania uprawnienia

1. Stwierdzenie nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę nie powoduje wprost nakazu rozbiórki zrealizowanego na jej podstawie obiektu. 2. Nie jest możliwe wydanie decyzji stwierdzającej nieważność tylko w zakresie, w jakim inwestor nie uzyskał przed jej wydaniem prawa do dysponowania terenem na cele budowlane.

Orzeczenie lekarza orzecznika stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo uzależnione jest od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji. Dotyczy to również prawa do świadczenia w drodze wyjątku. Nadzór nad wykonywaniem orzeczenia o niezdolności do prac sprawuje Prezes Zakładu.

Upływ terminu wskazanego w art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ nie będzie stanowił upoważnienia do realizacji inwestycji także wówczas, gdy przed upływem tego terminu właściwy organ uzewnętrzni wobec strony konieczność uzupełnienia zgłoszenia w granicach określonych w ust. 1a powołanego artykułu.

Dostosowanie formy architektonicznej obiektu budowlanego do krajobrazu i otaczającej zabudowy /art. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - t.j. Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ jako wymóg projektowania, nie może być rozumiane jako dalej idące ograniczenie, niż wynikające z zapisu planu zagospodarowania przestrzennego i ustaleń decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.