Zasada, że przysługujący pracownikowi zatrudnionemu w niedzielę (art. 13 zd. 1 ustawy je 18.XII.1919 r. o czasie pracy w przemyśle i handlu) wolny dzień w tygodniu powinien co trzeci tydzień przypadać na niedzielę, ma zastosowanie tylko wtedy, gdy została przewidziana w postanowieniu indywidualnej umowy o pracę lub zbiorowego układu pracy.

W stosunkach pracy zakres obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej nieumyślnie przez pracownika przy wykonywaniu powierzonej pracy może być stosownie do okoliczności zwłaszcza ze względu na stopień zawinienia, stan majątkowy i rodzinny pracownika ograniczony zgodnie z ukształtowaną w tych stosunkach zasadą ograniczonej odpowiedzialności pracownika (art. XII § 3 przep. wprow. k.c.). Takiego ograniczenia

Przyznanie przez organy wojskowe jednorazowego odszkodowania za wypadek, który zdarzył się w czasie odbywania służby wojskowej w związku z tą służbą, nie wyłącza dochodzenia uzupełnienia odszkodowania w drodze sądowej.

W świadectwie pracy pracodawca nie ma obowiązku wyszczególniać wszystkich czynności, które pracownik wykonywał, wystarcza bowiem wymienienie tej podstawowej czynności, która decyduje o zakwalifikowaniu rodzaju pełnionej pracy. Faktycznie pełnione czynności mogą mieć znaczenie dla oceny roszczeń pracownika o wynagrodzenie za pracę, natomiast nie muszą stanowić wyłącznie podstawy do określenia stanowiska

1)Ustalenie, czy spóźnione jest odwołanie wykluczonego członka spółdzielni od decyzji o wykluczeniu, należy do organu powołanego do rozpatrzenia odwołania, a więc do walnego zgromadzenia, a nie do osoby, która przewodniczy na walnym zgromadzeniu. 2)Wprawdzie przepisy ustawy o spółdzielniach i ich związkach nie przewidują możności uwzględnienia uchybienia terminu przez odwołującego się z przyczyn usprawiedliwionych

1.Z mocy art. 332 d. k.p.c. wyrok może być wydany jedynie przez tych sędziów, przed którymi odbyła się rozprawa poprzedzająca bezpośrednio wydanie wyroku. Przepisy dotyczące wyroku uzupełniającego (art. 356, 358 d.k.p.c.) nie zawierają w tej mierze żadnych wyjątków. 2.Wyrok uzupełniający - jak każdy wyrok z wyjątkiem wyroku zaocznego - podlega z mocy art. 355 i 339 d. k.p.c. ogłoszeniu. Okoliczność

1. Art. 546 k.p.c. nie wyłącza stosowania art. 510 tegoż k.p.c. Uczestnikiem postępowania o ubezwłasnowolnienie może być oprócz osób wymienionych w art. 546 k.p.c. również zainteresowany, o którym mowa w art. 510 k.p.c. Przepis art. 546 k.p.c. wymieniający uczestników z mocy samego prawa, ma tylko ten skutek, że wymienione osoby są uczestnikami postępowania o ubezwłasnowolnienie niezależnie od wzięcia

Odszkodowanie należne na podstawie art. 24 dekretu o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin w braku odmiennego postanowienia układu zbiorowego pracy lub umowy nie podlega ograniczeniu o umówioną sumę pieniężną zapłaconą przez zakład ubezpieczeń w wyniku umowy ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków, zawartej przez zakład pracy na swój koszt. Jednakże zapłata przez zakład

Wyjaśnienie pojęcia niebezpieczeństwa połączonego z przewozem w wagonach nie krytych, dokonane przez Sąd Najwyższy na tle § 28 ust. 1 lit. a) Regulaminu przewozu przesyłek towarowych z 1938 r. w orzeczeniu z dnia 6 kwietnia 1957 r. I CR 138/56 (OSN 1959/1/5), odnosi się także do pojęcia niebezpieczeństwa, o jakim mewa w art. 27 § 3 lit. a) Konwencji międzynarodowych o przewozie towarów kolejami (CIM

I. Zakaz zbywania w całości lub części nieruchomości rolnych przewidziany w art. 1085 § 1 k.c. nie obowiązuje, gdy dział spadku, w którego wyniku spadkobierca otrzymał gospodarstwo spadkowe lub jego część, nastąpił przed dniem 5 lipca 1963 r. albo gdy przed tą datą nastąpiło objęcie gospodarstwa spadkowego przez spadkobiercę, który w całości je dziedziczy. II. Powyższy zakaz obowiązuje także wtedy,

1. W myśl art. 366 k.p.c. z 1964 r. zapadły w sprawie wyrok nie ma powagi rzeczy osądzonej pomiędzy kilkoma osobami występującymi w procesie po jednej stronie. 2. Cofnięcie przez powoda pozwu połączone ze zrzeczeniem się roszczenia w stosunku do jednego z pozwanych dłużników solidarnych oraz wyrażenie na tę czynność procesową zgody przez sąd nie naruszają usprawiedliwionego interesu drugiego pozwanego

Okoliczność, że co do pewnego faktu wypowiedziała się w swej decyzji władza administracyjna, nie powoduje związania sądu treścią tej wypowiedzi; sąd ma tylko obowiązek liczyć się ze stanem prawnym, ustanowionym decyzją organu administracyjnego o charakterze orzeczenia czy zarządzenia, jeżeli decyzja została wydana w granicach kompetencji tego organu.

1. Zastosowanie art. 283 § 4 k.z. nie wymaga uprzedniego prawomocnego skazania sprawcy szkody za zbrodnię lub występek, sąd cywilny więc może sam ustalić, że szkoda wynikła ze zbrodni lub występku. 2. Wyrok sądu cywilnego, zastępując co do skutków cywilnoprawnych orzeczenie sądu karnego, powinien zawierać wszystkie elementy, które musiałby zawierać w tym względzie wyrok sądu karnego.

Sprawy o wynagrodzenie za dostarczenie dokumentacji technicznej projektu wynalazczego (art. 109 pr. wyn.) należało wobec braku odmiennego uregulowania do właściwości sądów powszechnych (art. 2 d. k.p.c.). Jeżeli przy rozpatrywaniu takiej sprawy wyniknie spór to, czy zgłoszony w jednostce gospodarki uspołecznionej projekt będący przedmiotem dostarczonej dokumentacji jest projektem wynalazczym, to sąd

W razie skierowania do egzekucji administracyjnej tytułu egzekucyjnego pochodzącego od wierzyciela, który nie jest organem władzy lub administracji państwowej, dłużnikowi przysługuje obrona przed taką egzekucją w drodze powództwa o ustalenie, że należność nie istnieje albo że uległa przedawnieniu (art. 3 d.k.p.c.).

Zarządzenie prezesa Sądu Powiatowego przewidziane w art. XLV § 3 przep. wprow. d.k.p.c. nie może mieć charakteru ogólnego, lecz ma dotyczyć konkretnej sprawy i powinno być poprzedzone rozważeniem, czy sprawa ze względów na jej charakter, przedmiot roszczenia, okoliczności sporne itd. uzasadnia odstępstwo od zasady ogólnej z art. 7 § 1 prawa o ustroju sądów powszechnych i dopuszczenie do jednoosobowego

Nie czyni zadość należycie rozumianemu obowiązkowi ochrony własności społecznej i interesu pracownika przerzucenie na pracownika odpowiedzialności za wartość wydanego przez niego nieformalnie towaru, jeżeli w świetle okoliczności sprawy możliwe jest uzyskanie zapłaty od właściwego dłużnika-odbiorcy. W interesie praworządności leży obciążenie odpowiedzialnością materialną przede wszystkim tej osoby