Stosownie do par. 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ rozstrzygnięcie organów inspekcji sanitarnej sprowadza się wyłącznie do stwierdzenia lub odmowy stwierdzenia choroby zawodowej.

1. Zgodnie z uchwałą 7 sędziów z dnia 18 grudnia 1992 r. sygnatura akt III AZP 25/92 /OSNCP 1993 z. 5 poz. 68/ grunty zajęte na ośrodek wczasowy przedsiębiorstwa państwowego, który jest wykorzystywany sezonowo, są gruntami związanymi z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 4 lit. "a" ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 12 poz. 50

Producentem, o którym mowa w art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. nr 75 poz. 445 ze zm./, jest ten, kto prowadzi działalność gospodarczą polegającą na produkcji, w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./; w myśl tego przepisu działalność wytwórcza, to działalność gospodarcza prowadzona w celach

Artykuł 11 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./, w przeciwieństwie do jej art. 5, nie posługuje się formułą przynależności mienia, lecz przyjmuje kryterium funkcji organu. Bez znaczenia zatem jest w rozumieniu tego przepisu to, pod jakim tytułem prawnym państwowe jednostki

Uchwały mające za przedmiot wykładnię przepisów prawa nie tworzą prawa lecz wyjaśniają jego treść, a zatem wiążą w czasie na równi z wykładanym przepisem prawa.

Stwierdzenie w świadectwie pracy, iż bezrobotny został zwolniony z przyczyn dotyczących zakładu pracy, nie wyłącza możliwości /potrzeby/ badania przez organy administracji, czy w konkretnej sytuacji sytuacji rzeczywiście zostały spełnione warunki przewidziane w art. 20 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./.

Zarządzenia i inne akty organu założycielskiego skierowane do przedsiębiorstwa państwowego nie mają charakteru decyzji administracyjnych i nie stosuje się do nich przepisów kodeksu postępowania administracyjnego.

Jednym z warunków niezbędnych do przekazanie gminie na własność gruntów na podstawie przepisu art. 14 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./ jest wniosek gminy oparty na uchwale rady gminy, podjętej stosownie do przepisu art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. "a" ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o

Wyniki badań kontrolnych komisji lekarskich do spraw inwalidztwa i zatrudnienia przeprowadzonych po upływie dziesięciu lat, przez które trwało nieprzerwanie inwalidztwo, nie mogą stanowić podstawy do pozbawienia rencisty prawa do renty.

Data nabycia prawa do świadczeń przewidzianych w ustawie z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. Nr 17, poz. 75 ze zm.) jest związana z datą złożenia wniosku o te świadczenia (art. 99 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin - Dz. U. Nr 40, poz. 267 ze zm.), a nie

Datą decydującą o sposobie obliczenia podstawy wymiaru emerytury lub renty jest data zgłoszenia wniosku o te świadczenia.

Decyzja organu rentowego w sprawie renty inwalidy wojennego wydana w oparciu o orzeczenia komisji lekarskich do spraw inwalidztwa i zatrudnienia, w skład których, nie wchodził lekarz - przedstawiciel Związku Inwalidów Wojennych Rzeczypospolitej Polskiej narusza art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz. U. z 1983

Ocena inwalidztwa osoby, u której stwierdzono różnorodne schorzenia wymaga łącznej opinii biegłych lekarzy sądowych, która powinna też uwzględniać wpływ tych schorzeń na zdolność do dotychczasowego zatrudnienia (art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin - Dz. U. Nr 40, poz. 263 ze zm.).

Z faktu, że w postępowaniu karnym przed sądem obowiązuje zasada skargowości (art. 6 k.p.k.), nie wynika jeszcze, że odstąpienie oskarżyciela publicznego od oskarżenia stanowi ujemną przesłankę procesową w rozumieniu art. 11 pkt 4 k.p.k., zobowiązującą sąd do umorzenia postępowania. Wynika to w sposób oczywisty z treści art. 36 k.p.k., w myśl którego odstąpienie oskarżyciela publicznego od oskarżenia

Z generalnej definicji kosztów uzyskania przychodów w polskim podatku dochodowym od osób prawnych /art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania - Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ wynika, że tzw. wydatki socjalno-bytowe ponoszone przez przedsiębiorstwo państwowe /osoby prawne/ na rzecz pracowników i

Odprawa wypłacona na podstawie ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela nie stanowi odszkodowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./, wolnego od podatku.

Uznający się za niewłaściwy organ, który otrzymał wniosek o pomoc społeczną jest zobowiązany wskazać organ właściwy do określenia pomocy i tam przesłać sprawę do załatwienia. W sprawach o świadczenia z pomocy społecznej należy kierować się przede wszystkim dobrem osób korzystających z tej pomocy /art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej - t.j. Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60/.

Komunalizacja z mocy prawa może dotyczyć tylko mienia położonego w granicach administracyjnych gminy. Także przekazanie gminie mienia ogólnonarodowego na podstawie przepisu art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./ może dotyczyć tylko mienia położonego na jej terenie.

Kwestia skutków finansowych ewentualnej decyzji stwierdzającej wydanie kwestionowanego orzeczenia o ustanowieniu przymusowego zarządu z naruszeniem prawa nie może usprawiedliwiać zwłoki organu administracji w wydaniu decyzji w takiej sprawie.

Brak zgody osoby występującej o zwrot wywłaszczonej nieruchomości na zwrot zrewaloryzowanego odszkodowania nie może być utożsamiany z wycofaniem wniosku o zwrot nieruchomości.

Przepisy art. 196 par. 3 Kpa nie przewidują skargi na postanowienie w sprawie umorzenia lub odmowy umorzenia kosztów postępowania egzekucyjnego. Błędne pouczenie przez izbę skarbową o możliwości zaskarżenia jej postanowienia nie rodzi skutków prawnych. Organ podatkowy nie może bowiem stwarzać stronie uprawnień procesowych, które nie wynikają z ustawy, tak jak przez popełnienie błędu nie mógłby jej

1. Art. 31 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ nie zawiera listy wypadków, które z punktu widzenia społecznego lub gospodarczego obligowałyby organy podatkowe do umorzenia zaległości podatkowych. Oznacza to, iż rozstrzygnięcia w sprawach umorzeń pozostawione zostały uznaniu tych organów i to uznaniu pełnemu. Zatem do organów administracji, a nie

Przepisów postępowania administracyjnego nie stosuje się w sprawach karnych skarbowych /art. 3 par. 1 Kpa/. Z tej przyczyny orzeczenia podejmowane w takim postępowaniu nie mogą być zaskarżone do sądu administracyjnego /vide art. 16 par. 2, art. 196 par. 1 i par. 3 Kpa/.

1. W stosunku do decyzji administracyjnych w sprawach ze stosunku służbowego policjantów, regulowanego przepisami ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./, nie jest generalnie wyłączona dopuszczalność zmiany lub uchylenia ostatecznej decyzji administracyjnej w trybie określonym w art. 155 Kpa. To zaś, czy przepisy cyt. ustawy o Policji sprzeciwiają się uchyleniu lub