Z treści par. 7 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 1994 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 140 poz. 787/ wynika jednoznacznie, iż zastosowanie określonego w nim uregulowania może mieć miejsce wówczas, gdy podatnik prowadzi działalność w rozmiarach uzasadniających podwyższenie lub obniżenie stawki. Nie więc zamiar czy deklaracja złożona wcześniej przez podatnika stanowi podstawę

Zastrzeżenie zawarte w art. 30 par. 1 Kpa wyklucza ocenę zdolności prawnej spółki cywilnej jako strony postępowania podatkowego według unormowań zawartych w przepisach kodeksu cywilnego. Zdolność administracyjnoprawną spółki cywilnej w zakresie poszczególnych podatków /lub jej brak/ określają ustawy regulujące zasady opodatkowania.

1. Sprzedaż ruchomości stanowiących własność skarżącego dokonana została przez komornika sądowego w postępowaniu egzekucyjnym. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, obowiązek podatkowy w tym podatku ciąży na osobie wykonującej we własnym imieniu i na własny rachunek czynności podlegające opodatkowaniu

Stwierdzenie w dacie orzekania przez Naczelny Sąd Administracyjny wykonania obowiązku nałożonego treścią decyzji ostatecznej, bez względu na to, czy obowiązek ten wykonany został przez adresata rozstrzygnięcia, czy też przez osobę trzecią, nie zawsze uzasadnia umorzenie postępowania sądowoadministracyjnego jako bezprzedmiotowego w oparciu o założenie, iż ziściła się przesłanka zbędności orzekania /

1. Podstawą niewadliwej decyzji administracyjnej w każdej sprawie może być tylko ocena zgromadzonego przez organ podatkowy pełnego materiału dowodowego /art. 80 Kpa w związku z art. 77 par. 1 Kpa/. Jeżeli zatem strona przedstawi, zdaniem organu, niepełny materiał dowodowy, organ ma obowiązek z własnej inicjatywy go uzupełnić. 2. Mając na uwadze postanowienia par. 10 ust. 3 w związku z ust. 2 pkt 3

Różne traktowanie w poszczególnych rejonach kraju podmiotów gospodarczych sprzedających w tym samym okresie takie same towary ewidentnie narusza wyrażoną w art. 8 Kpa zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa oraz konstytucyjną zasadę równości i państwa prawnego.

Fakt, iż ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ lub inne przepisy podatkowe nie określają rodzaju wydatków, które można zaliczyć do kosztów reprezentacji i reklamy, nie świadczy o tym, iż każdy wydatek może być uznany za ten koszt. Charakter wydatków na koszt reprezentacji i reklamy winien być na tyle związany z prowadzoną działalnością

Stosownie do art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 358 ze zm./ przy ocenie zachowania terminu do wniesienia skargi nie ma zastosowania art. 65 par. 2 Kpa. Rządzą tutaj reguły procedury cywilnej i zgodnie z jej przepisami i jednolitym w zakresie orzecznictwem sądowym, dniem wniesienia środka odwoławczego jest dzień jego złożenia /nadania w urzędzie

Nie jest zwrotem „dokonanych wpłat na udział” (art. 189 kh) wypłata wspólnikom kwot odpowiadających tej części wartości aportów, która, zgodnie z wolą wspólników wyrażoną w umowie, nie była przez nich przeznaczona na pokrycie obejmowanych udziałów.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "b" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ od dochodu uzyskanego w roku podatkowym odlicza się poniesione przez podatnika w tym samym roku wydatki na budowę budynku mieszkalnego. Jeżeli natomiast podatnik poniósł wydatki w danym roku podatkowym na budowę domu i zaciągnął na ten cel w tym samym roku kredyt

W zaskarżonej decyzji nie wskazano, jakie konkretnie okoliczności faktyczne, istotne w świetle art. 31 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, zostały ustalone, które z nich wzięte zostały pod uwagę przez organ odwoławczy jako uzasadniające częściowe umorzenie zaległości podatkowych, dlaczego organ uznał za uzasadnione umorzenie zaległości

Spóźnioną wypłatę składników należnego wynagrodzenia za pracę pracownik może zarachować w pierwszej kolejności na zaspokojenie związanych z długiem pracodawcy zaległych odsetek (art. 451 § 1 zdanie 2 KC w związku z art. 300 KP).

Przy ocenie ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 KP) należy uwzględnić również, że działania dyrektora szpitala zmierzały do ochrony ważnego społecznie dobra, jakim jest zdrowie dzieci.

Oświadczenie pracodawcy co do skonkretyzowanej podwyżki wynagrodzenia za pracę jest w świetle powszechnie obowiązujących przepisów płacowych w państwowej sferze budżetowej ofertą zmiany treści stosunku pracy, którą pracownik przyjmuje zazwyczaj w dorozumiany sposób.

Zmianą planu nauczania, uniemożliwiającą dalsze zatrudnianie nauczyciela w pełnym wymiarze zajęć (art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela, jednolity tekst: Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.) jest także zmiana przydziału planowych godzin dydaktyczno-wychowawczych, uniemożliwiająca zatrudnienie w pełnym wymiarze w ramach wyuczonej specjalności zawodowej.

Jeżeli w oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych zostały, jako jego podstawa prawna wskazane przepisy art. 52 § 1 pkt 1 i 2 KP, to oświadczenie musi wyjaśniać dlaczego zarzut naruszenia pracowniczych obowiązków jest równocześnie zarzutem popełnienia przestępstwa (art. 30 § 4 KP).

W ramach stosunku pracy pracodawca może powierzyć pracownikowi wykonywanie czynności określonych w umowie o pracę na rzecz innego podmiotu, co nie oznacza, że w skutek tego pracownik staje się pracownikiem owego podmiotu i że od niego należy mu się wynagrodzenie za pracę.

Przepis zakładowego układu zbiorowego pracy stanowiący, że wynagrodzenie będzie obliczane na podstawie stawki nie niższej od 50% najniższego wynagrodzenia pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy, uprawnia pracowników do dochodzenia roszczeń o wyrównanie wynagrodzeń, ale tylko wówczas, gdy podstawa ich obliczania została ustalona na niższym poziomie.

Osobie spełniającej przesłanki z art. 208 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. 1997 r. Nr 115, poz. 741) przysługuje roszczenie o oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste.

Skoro wybudowanie wspólnej instalacji kanalizacyjnej wewnętrznej nastąpiło na podstawie porozumienia wnioskodawcy i właścicieli działek sąsiednich, to powstały spór związany z likwidacją tej instalacji podlega rozpoznaniu na podstawie przepisów Prawa cywilnego. Przepisy tego prawa byłyby podstawą rozstrzygnięcia powstałego sporu również wówczas, gdyby zgody wnioskodawcy nie było. W każdym z tych przypadków

Wieczysty użytkownik może wypowiedzieć umowę dzierżawy gruntu stanowiącego przedmiot prawa użytkowania wieczystego zawartą przez Skarb Państwa przed powstaniem tego prawa.

Obowiązujące od 1 stycznia 1994 r. brzmienie art. 29 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ oznacza, że oprocentowanie nadpłat przysługuje niezależnie od przyczyny powstania nadpłaty i nie jest związane wyłącznie z jej powstaniem na skutek uchylenia lub zmiany decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego, jak miało to miejsce przed

Udzielanie pomocy finansowej na rzecz wybranej grupy członków społeczności obcego państwa nie mieści się w zakresie zadań publicznych gmin.