Nie narusza określonego w art. 408 k.p.k. zakazu reformationis in peius orzeczenie wobec oskarżonego surowszej kary dodatkowej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych przy równoczesnym wymierzeniu niższej od poprzednio orzeczonej kary pozbawienia wolności, jeśli w ten sposób globalny wymiar kary będzie dla oskarżonego oczywiście łagodniejszy, a w każdym razie z pewnością nie będzie dla niego bardziej

Spółka akcyjna, w której wśród akcjonariuszy – obok osób fizycznych lub niepaństwowych osób prawnych – występuje także spółdzielnia, nie jest instytucją społeczną w rozumieniu art. 120 § 12 k.k.

Przepis art. 467 § 3 k.p.k. wyłącza możliwość wniesienia rewizji nadzwyczajnej zwróconej jedynie przeciwko wyrokowi Sądu Najwyższego wydanemu w wyniku rozpoznania rewizji nadzwyczajnej. Nie stoi on natomiast na przeszkodzie wniesieniu rewizji nadzwyczajnej od innego prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie sądowe, choćby uchylenie lub zmiana tego orzeczenia pociągała za sobą konieczność uchylenia

Za niesłuszną należy uznać praktykę wnoszenia rewizji nadzwyczajnej jedynie na rzecz osób, których podanie stało się impulsem do wniesienia tego środka, z pominięciem pozostałych, co do których odnoszą się te same względy, z jednoczesnym „wskazaniem” Sądowi Najwyższemu możliwości zastosowania przepisu art. 384 k.p.k.

Nawiązkę określoną w art. 213 § 2 k.k. orzeka się jedynie w razie skazania za wyrąb w lesie albo za kradzież z lasu drzewa wyrąbanego lub powalonego.

1. Ukaranie za sprawstwo pochłania odpowiedzialność za czynności tzw. uprzednie i następcze. 2. Ustalenie, że sprawca przechowuje przyrządy służące do wyrobu spirytusu, wyrabia spirytus i wytworzony spirytus przechowuje, nie daje podstaw do uznania, że w opisanej sytuacji występuje rzeczywisty zbieg przepisów uzasadniający stosowanie kumulatywnej kwalifikacji prawnej.

Sprawca skazany przy zastosowaniu art. 61 k.k. nie jest sprawcą skazanym w warunkach określonych w art. 60 § 1 k.k. w rozumieniu art. 60 § 2 k.k.

Określony w art. 106 k.k. skutek w postaci przedłużenia o 5 lat przewidzianych w art. 105 k.k. okresów przedawnienia karalności przestępstwa wywołuje także wszczęcie postępowania karnego w sprawie („in rem”).

Przepis art. 256 § 1 k.k. nie penalizuje zachowania polegającego na zaniechaniu powrotu do zakładu karnego mimo upływu terminu przepustki lub przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności.

Grzywnę orzeczoną na podstawie art. 75 § 1 k.k. wymierza się w granicach określonych w art. 36 § 2 k.k.

Ręczny miotacz gazowy, dopuszczony do produkcji i sprzedaży na podstawie uzyskanego atestu, nie jest w zasadzie – ze względu na swoją konstrukcję i przeznaczenie – niebezpiecznym narzędziem w rozumieniu art. 210 § 2 k.k. Można jednak uznać go za takie narzędzie w konkretnej sytuacji, gdy sprawca czynu świadomie posłuży się nim nieprawidłowo, wykorzystując szczególne właściwości tego przedmiotu, i w

W postępowaniu o odszkodowanie za niesłuszne skazanie, aresztowanie lub zatrzymanie (rozdział 50 kodeksu postępowania karnego) instytucję zawieszenia postępowania reguluje przepis art. 15 k.p.k.

Za sprzeczne z zakazem reformationis in peius należy uznać orzeczenie kary przy ponownym rozpoznaniu sprawy w sytuacji, gdy poprzedni wyrok, zaskarżony wyłącznie na korzyść oskarżonego i uchylony w postępowaniu odwoławczym, w ogóle orzeczenia o karze nie zawierał.

Nienależyta obsada sądu, o której mowa w art. 388 pkt 2 k.p.k., zachodzi również wtedy, gdy sąd pierwszej instancji rozpozna w składzie jednego sędziego i dwóch ławników sprawę przekazaną mu do ponownego rozpoznania przez sąd odwoławczy ze wskazaniem na potrzebę rozważenia przyjęcia kwalifikacji prawnej czynu, za który ustawa przewiduje karę śmierci (art. 19 § 2 k.p.k.).

Do dochodzenia zwrotu mienia i przedmiotów bądź ich równowartości, przewidzianego w art. 10 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. Nr 34, poz. 149), właściwa jest - jeżeli świadczenie nie zostanie spełnione dobrowolnie - droga procesu cywilnego.

Rozpoznanie sprawy o odszkodowanie za niesłuszne skazanie lub aresztowanie (rozdział 50 k.p.k.) pod nieobecność pełnomocnika wnioskodawcy nie stanowi uchybienia określonego w art. 388 pkt 6 k.p.k., może natomiast – w przypadku naruszenia art. 102 k.p.k. – stanowić względną przyczynę odwoławczą, przewidzianą w art. 387 pkt 2 k.p.k.

Przepis art. 39 k.w. nie daje podstawy do wymierzenia kary zasadniczej z równoczesnym odstąpieniem od orzeczenia kary dodatkowej, której orzeczenie jest obligatoryjne.

W wypadku, gdy zachodzi wątpliwość, komu należy wydać przedmiot zakwestionowany dla potrzeb postępowania karnego, o złożenia go do depozytu sądowego w toku postępowania przygotowawczego postanawia – na podstawie art. 200 k.p.k. – prokurator.

Przepis art. 217 § 2 k.p.k. odnosi się do wszystkich przestępstw zagrożonych w przepisach części szczegółowej u.k.s. (art. 47-121) karą grzywny, ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności nie przekraczającą jednego roku, chociażby in concreto, ze względu na istnienie okoliczności wymienionych w art. 24 lub 25 u.k.s., groziło za nie – na podstawie art. 26 § 1 u.k.s. – wymierzenie kary pozbawienia

Brak uprzedzenia osoby składającej poręczenie majątkowe przewidziane w art. 226 k.p.k. o treści art. 228 § 1 i 229 k.p.k., którego obowiązek dokonania przewidziany jest w art. 228 § 2 k.p.k., nie pozwala na orzeczenie przepadku przedmiotów poręczenia lub ściągnięcia sumy poręczenia nawet wówczas, gdy sąd orzekający ma podstawę do przyjęcia, że poręczający znał treść odnośnych przepisów.

1. Przestępstwami stanowiącymi zbrodnie przeciwko ludzkości w rozumieniu art. 2 b) ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o Głównej Komisji Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu – Instytucie Pamięci Narodowej (Dz.U. z 1984 r., nr 21, poz. 98 i z 1991 r., nr 45, poz. 195) są takie czyny, które – wypełniając znamiona zbrodni lub umyślnych występków, określonych w ustawodawstwie polskim –

Wprowadzone przez władze okresu stanu wojennego zakazy prawnokarne, które godziły w uznawane powszechnie prawa i wolności obywatelskie, nie były przez społeczeństwo polskie akceptowane, a zabronione przez nie zachowania, polegające na przeciwstawianiu się metodami pokojowymi następstwom wprowadzenia stanu wojennego, były zgodne z żywotnymi interesami społeczeństwa, w związku z czym zachowania te nie

1. Duchownym w rozumieniu art. 47 art. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczpospolitej Polskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 4, poz. 16) jest osoba należąca do Kościoła katolickiego lub innego Kościoła albo związku wyznaniowego, która wyróżnia się spośród ogółu wyznawców danej religii tym, że powołana została do stałego organizowania i sprawowania kultu religijnego.

Z treści art. 58 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 lipca 1987 r. o kinematografii (Dz.U. nr 22, poz. 127), obejmującego sprzedaż kopii filmu bez upoważnienia, wynika, że dla bytu tego przestępstwa konieczne jest, aby sprzedaż prowadzona była w ramach działalności gospodarczej, której pojęcie określone zostało w art. 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz.U. nr 41, poz. 324 z