Oceniając zaś zachowanie oskarżonego w ustalony w sprawie sposób, słusznie wywiódł sąd odwoławczy, że nawet przyjęcie, iż naruszył on zasady ostrożności przez niedostateczne obserwowanie drogi, jest niewystarczające do obiektywnego przypisania mu skutku przestępczego. W zaistniałej sytuacji możliwości popełnienia czynu nie przewidywał, ani nie mógł jej przewidzieć. Tak dalece nieracjonalne, niezgodne

Przewidzianego w § 64 zd. 2 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu z dnia 10 października 1998 r., wymogu udzielenia władzom adwokatury żądanych wyjaśnień w zakreślonym terminie, nie można rozumieć jako obowiązku złożenia oświadczenia określonej treści, jeżeli treść ta ma oznaczać samooskarżenie się wezwanego o przewinienie dyscyplinarne, lecz jedynie jako obowiązek adwokata do zareagowania

postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Określenie „w zakresie roszczeń majątkowych” - użyte w art. 88 § 3 k.p.k. - oznacza reprezentowanie powoda cywilnego jako strony procesu.

W wypadku warunkowego umorzenia postępowania karnego o przestępstwo skarbowe nie jest dopuszczalne orzeczenie świadczenia pieniężnego na podstawie art. 39 pkt 7 k.k.

Przy ocenie kwestii niewątpliwie niesłusznego zatrzymania w rozumieniu art. 552 § 4 k.p.k. sąd powinien mieć na uwadze czy zastosowanie tego środka przymusu procesowego nastąpiło z obrazą przepisów rozdziału 27 Kodeksu postępowania karnego, a tym samym czy spowodował on dolegliwość, jakiej osoba zatrzymana nie powinna była doznać, analizując to zagadnienie w aspekcie całokształtu okoliczności zaistniałych

1. Informacje dotyczące czynności bankowej, które - z mocy art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 ze zm.) - bank, osoby w nim zatrudnione oraz osoby, za których pośrednictwem bank wykonuje czynności bankowe, są obowiązane zachować w dyskrecji jako informacje stanowiące tajemnicę bankową, obejmują również informacje co do zabezpieczenia wierzytelności

1. Polska procedura karna nie dopuszcza możliwości odmówienia stronom, obrońcom lub pełnomocnikom dostępu do części, ani tym bardziej całości uzasadnienia wyroku. 2. Okoliczność, że uwzględnienie skarg wniesionych na korzyść skazanego doprowadziło do uchylenia zaskarżonych wyroków i rozwiązania kary łącznej, zaś wobec wydania ponownego wyroku skazującego z zachowaniem gwarancji wynikających z zasady

Naruszające art. 430 § 1 k.p.k. skierowanie do rozpoznania środka odwoławczego pochodzącego od oskarżyciela posiłkowego, działającego na podstawie art. 54 § 1 k.p.k., w wyniku błędnego uznania go przez sąd pierwszej instancji za pokrzywdzonego w sprawie z oskarżenia publicznego, nie oznacza, przy braku innych środków odwoławczych, że postępowa-nie odwoławcze toczy się mimo braku skargi uprawnionego

Uznanie, że po stronie oskarżonego (podejrzanego) powstało roszczenie o naprawienie szkody lub krzywdy, wynikłych z zastosowania wobec niego środka zabezpieczającego, wymaga nie tylko ustalenia, że środek taki faktycznie był wykonywany, lecz również wcześniejszego wzruszenia, w wyniku wznowienia postępowania lub kasacji, orzeczenia skutkującego zastosowaniem takiego środka i w efekcie uniewinnienie

Polska procedura karna nie dopuszcza możliwości odmówienia stronom, obrońcom lub pełnomocnikom dostępu do części, ani tym bardziej całości uzasadnienia wyroku.

1. W trybie kasacji nie jest możliwe wydanie orzeczenia o „utrzymaniu w mocy” orzeczenia zmienionego (lub uchylonego) zaskarżonym w tym trybie orzeczeniem. 2. Jeżeli przedmiotem zaskarżenia i kontroli w trybie kasacji jest orzeczenie sądu odwoławczego o zmianie orzeczenia Sądu pierwszej instancji, to orzekając odmiennie co do istoty Sąd Najwyższy zmienia zaskarżone orzeczenie sądu odwoławczego, nie

Z treści art. 217 § 2 k.p.k. wynika, że jeżeli przedmiotem zarzutu jest zbrodnia lub umyślny występek zagrożony karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, to z mocy prawa istnieje domniemanie, że może być konieczne wymierzenie surowej kary, a groźba wymierzenia takiej kary może skłaniać oskarżonych (podejrzanych) do podejmowania działań zakłócających czy wręcz uniemożliwiających

Wyrażony w art. 473a § 1 k.p.k. obowiązek rozpoznania zarzutów podniesionych w kasacji sprowadza się do nakazu zbadania i oceny zasadności takich i tylko takich zarzutów, które odnoszą się do uchybień wskazanych w art. 463a § 1 k.p.k. Jeżeli więc w kasacji podniesiono również takie zarzuty, których przedmiotem są uchybienia nie będące określonymi w art. 463a § 1 k.p.k. powodami (podstawami) kasacji

I. Podmiotem przestępstwa określonego w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 grudnia 1993 r. o oznaczaniu wyrobów znakami skarbowymi akcyzy (Dz.U. nr 27, poz. 584) może być każda osoba posiadająca wyroby określone w tym przepisie. II. Przedmiotem tego przestępstwa mogą być również wyroby uzyskane za pomocą przestępstwa lub wolne od cła, a wymienione w art. 5 ust. 1 pkt 5 i 6 cytowanej ustawy, jeśli ich ilość

Postanowienie sądu apelacyjnego w przedmiocie stwierdzenia dopuszczalności ekstradycji (art. 533 § 1 zd. 2 k.p.k.) jest prawomocnym orzeczeniem kończącym postępowanie sądowe w rozumieniu art. 463 § 1 k.p.k.

Wniosek o ściganie złożony przed dniem 1 stycznia 1996 r. stał się – z chwilą wejścia w życie art. 5 § 3 zdanie 2 kpk – „odwołany”, ale oświadczenie o jego cofnięciu dokonane przed tym terminem wcale nie stało się skuteczną czynnością procesową i nie przeistoczyło się w „cofnięcie wniosku”, o którym mowa w tym przepisie. Przewidziane w nim oświadczenie o cofnięciu wniosku o ściganie można złożyć także

Pojęcie dokumentu używane w art. 266 kk ma węższy zakres niż ogólne pojęcie dokumentu zdefiniowane w art. 120 § 13 kk. Dokument, o którym mowa w art. 266 kk, musi nie tylko odpowiadać cechom wymienionym w art. 120 § 13 kk, lecz ponadto musi to być dokument, który jest wystawiony przez funkcjonariusza publicznego lub inną osobę upoważnioną do tego, a ponadto w swojej treści zawierający poświadczenie

Przy ocenie, czy zachodzi wypadek mniejszej wagi w danej sprawie, należy brać pod uwagę przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, kładąc akcent na te elementy, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw. Wypadek mniejszej wagi jest to bowiem uprzywilejowana postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzująca się przewagą łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych

Wynikający z treści art. 464 § 2 k.p.k. obowiązek sporządzenia kasacji przez adwokata nie może polegać na odwołaniu się przez adwokata do treści własnoręcznego pisma skazanego.

Ustalenie, czy na konkretnej osobie ciąży obowiązek podatkowy czy też jest ona od tego zwolniona, po pierwsze nie jest domeną sądu karnego, lecz organów finansowych, orzekających w postępowaniu administracyjnym (aż do szczebla NSA), a po wtóre ustalenie istnienia obowiązku podatkowego nie może być utożsamiane z obowiązkiem swoistej samodenuncjacji, uzasadniającym odpowiedzialność karną na podstawie

1. Postanowienie sądu kasacyjnego o pozostawieniu kasacji bez rozpoznania nie stanowi orzeczenia „zapadłego w następstwie rozpoznania kasacji”, może zatem być ono zaskarżone w trybie kasacji (arg. ex art. 463 § 1 w związku z arg. a contrario art. 467a § 2 kpk). 2. Wobec treści art. 468 kpk i statusu osoby represjonowanej w postępowaniu o stwierdzenie nieważności orzeczenia nie jest dopuszczalne wniesienie

Skazaniem na karę pozbawienia wolności – uzasadniającym obligatoryjne zarządzenie wykonania kary na podstawie art. 78 § 1 k.k. – jest skazanie na taką karę także z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.