1. Przepisy z zakresu ubezpieczeń społecznych regulują wyczerpująco sprawę właściwości organów uprawnionych do rozpatrzenia odwołań. W sprawach tych nie stosuje się zasady z art. 127 par. 2 Kpa, że właściwym w tym zakresie jest organ administracji państwowej wyższego stopnia. 2. Od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych opartych na swobodnym uznaniu nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji

Choć spółkę cywilną uznaje się za podmiot gospodarczy, o którym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./, to jednak nadal jest ona organizacją wspólników i nie ma osobowości prawnej. Charakterystyczne dla tej konstrukcji jest pozostawienie wspólnikom prawa podejmowania decyzji, ponieważ spółka nie ma odpowiednich organów. Wspólnicy

Nauczyciele podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej za uchybienia obowiązkom lub godności zawodu niezależnie od odpowiedzialności karnej.

Sąd pierwszej instancji nie jest uprawniony do przedstawienia zagadnienia prawnego Sądowi Najwyższemu.

Skoro obiekt budowlany /garaż/ został wybudowany bez wymaganego pozwolenia na budowę w 1967 r., podstawą materialnoprawną udzielenia pozwolenia na użytkowanie tego obiektu stanowią przepisy ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, a to ze względu na treść art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./.

Zgodnie z art. 187 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ w sprawie, w której ma zastosowanie art. 52 par. 1 pkt 2 tej ustawy, organ powinien co najmniej wezwać podatnika do wskazania okoliczności, z których wynikałoby, że nienależny zwrot podatku nie nastąpił z jego winy.

Wobec uchylenia decyzji wymiarowych w przedmiocie wymiaru podatku dochodowego od osób fizycznych za 1995 i 1996 r. w związku z wadliwościami postępowania w części dotyczącej nie uznania szeregu wydatków za koszty uzyskania przychodów, nie mogą się także ostać w obrocie prawnym decyzje wydane na podstawie art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku

Służebność przechodu i przejazdu przez działkę nie może być utożsamiana z prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane o jakim mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2 w zw. z art. 3 pkt 11 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, bowiem wykonywanie robot budowlanych na tej działce wykraczałoby poza treść tej służebności i tym samym byłoby bezprawnym naruszeniem

Instytucja nadpłaty jest samodzielną i odrębną konstrukcją prawa podatkowego i podlega terminowi przedawnienia odnoszącemu się tylko do tej instytucji.

1. Przepis art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ stanowi samoistna i wyjątkową podstawę prawną do weryfikacji przez organ administracji publicznej rozstrzygnięcia, które zostało zaskarżone do NSA. Wydana na podstawie art. 38 ust. 2 cyt. ustawy o NSA decyzja, nie jest decyzją pierwszoinstancyjną lecz ostateczną, która podlega zaskarżeniu

Postępowanie toczące się na podstawie przepisów - Prawa budowlanego nie rozstrzyga w ogóle sporów dotyczących prawa własności obiektów czy ich części.

Określenie należności świadka, biegłego lub tłumacza, wyłożonych przez Skarb Państwa tymczasowo (art. 619 § 1 k.p.k.) wtedy gdy wydatki te są związane z wykonanymi na podstawie art. 329 § 1 k.p.k. „czynnościami sądowymi w postępowaniu przygotowawczym”, należy do właściwości sądu (lub jego prezesa).

Względy natury technicznej, utrudniające rozpoczęcie rozprawy i prowadzenie postępowania, nie uzasadniają przekazania sprawy w trybie art. 37 k.p.k. innemu sądowi równorzędnemu.

W sprawach o roszczenia ze stosunku pracy sąd nie uwzględnia z urzędu upływu terminu przedawnienia.

Podniesienie w kasacji zarzutu naruszenia art. 8 KP wymaga jednoczesnego wskazania okoliczności uzasadniających twierdzenie o niezgodności czynienia użytku z prawa z zasadami współżycia społecznego lub jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem.

Odmowa podporządkowania się poleceniom pracodawcy dotyczącym organizacji i sposobu wykonywania umówionego rodzaju pracy stanowi uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę.

Naruszenie art. 30 § 4 KP ma miejsce wówczas, gdy pracodawca nie wskazuje w ogóle przyczyny wypowiedzenia, bądź gdy wskazana przez niego przyczyna jest niedostatecznie konkretna, a przez to niezrozumiała dla pracownika.

Zawinione (z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa) niewykonanie przez pracownika zgodnego z prawem polecenia poddania się kontrolnym badaniom lekarskim, jako naruszające obowiązek wykonania polecenia dotyczącego pracy (art. 100 i art. 211 pkt 5 KP), może stanowić podstawę niezwłocznego rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 KP.