Nabywanie nieruchomości, o których mowa w art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1991 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ następuje w drodze cywilnoprawnej i w ramach takiej umowy może nastąpić zaliczenie wartości mienia nieruchomego pozostawionego za granicą na pokrycie ceny sprzedaży lub opłat za użytkowanie wieczyste.

1. Dla wierzytelności Skarbu Państwa z tytułu zobowiązań podatkowych zabezpieczonych ustawowym prawem zastawu na prawach zbywalnych kolejność zaspokajania wierzycieli z mocy upadłości ustanowiona w art. 204 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe /t.j. Dz.U. 1991 nr 18 poz. 512/ jest prawnie obojętna. 2. Prawo wynajmującego do zapłaty umówionego

Terminy rozpoczęcia i zakończenia zabudowy gruntu oddanego w tym celu w użytkowanie wieczyste stanowią istotne postanowienia umowy o oddaniu nieruchomości w użytkowanie wieczyste. Aby skutecznie postanowienia te mogły zostać zmienione niezbędne jest zachowanie formy właściwej dla umowy użytkowania wieczystego, to jest formy aktu notarialnego /art. 73 par. 2 Kc w związku z art. 234 i art. 158 Kc/.

Stosownie do treści art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./ osoby, które bez wymeldowania się opuściły dotychczasowe miejsce stałego pobytu i nie przebywające w nim co najmniej przez okres 6 miesięcy, a nowego miejsca ich pobytu nie można ustalić, mogą być wymeldowane. Przy czym ta grupa tzw. drugich przesłanek z

Nabywanie nieruchomości, o których mowa w art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./, następuje w drodze umowy cywilnoprawnej i w ramach takiej umowy może nastąpić zaliczenie wartości mienia nieruchomego pozostawionego za granicą na pokrycie ceny sprzedaży lub opłat za użytkowanie wieczyste.

Przedsiębiorstwo państwowe, powołując się na wykonywanie zarządu ustanowionego na podstawie par. 59a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 1947 r. w sprawie trybu postępowania przy przejmowaniu przedsiębiorstw na własność Państwa /Dz.U. nr 16 poz. 62/, a następnie potwierdzonego decyzją wydaną na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu

1. Uprawnienia organów podatkowych wynikające z art. 30 ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, będącego przepisem prawa materialnego, nie mogą być utożsamiane z uprawnieniami, jakie daje art. 169 par. 2 Kpa, należący do przepisów postępowania, w szczególności do nieuznania za dowód w postępowaniu podatkowym zapisów w ewidencji

1. W rozumieniu art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia, jako przesłanki skargi, musi być zjawiskiem faktycznym i realnym, a nie hipotetycznym i niepewnym. 2. Z konstrukcji przepisu art. 62 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ wynika,

Po wejściu w życie ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 79 poz. 464 ze zm./, to jest od dnia 5 grudnia 1990 r., przedłużenie terminu zagospodarowania /zabudowy/ gruntu na podstawie art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ następuje

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./, przez "opuszczenie bez wymeldowania miejsca pobytu stałego" rozumie się opuszczenie dobrowolne lub przymusowe - w drodze czynności prawnych, np. w trybie eksmisji z lokalu. Nie będzie zatem "opuszczeniem (...) miejsca pobytu stałego" pozbawienie określonej osoby dostępu

Dla oceny, czy określone okoliczności świadczą o rażąco korzystniejszych warunkach wykonywania świadczeń w rozumieniu art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482/, należy brać pod uwagę nie tylko różnice cen, ale i inne okoliczności, w szczególności całokształt powiązań handlowych między kontrahentami.

Domniemanie zawarte w art. 46a ust. 2 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ mogłoby zostać obalone przez skarżącego poprzez przedstawienie organom administracji celnej dowodu, że odprawa celna została dokonana lub strona w dobrej wierze dokonała zakupu u konkretnie istniejącego sprzedawcy krajowego.

Osobą, przeciwko której prowadzone jest postępowanie przygotowawcze w sprawie karnej o przestępstwo ścigane z urzędu w rozumieniu art. 10 ust. 1 w związku z art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o paszportach /Dz.U. 1991 nr 2 poz. 5/, jest osoba podejrzana, to znaczy taka, wobec której wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów; w sprawach podlegających rozpoznaniu w trybie uproszczonym

Prawidłowość faktur VAT winna być oceniana w oparciu o ustalenia, czy dokumenty potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe, czy też zawierają jedynie błędy formalne mniejszej wagi. Jedynie bowiem braki merytoryczne faktury mogą powodować skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, jak również prowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku naliczonego w szczególności

Zakład budżetowy gminy i gospodarstwo pomocnicze państwowej jednostki budżetowej nie mają zdolności sądowej w postępowaniu przed sądem gospodarczym (art. 4797 k.p.c.).

Ustawa z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie stanowi iż zgoda Urzędu Skarbowego wyrażona w trybie art. 14 ust. 3 ustawy na zmniejszenie przez podatnika podatku należnego o podatek naliczony ma być wyrażona w formie decyzji.

1. Gmina uchwalając przepisy gminne może odnieść je do wszystkich placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i zakładów usługowych na terenie gminy, ale także do niektórych z nich /np. oddzielnie do placówek handlu detalicznego i zakładów gastronomicznych oraz zakładów usługowych/. 2. Skoro uchwala w istocie ceduje część uprawnień rady gminy na burmistrza, skoro w sposób generalny określa