1. Nie jest uzasadniony zarzut skarżącego, że wpis do ewidencji określonego rodzaju działalności gospodarczej uzasadnia żądanie podmiotu gospodarczego wydania mu pozytywnej decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu w miejscu wykonywania tej działalności i że odmowna decyzja w tym przedmiocie narusza uprawnienia tego podmiotu wynikające z wpisu do ewidencji. 2. Nie jest dopuszczalne
1. Wynikający z art. 43 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ i obecnie obowiązującego art. 61 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/ obowiązek utrzymania obiektu budowlanego w należytym stanie technicznym i estetycznym ciąży na właścicielu lub zarządcy obiektu, a w wypadku współwłasności, na wszystkich współwłaścicielach
1. W rozumieniu art. 24 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415/ strona nie ma obowiązku wystąpienia przed wniesieniem skargi do organu gminy o usunięcie naruszenia jej interesu prawnego lub uprawnienia, o jakim mowa w art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./. 2. O przynależności danego pisma do kategorii
Zgodnie z art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./, odprawa celna jest decyzją organu celnego, zawierającą rozstrzygnięcie o dopuszczeniu towaru do obrotu na polskim obszarze celnym lub do wywozu za granicę oraz o wymiarze należności celnych. Jak wynika z powyższej definicji odprawy celnej, wymiar należności celnych jest obligatoryjną jej częścią
Z art. 15 ustawy z dnia 10 października 1991 r. o środkach farmaceutycznych, materiałach medycznych, aptekach, hurtowniach i nadzorze farmaceutycznym /Dz.U. nr 105 poz. 452/, par. 13 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 16 grudnia 1993 r. w sprawie rejestru środków farmaceutycznych i materiałów medycznych /Dz.U. 1994 nr 6 poz. 24/ oraz par. 2 ust. 1 zarządzenia Ministra Zdrowia
Przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ ustanawia bardzo pojemną regułę, w myśl której zasadniczo każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu powinien być uznany za koszt uzyskania tego przychodu.
Po wejściu w życie ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 59, poz. 344 ze zm.), w procesie o naprawienie szkody powstałej w wyniku wypadku komunikacyjnego, nie występuje współuczestnictwo konieczne między zakładem ubezpieczeń a posiadaczem lub kierowcą pojazdu mechanicznego.
Zobowiązanie organu rentowego do wydania decyzji określonej treści, zawarte w sentencji wyroku, stanowi rażące naruszenie art. 47714 k.p.c.
Występując z powództwem przeciwko pracodawcy będącemu spółką cywilną pracownik powinien w pozwie oznaczyć jako stronę pozwaną nie tylko spółkę, ale także wszystkich wspólników.
Podstawę ustalenia wysokości wynagrodzeń sędziów w okresie od dnia 1 stycznia 1995 r. do dnia 30 marca 1995 r. stanowi przeciętne wynagrodzenie w sferze produkcji materialnej w pierwszym kwartale 1995 r.
1. Wyłączenie z komunalizacji na podstawie art. 11 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./ składników mienia ogólnonarodowego /państwowego/ objętego przepisami art. 5 ust. 1--3 tej ustawy nastąpiło tylko w takim zakresie, w jakim mienie to służyło w dniu 27 maja 1990 r.
Według art. 35 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury i o muzeach /Dz.U. nr 10 poz. 48 ze zm./ zgoda Ministra Kultury i Sztuki jest aktem poprzedzającym przeniesienie własności zabytku stanowiącego własność Państwa, co z oczywistych względów wyłącza stosowanie tego przepisu w sytuacji, gdy przeniesienie własności następuje z mocy prawa.
Przepis art. 14 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./ odnosi się wyłącznie do gruntów niezabudowanych.
Podstawę ustalenia wysokości wynagrodzeń sędziów w okresie od dnia 1 stycznia 1995 r. do dnia 30 marca 1995 r. stanowi przeciętne wynagrodzenie w sferze produkcji materialnej w pierwszym kwartale 1995 r.
Zaskarżona decyzja nie narusza zarzucanych skargą przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie narusza także przepisów postępowania administracyjnego w sposób uzasadniający zastosowanie przez Sąd przepisów art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa.
1. Zaniechanie respektowania wyroków uchylających czy stwierdzających nieważność względnie oddalających skargi nie stanowi przesłanki stosowania środków przewidzianych w art. 31 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. 2. Przedmiotem unormowania art. 31 ust. 1 powyższej ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym nie są orzeczenia zapadłe przed
Tylko wtedy, gdy wydanie decyzji jest obligatoryjną konsekwencją zakończenia postępowania administracyjnego, sąd administracyjny jest władny na mocy art. 17 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ zobowiązać organ administracji do wydania decyzji w określonym terminie.
Podatnik pozostający w związku gospodarczym z podmiotem mającym siedzibę za granicą może w pewnych przypadkach tak układać bieg swoich interesów, że nie będzie wykazywał dochodów lub też wykaże je w mniejszej wysokości niż powinien faktycznie osiągnąć. Może to czynić w szczególności poprzez zawieranie umów, które są dla niego niekorzystne z ekonomicznego punktu widzenia. Korzyści, jakie odnosi z tego
1. Fakturę może anulować tylko ten, kto ją wystawił. 2. Zasady doświadczenia życiowego uczą, że podmioty gospodarcze o tej samej nazwie i siedzibie, związane nadto przez udział osób będących udziałowcami tak w jednej, jak i w drugiej jednostce często nadużywają tej możliwości. Stąd też w interesie takich podmiotów jest zachowanie szczególnej staranności w prowadzeniu dokumentacji swej działalności.
Utworzenie stanowiska kronikarza miasta na podstawie przepisów gminnych wymaga precyzyjnego określenia w uchwale rady gminy rodzaju stosunku prawnego łączącego kronikarza z gminą oraz sposobu finansowania jego działalności.