Orzeczenie Komisji Majątkowej działającej na podstawie ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. nr 29, poz. 154), przywracające kościelnej osobie prawnej własność nieruchomości, zawierające rozstrzygnięcie w przedmiocie użytkowania tej nieruchomości przez dotychczasowego użytkownika oraz o obowiązku zwrotu poniesionych przez niego
Przepis par. 13 ust. 1 pkt 2 zarządzenia Nr 41 Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 9 marca 1993 r. w sprawie określenia wysokości pomocy finansowej na budownictwo mieszkaniowe dla funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej i Państwowej Straży Pożarnej oraz zasad jej przyznawania i zwracania /Dz.Urz. MSW nr 3 poz. 40/ wykracza poza upoważnienie ustawowe. Z tej przyczyny nie może
Na gruncie art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ gmina, której organ został wyposażony w uprawnienia władcze z tytułu funkcji własnych lub funkcji zleconych w sprawach, w których organ ten orzeka jako organ administracji publicznej, nie może powoływać się na swój interes prawny jako przesłankę legitymującą do wniesienia skargi
Wydawanie zaświadczeń nie należy do ogólnego postępowania administracyjnego, wobec czego trudno uznać, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ może mieć zastosowanie szersze od wyrażonego werbalnie w ustawie i obejmować takie postanowienia, o których mowa w art. 219 Kpa.
Pod rządami art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ wadliwe pouczenie o obowiązku wniesienia skargi za pośrednictwem organu, który wydał zaskarżoną decyzję, nie może skutkować odrzuceniem skargi strony, która zastosowała się do zawartego w decyzji pouczenia i skargę do Sądu wniosła - zgodnie z pouczeniem - zachowując ustawowy termin
W świetle przepisów ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o ochronie przeciwpożarowej /Dz.U. nr 20 poz. 106 ze zm./ oraz ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o urzędzie Ministra Spraw Wewnętrznych /Dz.U. nr 30 poz. 181/, obowiązujących w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze
Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa, której organ założycielski przekazał mienie zlikwidowanego państwowego przedsiębiorstwa gospodarki rolnej, ma legitymację do żądania stwierdzenia nieważności decyzji komunalizacyjnej wydanej na podstawie art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz
1. Wytyczenie w projekcie podziału nieruchomości przyszłego przebiegu drogi publicznej w celu zarezerwowania terenu pod jej budowę /art. 10 ust. 1 i 5 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości - Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ jest czynnością projektowania tej drogi w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89
1. Wyznacznikiem czynności lub aktu "z zakresu administracji publicznej" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ jest to, żeby czynność lub akt upoważnionego organu miały na celu bezpośrednie wywołanie skutków o charakterze publicznoprawnym w stosunku do podmiotów nie powiązanych organizacyjnie z organem orzekającym
Obrót wierzytelnościami przez spółkę prawa handlowego w ramach świadczenia usług w zakresie finansów, stanowiący przedmiot zarobkowej działalności gospodarczej nie wymaga wymienionego w art. 11 ust. 59 i art. 1110 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. - Prawo bankowe (jednolity tekst: Dz. U. z 1992 r., Nr 72, poz. 359 ze zm.) zezwolenia Prezesa Narodowego Banku Polskiego, chyba że stanowi on
Data wydania, a także uprawomocnienia się postanowienia odrzucającego niedopuszczalny z powodu uchybienia terminu środek zaskarżenia pozostaje bez wpływu na datę uprawomocnienia się nie zaskarżonego w terminie orzeczenia.
Ustalenie, czy na konkretnej osobie ciąży obowiązek podatkowy czy też jest ona od tego zwolniona, po pierwsze nie jest domeną sądu karnego, lecz organów finansowych, orzekających w postępowaniu administracyjnym (aż do szczebla NSA), a po wtóre ustalenie istnienia obowiązku podatkowego nie może być utożsamiane z obowiązkiem swoistej samodenuncjacji, uzasadniającym odpowiedzialność karną na podstawie
Żaden przepis Kodeksu postępowania administracyjnego nie wyłącza możliwości domagania się przez stronę oceny w postępowaniu nadzwyczajnym decyzji wydanej na podstawie art. 160 par. 5 Kpa.
1. Postanowienie sądu kasacyjnego o pozostawieniu kasacji bez rozpoznania nie stanowi orzeczenia zapadłego w następstwie rozpoznania kasacji, może zatem być ono zaskarżone w trybie kasacji (arg. ex art. 463 § 1 w związku z arg. a contrario art. 467a § 2 kpk). 2. Wobec treści art. 468 kpk i statusu osoby represjonowanej w postępowaniu o stwierdzenie nieważności orzeczenia nie jest dopuszczalne wniesienie
Od wniosku o ujawnienie w księdze wieczystej budynku wzniesionego na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste pobiera się wpis stały przewidziany w § 27 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 maja 1993 r. w sprawie określenia wysokości wpisów w sprawach cywilnych (Dz.U. 1993 r. Nr 46, poz. 210 ze zm.).
Brak jest przeszkód prawnych do ujawnienia w księdze wieczystej nieruchomości współzarządu kilku państwowych jednostek organizacyjnych, ustanowionego na udziale we współwłasności tej nieruchomości, przysługującym Skarbowi Państwa.
Obrót wierzytelnościami przez spółkę prawa handlowego w ramach świadczenia usług w zakresie finansów, stanowiący przedmiot zarobkowej działalności gospodarczej nie wymaga wymienionego w art. 11 ust. 59 i art. 1110 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. - Prawo bankowe (jednolity tekst: Dz. U. z 1992 r., Nr 72, poz. 359 ze zm.) zezwolenia Prezesa Narodowego Banku Polskiego, chyba że stanowi on
1. Naruszenia prawa, które mają charakter oczywisty, a jego skutków nie można zaakceptować z punktu widzenia wymagań praworządności należy uznać za rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa. 2. Naruszenie przez organ II instancji art. 12, art. 35 par. 1, art. 36 i art. 172 Kpa, sprowadzające się do niezałatwienia w określonym terminie odwołań i bez określenia sposobu ich załatwienia