Wojewodzie nie służy skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej wydaną na podstawie art. 18 ust. 2 ustawy z 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./.

W prawie celnym brak jest możliwości dokonania zabezpieczenia należności celnych na majątku przewoźnika lub spedytora, jak również na rzeczy ruchomej innej niż towar celny znajdujący się w obrocie z zagranicą /art. 76 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne - Dz.U. nr 75 poz. 445 ze zm./.

1. Wydanie osobie uprawnionej przedmiotu przekazanego do depozytu sądowego przez prokuratora w warunkach art. 281 § 1 k.p.k. może nastąpić tylko na podstawie decyzji prokuratora, niezależnie od tego, w jaki sposób określona osoba wyjaśni swoje uprawnienia do odbioru złożonego w depozycie sądowym przedmiotu. 2. W razie umorzenia postępowania z przyczyn innych niż wskazane w art. 282 § 1 k.p.k., postanowienie

W razie nieistnienia rady pracowniczej w przedsiębiorstwie państwowym, w skład komisji konkursowej, o której mowa w art. 35 ust. 2 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych (jedn. tekst: Dz.U. z 1991 r. Nr 18, poz. 80 ze zm.), wchodzą trzy osoby wskazane przez organ założycielski i dwie wskazane przez ogólne zebranie pracowników. Jeżeli ogólne zebranie pracowników nie wskaże

1. W trybie art. 155 Kpa nie można dokonywać zmiany decyzji dotkniętej wadą nieważności w celu jej sanowania. 2. Decyzja wydana na podstawie art. 155 Kpa może dotyczyć wyłącznie kwestii rozstrzygniętych zmienianą /uchylaną/ decyzją organu, a nie kwestii nowych.

Ustanowienie ceny przez dostawcę energii cieplnej musi odpowiadać rygorom przewidzianym w art. 13 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach /Dz.U. 1988 nr 27 poz. 195/, niezależnie od zadań statutowych dostawcy i statusu prawnego ciepłowni.

Przesłana do wiadomości organu gminy kopia pisma skierowanego do organu nadzoru, zawierającego podanie o wszczęcie z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności uchwały organu gminy /art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie terytorialnym/ nie odpowiada warunkom wezwania do usunięcia naruszenia, o którym mowa w art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie terytorialnym.

Powołanie się ogólnie na trudną sytuację finansową nie wyczerpuje przesłanek z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./.

W sporze o wynagrodzenie za pracę sędziego sądu rejonowego stroną pozwaną jest zatrudniający sędziego sąd rejonowy - jako jego zakład pracy (art. 3 k.p.).

Od ogólnej zasady - rocznego okresu zasiłkowego wynikającego z art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu - Dz.U. nr 106 poz. 457/, omawiana ustawa przewiduje pewne, ściśle określone w jej przepisach wyjątki, gdy okres ten może trwać dłużej. Przepisy te jako stanowiące wyjątki /lex specialis/ od ogólnej zasady /lex generalis/, nie mogą być interpretowane rozszerzająco

Prawidłowo okres pobierania zasiłku sumuje się do 12 miesięcy. Przyjęcie innej wykładni byłoby ewidentnie sprzeczne z celami ustawy, gdyż praktycznie zasiłek mógłby być pobierany przez całe życie, gdyby krótkotrwałe zatrudnienie dawało prawo do nowego 12-miesięcznego zasiłku dla bezrobotnych.

Wskazując na zależność pomiędzy obowiązkiem zwrotu a sytuacją zobowiązanego, przepisy wymagają zarazem przeprowadzenia wywiadu środowiskowego, co wprost dowodzi, że ustalenie tak sytuacji, jak i obowiązku następuje indywidualnie. Zatem adresatem przepisu jest gminny organ pomocy społecznej.

Usprawiedliwienie niestawiennictwa w wyznaczonym dniu w rejonowym urzędzie pracy może być wykazywane wszystkimi środkami dowodowymi /art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu - Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm. - w związku z art. 75 par. 1 i 2 Kpa/.

Błędny jest pogląd organu orzekającego w sprawie zasiłku dla bezrobotnych, że staż pracy musi być udokumentowany wyłącznie świadectwami pracy. W postępowaniu przed organem do spraw zatrudnienia mają zastosowanie przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, w tym również art. 75 par. 1 Kpa.

Użyte w ustawie określenie "różnych typów" wyklucza możliwość połączenia w zespół szkół tego samego typu.

Sformułowania art. 43 § 1 i 2 k.k. – odczytywane zgodnie z ich ratio legis – wskazują, że osoba prowadząca pojazd mechaniczny zachowuje tę rolę także wtedy, gdy jest odpowiedzialna za przestrzeganie przepisów dotyczących bezpieczeństwa ruchu drogowego w czasie postoju tego pojazdu.

Spółki, których dotyczy art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym /Dz.U. nr 60 poz. 253 ze zm./, mogą korzystać z przywilejów celnych przewidzianych w art. 37 ust. 5 tej ustawy.

Dla zastosowania art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 79 poz. 464 ze zm./ obojętne jest, czy zarząd, o którym mowa w tych przepisach, był ustanowiony na czas oznaczony, czy też nie oznaczony.

Okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych za granicą nie jest okresem zatrudnienia w rozumieniu art. 14 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. nr 75 poz. 445 ze zm./ skutkującym zwolnienie od cła przywiezionego z zagranicy towaru, o którym mowa w tym przepisie.

Ustanowienie przez radę gminy na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych stawki "O" podatku od nieruchomości jest naruszeniem obowiązku rady gminy określonego w tym przepisie.

Dla oceny, czy spółka z udziałem zagranicznym jest zwolniona od cła, organy administracji celnej powinny ustalić, czy sposób wykorzystywania przedmiotów sprowadzonych przez te spółki jest zgodny z zezwoleniem Prezesa Agencji do spraw Inwestycji Zagranicznych, o którym mówi art. 37 ust. 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym /Dz.U. nr 60 poz. 253 ze zm./.

Ustanowiony w art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach /t.j. Dz.U. 1988 nr 27 poz. 195/, obowiązek informowania izb skarbowych o zamiarze podwyższenia ceny umownej i regulowanej nie jest zależny od osiągania zysku.

Zaskakiwanie obywateli nowymi rozwiązaniami prawnymi bez możliwości dostosowania swoich zachowań do nowego stanu prawnego oraz wprowadzanie w błąd obywateli przez przedstawicieli władzy państwowej zapowiedziami o przyszłym stanie prawnym a następnie niedotrzymywanie tych zapowiedzi - nie jest do pogodzenia z zasadami zaufania obywateli do państwa i zaufania do prawa.