Wzruszenie prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie przed Komisją Specjalną do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym lub jej delegaturą może nastąpić w trybie rewizji nadzwyczajnej, a także w trybie wznowienia postępowania.

Treść art. 53 ust. 2 prawa bankowego nie pozostawia wątpliwości co do tego, że ustawodawca wymienione w nim dokumenty zrównał z tytułami wykonawczymi wydanymi przez sądy, przekazując uprawnienia władcze państwa w tym zakresie bankom.

Zgodnie z treścią art. 116 k.k., jeżeli czyn popełniony przez obywatela polskiego za granicą nie stanowi przestępstwa, w miejscu jego popełnienia, to ściganie może nastąpić jedynie wówczas, gdy zarządzi je Prokurator Generalny wobec konkretnej osoby. Brak takiego zarządzenia Prokuratora Generalnego stanowi ujemną przesłankę procesową w rozumieniu art. 11 pkt 4 k.p.k.

Decyzja przewidziana w art. 197 § 1 k.p.k. może dotyczyć tylko przedmiotów, które znalazły się w fizycznym władaniu osób dokonujących czynności procesowych (art. 189 k.p.k.).

Wyrażenie przez radnego, na sesji rady gminy i w ramach porządku jej obrad, krytycznej oceny zawodowej przydatności kandydata do objęcia stanowiska w urzędzie gminy, mieści się w granicach uprawnień i obowiązków wynikających z przepisów ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. nr 16, poz. 95 z późn. zm.) i z tego powodu nie stanowi przestępstwa określonego w art. 178 § 1 k.k

1. Jeżeli zeznania świadka dotyczą okoliczności o istotnym znaczeniu dla rozstrzygnięcie sprawy, a przy tym są sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego lub innymi dowodami w sprawie, to nieodzowne jest bezpośrednie przeprowadzenie dowodu z tych zeznań na rozprawie głównej, niedopuszczalne jest zastosowanie przepisu art. 338 § 1 k.p.k. i odczytanie na jego podstawie protokołu przesłuchania danego świadka

Opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego powinna przede wszystkim przedstawiać – z uwzględnieniem wszelkich wynikających z materiału dowodowego sprawy wariantów, a więc zarówno przy założeniu prawdziwości zeznań pokrzywdzonej, jak i przy założeniu prawdziwości wyjaśnień oskarżonego – tzw. „rozliczenie czasowo-przestrzenne” wypadku, tj. powinna wskazywać, jak przy każdym z wariantów przedstawiał się

U podstaw ustawowej regulacji wymierzenia kary łącznej legło założenie, że możliwości orzeczenia tej kary istnieją jedynie co do sprawcy, który będąc skazanym (chociażby nieprawomocnym wyrokiem) nie brnie już dalej w działalności przestępczej. Nie dotyczy ona natomiast takiego sprawcy, który mimo uprzedniego skazania działalność tą kontynuuje, przy czym okoliczność, czy to pierwsze skazanie nastąpiło

1. Orzeczenie grzywny na podstawie art. 75 § 1 k.k. jest możliwe także wtedy, gdy za inne, pozostające w tzw. zbiegu realnym, przypisane oskarżonemu przestępstwa orzeczono samoistną karę grzywny. 2. W odniesieniu do grzywny wymierzonej na podstawie art. 75 § 1 k.k. i grzywny samoistnej, wymierzonej za inne przestępstwo pozostające w zbiegu realnym, orzeka się karę łączną.

W razie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności sąd zalicza na poczet tej kary okres tymczasowego aresztowania, mimo uprzedniego zaliczenia tego okresu na poczet kary grzywny orzeczonej obok kary pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono.

Felczer (podobnie jak lekarz czy pielęgniarka) zatrudniony w publicznym zakładzie opieki zdrowotnej nie jest – z samej tylko racji wykonywanego zawodu – funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 120 § 11 k.k.

W wypadku śmierci osoby represjonowanej na skutek wykonania kary śmierci wymierzonej wyrokiem, który został uznany za nieważny na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149 ze zm.), na osoby wymienione w art. 8 ust. 1 zdanie 2 tej ustawy

1. Na podstawie art. 27 k.p.k. może był przekazana do rozpoznania jedynie konkretna sprawa, konkretnych oskarżonych, zawisła w sądzie właściwym. Wniosek o przekazanie nie może zatem dotyczyć swoistej „ekspekatywy” sprawy, które być może w przyszłości wpłynie do sądu (nawet jeśli ów przyszły wpływ byłby wysoce realny). 2. Nie można rozstrzygnięć o charakterze incydentalnym, podejmowanych w toku postępowania

Zasądzenie na rzecz jednej z osób wymienionych w art. 8 ust. 1 zd. 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność w rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149; zm. Dz.U. z 1993 r., nr 36, poz. 157) całego roszczenia które przypadałoby osobie represjonowanej, nie stoi na przeszkodzie zgłoszenia – w trybie przepisów

Przepis art. 433 § 2 k.p.k., statuujący rozpoznanie spraw o przestępstwa określone w art. 178 k.k. w składzie jednego sędziego i dwóch ławników, nie zmienia ogólnej reguły wynikającej z przepisu art. 20 § 2 zd. 1 k.p.k., że sąd rejonowy orzeka na posiedzeniu w składzie jednego sędziego.

Oczywisty brak faktycznych podstaw oskarżenia – jako przesłanka umorzenia postępowania karnego na podstawie art. 299 § 1 pkt 4 k.p.k. – zachodzi między innymi w sytuacji braku jakichkolwiek dowodów świadczących o popełnieniu przez oskarżonego przypisywanego mu przestępstwa, a nie może być efektem oceny dowodów.

W pewnych przypadkach przemoc może być realizowana w postaci „czystego” zaniechania (tj. zaniechania nie poprzedzonego działaniem, polegającym na zastosowaniu przemocy), w szczególności gdy uwzględni się to, iż realizacja taka przybrać może nie tylko formę „przymusu absolutnego” (vis absoluta), ale i formę „przymusu kompulsywnego” (vis compulsiva).

W wypadku, gdy skazany odbywa dwie (lub więcej) nie podlegające łączeniu kary pozbawienia wolności, z których jedną (lub więcej) orzeczono wobec niego przed ukończeniem 21 lat, zaś drugą (lub pozostałe) orzeczono po tym terminie, „odpowiednie” stosowanie art. 91 § 1 i 2 k.k., o którym mowa w art. 91 § 4 k.k. zdanie pierwsze, polega na tym, że skazany może być warunkowo przedterminowo zwolniony po odbyciu

Jeżeli prokurator, mimo zwrócenia mu aktu oskarżenia w trybie art. 298 k.p.k. w celu uzupełnienia braków formalnych, ponownie przekaże go w tej samej postaci, prezes sądu może sam zmienić swoją poprzednią decyzję, wykonując czynności przewidziane w art. 302 § 1 k.p.k., albo powinien wnieść sprawę na posiedzenie sądu, który podejmuje stosowne postanowienie w ramach uprawnień przewidzianych w art. 299

Określenia: „rozpoznawanie, leczenie i zapobieganie chorobom a także wydawanie orzeczeń lekarskich”, użyte w art. 1 ustawy z dnia 28 października 1950 r. o zawodzie lekarza (Dz.U. nr 50, poz. 458 ze zm.), oznaczają „wykonywanie zawodu lekarza” niezależnie od tego, czy są dokonywane przez lekarza, czy też przez osobę nie będącą lekarzem. „Wykonywaniem zawodu lekarza” jest w każdym razie podejmowanie

W przypadku śmierci osoby uprawnionej – na podstawie art. 8 ust. 1 zdanie drugie ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149; zm. Dz.U. z 1993 r., nr 36, poz. 159) – do wystąpienia, w miejsce osoby represjonowanej, z żądaniem odszkodowania za poniesioną szkodę

Przewidziany w art. 99 § 1 pkt 1 lit. e ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U. nr 35, poz. 228) zakaz stosowania tymczasowego aresztowania wobec nieletniego, odpowiadającego na podstawie art. 9 § 2 k.k., co do którego postępowanie wszczęto przed ukończeniem przez niego 18 lat, obowiązuje nawet wówczas, gdy takiego nieletniego skazano na karę pozbawienia wolności

W sytuacji, gdy ustawa uznaje, że nie przysługuje środek odwoławczy od postanowienia sądu apelacyjnego oddalającego wniosek o wznowienie postępowania, to z tych samych powodów (brak sądu odwoławczego – nie jest nim bowiem Sąd Najwyższy) nie przysługuje zażalenie na zarządzenie prezesa sądu apelacyjnego odmawiające przyjęcia ustawowo niedopuszczalnego zażalenia (art. 481 § 1 k.p.k.) na postanowienie

Prawo do odszkodowania oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie oczywiście niesłusznego tymczasowego aresztowania (art. 487 § 4 k.p.k.) przysługuje w związku z pozbawieniem wolności przez zastosowanie tego środka zapobiegawczego, nie zaś z powodu samego faktu wydania postanowienia o tymczasowym aresztowaniu, chociażby nawet połączonego z poszukiwaniem podejrzanego (oskarżonego) listem gończym