1. Za kryteria oceny wniosku o przeprowadzenie referendum w sprawie odwołania rady gminy trzeba uznać zgodność takiego wniosku z wymaganiami ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ i ustawy z dnia 11 października 1991 r. o referendum gminnym /Dz.U. nr 110 poz. 473 ze zm./, to jest legalność wniosku, a także prawidłowość spełnienia tych wymagań w świetle
Członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie można uznać za osobę bezrobotną w znaczeniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1 ze zm./, również w sytuacji w której nie pobiera on wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji.
Rozpatrzenie sprawy w przedmiocie zaniechania ustalania zobowiązania podatkowego i poboru podatku na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ może nastąpić tylko wówczas, gdy podatnik nie kwestionuje swego obowiązku podatkowego. W przeciwnym razie organ podatkowy wydaje w tym przedmiocie decyzję, o której mowa w art. 5
Rozwiązanie spółki cywilnej w swoich skutkach jest równoznaczne likwidacji spółki i skutkuje unieważnienie numeru identyfikacyjnego takiej spółki /art. 9 ust. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o o podatku akcyzowym - Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.
Najwyższa Izba Kontroli, będąca naczelnym organem kontroli państwowej, nie ma w zakresie tej działalności statusu organu administracji państwowej, zatem działalność kontrolna Izby nie stanowi wykonywania administracji publicznej w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ nie podlega przeto kognicji tego Sądu.
Sformułowanie "inne wymagania ustalone w przepisach szczególnych" użyte w art. 63 par. 2 i art. 64 par. 2 Kpa odnosi się do wymagań formalnych, które powinno spełniać podanie o wszczęcie postępowania administracyjnego w świetle postanowień przepisów innych niż wyżej powołane. Nie jest elementem formalnym wniosku o zwrot nieruchomości wykazanie następstwa prawnego po poprzednim właścicielu nieruchomości
Użyte w art. 97 k.k. określenie: nie odwołano warunkowego zwolnienia odnosi się do sytuacji, gdy w okresie 6 miesięcy po upływie okresu próby nie wydano prawomocnego postanowienia w tym przedmiocie.
Do zarządzeń terenowych organów administracji rządowej wydanych przed wejściem w życie ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ nie ma zastosowania jej art. 16 ust. 1 pkt 5, a przez to skarga na takie zarządzenia jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu na podstawie art. 27 ust. 2 tej ustawy.
1. Niedopuszczalne jest rozpoznawanie przez organ administracji wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidzianego w art. 127 par. 3 Kpa, jeśli sprawa została zakończona decyzją ostateczną, poddaną już ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego. 2. Oczekiwanie na przewidywaną zmianę stanu prawnego w zakresie dotyczącym rozpoznawanej sprawy nie jest zagadnieniem wstępnym, które mogłoby uzasadniać zawieszenie
W klauzuli "Nie narusza to praw osób trzecich", zawartej w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 79 poz. 464 ze zm./ chodzi o prawa wynikające z ustaw i przez ustawy chronione.
Organ II instancji, rozpatrujący po dniu 12 listopada 1994 r. sprawę w wyniku odwołania od decyzji wydanej przed tą datą z powołaniem się na art. 5 ustawy z dnia 16 lipca 1987 r. o zmianie ustawy - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 21 poz. 124/, ma obowiązek zastosować art. 63 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i o dodatkach mieszkaniowych /Dz.U. nr 105 poz. 509/, mimo że w przepisie
Korzystanie z preferencyjnej stawki "0" proc. przy wykonywaniu robót budowlano-montażowych związanych z budownictwem mieszkaniowym na podstawie umów zawartych przed 2 marca 1993 r. zgodnie z par. 40a ust. 1 pkt 1 lit. "a" i ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie podatku od towarów i usług /Dz.U. nr 39 poz. 176/, wymaga powiadomienia urzędu skarbowego o zawarciu umów
1. Gdy kolejna pożyczka jest o wiele mniejsza od udzielonych wcześniej, ograniczeniem możliwości wymierzenia opłaty skarbowej w nadmiernej wysokości nie powinno być 15 procent podstawy jej obliczenia bowiem przewidziane to zostało w art. 9 pkt 5 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ jako ograniczenie dla Ministra Finansów przy ustalaniu w drodze rozporządzenia
Żaden przepis ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ ani przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 lipca 1991 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 72 poz. 311 ze zm./ nie dają upoważnienia organom administracji do rozstrzygania decyzją
Paragraf 31 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie podatku od towarów i usług /Dz.U. nr 39 poz. 176/ nie wiąże Naczelnego Sądu Administracyjnego, bowiem jest wydany z przekroczeniem zakresu upoważnienia przewidzianego w art. 32 ust. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.
1. Spółka prawa cywilnego nie ma zdolności prawnej także w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. 2. Spółka prawa cywilnego ma zdolność sądową w postępowaniu przed sądem gospodarczym w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej.
Decyzja określająca, na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, zobowiązanie w podatku od towarów i usług już po zapłaceniu podatku jako wydana bez podstawy prawnej jest dotknięta wadą nieważności - z art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.
Zarząd gminy nie jest uprawniony do rozstrzygania spraw dotyczących rozkładania na raty podatku stanowiącego dochód gminy /podatku od spadków i darowizn/.
Dla rozstrzygnięcia sprawy w aspekcie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ argument, iż przed zameldowaniem nie przedłożono organowi meldunkowemu potwierdzenia uprawnienia do przebywania w lokalu, nie ma istotnego znaczenia.