Przestępstwo drogowe może być popełnione nie tylko na drodze publicznej, ale również poza nią – wszędzie tam, gdzie ruch pojazdów faktycznie odbywa się i w związku z czym istnieje możliwość zagrożenia bezpieczeństwa dla tego ruchu.

Jeżeli w skład sądu wojskowego orzekającego w sprawie karnej, w której oskarżono wielu żołnierzy, wchodził ławnik mający niższy stopień wojskowy tylko od jednego oskarżonego (art. 579 k.p.k.), to wyrok wydany w tej sprawie podlega z tego powodu uchyleniu tylko w stosunku do tego oskarżonego, wobec którego sąd był nienależycie obsadzony (art. 388 pkt 2 k.p.k.).

Żołnierz starszy służbą (mający dłuższy staż w służbie wojskowej), który uzurpuje sobie nie przewidziane obowiązującymi przepisami uprawnienia wobec żołnierza młodszego służbą (mającego krótszy staż w służbie wojskowej) i w związku z tym dopuszcza się przestępstwa pospolitego, swoim zachowaniem narusza „wojskowy obowiązek służbowy” w rozumieniu art. 564 § 2 k.p.k.

Skoro, według art. 564 § 2 zdanie pierwsze k.p.k., orzecznictwu sądów wojskowych przestają podlegać sprawy o przestępstwa popełnione przez żołnierzy, jeżeli zostali oni zwolnieni z czynnej służby wojskowej „przed” wniesieniem aktu oskarżenia, to należy przyjąć, że w wypadku, w którym zwolnienie żołnierza z czynnej służby wojskowej i wniesienie przeciwko niemu aktu oskarżenia nastąpiło w tym samym dniu

„Szczególne wyróżnienie się w służbie”, o którym mowa w art. 301 § 3 k.k., nie musi polegać na „wzorowym zdyscyplinowaniu” żołnierza w całym okresie odroczenia kary. W ten sposób „wyróżnić się”, w pewnych sytuacjach, żołnierz może również pojedynczym czynem, choćby jego zachowanie w tym okresie wskazywało na przeciętne zdyscyplinowanie, a nawet w przypadku naruszenia dyscypliny wojskowej – byle nie

Cywilistyczne zasady obliczania odszkodowania za utratę zarobku stosuje się także do osób, co do których pojęcie wynagrodzenia sensu stricto nie może mieć zastosowania, np. do żołnierza służby zasadniczej. Zatem hipotetyczne możliwości zarobkowe poszkodowanego, a nie wysokość żołdu, powinny stanowić kryterium określenia wysokości należnego odszkodowania.

Przepis art. 57 § 2 k.k. stanowi podstawę do nadzwyczajnego złagodzenia kary w tych sytuacjach, w których nie jest ono możliwe na podstawie innego przepisu ustawy; zezwala więc – w warunkach w nim określonych – na zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary m.in. wobec sprawcy przestępstwa dezercji (art. 304 k.k.), mimo że nie byłoby ono możliwe na podstawie art. 308 k.k.