Sam fakt wyjazdu za granicę, nawet z zamiarem długotrwałego pobytu skazanego oddanego pod dozór (art. 76 § 2 k.k.), nie daje podstawy do uznania, że uchyla się on od dozoru (art. 78 § 2 k.k.), ani do zawieszenia postępowania wykonawczego w części dotyczącej dozoru (art. 17 § 2 k.k.w.).

Przestępstwo określone w art. IX § 2 przepisów wprowadzających kodeks karny nie jest przestępstwem kierunkowym i jako takie nie wymaga dla swojego bytu działania sprawcy w celu uprawiania nierządu.

Wszczęcie postępowania karnego przez prokuratora w sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego powinno wyrazić się w formie wydania postanowienia o wszczęciu postępowania przygotowawczego (art. 257 § 1 k.p.k.). W wypadku jednak, gdy toczy się już postępowanie przygotowawcze (wszczęte przez prokuratora lub policję) o czyn początkowo zakwalifikowany jako przestępstwo ścigane z oskarżenia

W postępowaniu w przedmiocie środka zabezpieczającego (art. 282 § 1 k.p.k.) przepis art. 299 § 1 pkt 2 k.p.k. nie ma zastosowania, nie jest więc możliwe dokonanie zwrotu sprawy prokuratorowi w celu usunięcia istotnych braków postępowania przygotowawczego.

Pojęcie „nie wpłaconej kwoty” podatku, użyte w art. 98 § 1 u.k.s., oznacza kwotę pobraną od podatnika, lecz nie przekazaną w odpowiednim terminie na rachunek organu podatkowego, przy czym bez znaczenia jest tu okoliczność, czy płatnik posiada środki finansowe na bieżącą produkcję lub działalność gospodarczą, czy też nie.

Organ prowadzący postępowanie (sąd lub prokurator) jest obowiązany przez cały okres stosowania tymczasowego aresztowania przestrzegać dyrektyw wynikających z art. 213 k.p.k. Zgodnie z tym powinien zatem na bieżąco weryfikować zebrane dowody oraz okoliczności uzasadniające potrzebę uchylenia zastosowanego środka, aby nie dopuścić do żadnej w tym zakresie opieszałości, która może sprawić, że kontynuowanie

Motywy, którymi kierował się ustawodawca, łagodniej traktując sprawcę czynu przewidzianego w art. 228 k.k., z reguły będą uzasadniać przyjęcie, że gdy czyn ten równocześnie wyczerpuje znamiona oszustwa, to zachodzi wówczas wypadek mniejszej wagi z § 2 art. 205 k.k.

Te motywy, którymi kierował się ustawodawca, łagodniej traktując sprawcę czynu przewidzianego w art. 228 k.k., z reguły będą uzasadniać przyjęcie, że gdy czyn ten równocześnie wyczerpuje znamiona oszustwa, to zachodzi wówczas wypadek mniejszej wagi z § 2 art. 205 k.k.

Roszczenie o odszkodowanie za poniesioną szkodę, które wraz z roszczeniem o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę przeszło, w myśl art. 8 ust. 1 zdanie drugie ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149 z późn. zm.), na następców osoby represjonowanej, należy do

1. Użyte w art. 277 § 1 k.p.k. określenie: „prawo do osobistego przejrzenia akt”, jako ściśle związane z prawem do obrony, oznacza prawo do osobistego zapoznania się przez podejrzanego z materiałami zebranymi w toku postępowania przygotowawczego w granicach uzasadnionych rzeczowymi potrzebami tej czynności. 2. Do kryteriów rzeczowości owych potrzeb zaliczyć należy w szczególności obszerność materiału

Strona, której na jej wniosek doręczono odpis wyroku z uzasadnieniem, może zaskarżyć zażaleniem (art. 558 k.p.k.) rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w terminie przewidzianym do wniesienia rewizji.

Nowelizacja art. 3 ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze (Dz.U. nr 30, poz. 210 z późn. zm.), wprowadzona ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. o zmianie ustawy – Prawo spółdzielcze oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. nr 90, poz. 419), nie powoduje zmiany definicji mienia społecznego zawartej w art. 120 § 6 k.k., w związku z czym mienie spółdzielni stanowi – w rozumieniu przepisów

1. Przejęcie przez Państwo Polskie odpowiedzialności odszkodowawczej wobec osób represjonowanych przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości lub radzieckie organy pozasądowe, które nastąpiło na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U.

1. Zachowanie tzw. prędkości administracyjnie dozwolonej nie może samo przez się świadczyć o tym, że kierowca zachował prędkość bezpieczną w rozumieniu art. 17 ust. 1 prawa o ruchu drogowym. Jednakże nie można podzielić kategorycznej tezy o naruszeniu dyspozycji art. 17 ust. 1 prawa o ruchu drogowym w każdym przypadku niedostosowania w warunkach nocnych prędkości prowadzonego pojazdu do tzw. czynnej

1. Pokrzywdzony jest stroną w postępowaniu przed kolegium do spraw wykroczeń przez sam fakt pokrzywdzenia. W postępowaniu tym pokrzywdzony nie jest obowiązany do składania deklaracji lub wniosku o dopuszczenie do udziału w postępowaniu. Może działać w każdej fazie postępowania przed kolegium, składać wnioski dowodowe, wypowiadać się w przedmiocie każdego dowodu, wnosić środki zaskarżenia itp. 2. W

Na postanowienie prokuratora o nieuwzględnieniu wniosku podejrzanego o zmianę postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym w części dotyczącej zakresu lub sposobu zabezpieczenia przysługuje zażalenie do sądu właściwego do rozpoznania sprawy na podstawie art. 250 § 2 k.p.k.

Prezes zarządu banku działającego w formie spółki akcyjnej, w której Skarb Państwa nie ma udziału, nie pełni „funkcji publicznej” w rozumieniu art. 239 § 1 k.k., chyba że wykonuje czynności na podstawie art. 46 i 53 prawa bankowego.

Stosowanie represji przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości lub organy pozasądowe wobec osób określonych w art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych. działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149 ze zmianą z dnia 20 lutego 1993 r., Dz.U. nr 36, poz. 159) uzasadnia zasądzenie

Sprawca wypadku odpowiadający za występek z art. 145 (§ 1 lub § 2 ewentualnie w związku z § 3) k.k., ponosi także – w razie nieudzielenia pomocy ofierze wypadku w warunkach określonych w art. 164 k.k. – odpowiedzialność za pozostające w zbiegu realnym przestępstwo z art. 164 § 1 k.k.

Przepis art. 5 k.c. może znaleźć zastosowanie w sferze orzekania o roszczeniach dochodzonych na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149 z późn. zm.). Jednakże wątpliwości co do zasadności prawomocnego orzeczenia o uznaniu za nieważne

Sąd, który wydał wyrok w pierwszej instancji, rozstrzygając – przed zwolnieniem skazanego z zakładu leczniczego – w przedmiocie wykonania względem niego kary pozbawienia wolności, władny jest go zwolnić od odbycia kary, zarządzić jej wykonanie albo orzec o warunkowym przedterminowym zwolnieniu (art. 100 § 2 i 3 k.k.), również wtedy, gdy kara pozbawienia wolności została w całości wykonana.

Niezależnie od stosowanej przez sąd wydający wyrok łączny zasady kształtowania kary łącznej (absorpcji całkowitej, częściowej czy też kumulacji), sąd ten – w tym zakresie – na nowo dokonuje aktu wymiaru kary zwanej w tym wypadku karą łączną. Zatem powinien z jednej strony respektować prawomocność „łączonych” wyroków (i dlatego też nie wolno mu w tym trybie dokonywać korekt w zakresie wymiaru kar orzeczonych

W razie spowodowania w wyniku naruszenia zasad bezpieczeństwa o ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym poważnej szkody w mieniu oraz ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia albo śmierci osoby – czyn taki podlega kumulatywnej kwalifikacji art. 145 § 1 k.k. oraz z art. 145 § 2 k.k.

Odczytanie protokołu zeznań, jakie oskarżony złożył w postępowaniu przygotowawczym w danej sprawie w charakterze świadka, nie jest dopuszczalne nawet wtedy, gdy oskarżony o to wnosi, albowiem uwzględnieniu takiego wniosku stoi na przeszkodzie zakaz wyrażony w art. 334 § 1 k.p.k.