Przy osądzie czynów znamiennych skutkiem śmiertelnym zamiar sprawców można i należy ustalać na podstawie sposobu ich działania przestępnego, rodzaju użytych w ramach tego działania niebezpiecznych narzędzi, ilości oraz siły ciosów zadawanych nimi pokrzywdzonemu, a także według tego, w jakie organy ciała ofiary tymi narzędziami godzili.

1. Sąd nie może zarządzić wykonania kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszonej na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. nr 64, poz. 390), jeżeli skazany w okresie próby nie wykonuje nałożonych na niego obowiązków lub uchyla się od dozoru. 2. Sądem właściwym do rozpoznania zażalenia na postanowienie w przedmiocie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności

Przy wymiarze łącznej kary pozbawienia wolności nie może mieć wpływu wzgląd na stopień społecznego niebezpieczeństwa przypisanych sprawcy poszczególnych przestępstw.

1. Artykuł 209 k.k. ma zastosowanie w sytuacji, gdy określone w nim działanie sprawcy podjęte zostaje dla utrzymania się w posiadaniu mienia uzyskanego również w wyniku rozboju, chyba że odpowiedzialność ta ulega wyłączeniu na zasadzie współukazanego czynu następnego. 2. Artykuł 209 k.k. ma zastosowanie także wtedy, gdy utrzymanie się w posiadaniu zabranego mienia nie jest jedynym celem działania sprawcy

I. Odszkodowanie za niesłuszne skazanie na podstawie art. 487 § 1 k.p.k. przysługuje również oskarżonemu, co do którego – w wyniku wznowienia postępowania lub rewizji nadzwyczajnej – umorzono postępowanie karne, np. z powodu przedawnienia lub innej ujemnej przesłanki procesowej, wyłączającej dopuszczalność dalszego toczenia się postępowania, np. abolicji lub śmierci oskarżonego, jeżeli u podstaw takiego

O poważnym niebezpieczeństwie dla porządku prawnego, w rozumieniu art. 99 k.k., można mówić tylko wówczas, gdy wynik badań psychiatrycznych wskazuje, że ze strony podejrzanego – z powodu jego stanu zdrowia psychicznego – grozi, ze znacznym prawdopodobieństwem, dopuszczenie się czynu zabronionego przeciwko życiu lub poważnego czynu zabronionego przeciwko zdrowiu. W innych wypadkach, nawet poważnych

Podstawowym kryterium określającym pojęcie mienia znacznej wartości w chwili czynu powinna być wielokrotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia na podstawie ostatnich – w odniesieniu do czasu popełnienia przestępstwa – danych ogłoszonych przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, stosownie do przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, przy czym jako orientacyjny miernik

Sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, co do którego sąd pierwszej instancji umorzył postępowanie na jakiejkolwiek podstawie prawnej, a więc i na podstawie ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. nr 64, poz. 390).

Przez „uprzednie odbywanie kary pozbawienia wolności jako kary zasadniczej” w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. należy uznać zarówno odbycie kary w całości, jeżeli orzeczona była do sześciu miesięcy, jak i odbywanie jej co najmniej przez sześć miesięcy, gdy orzeczono ją w tym lub wyższym wymiarze.

Żaden z przepisów dekretu z dnia 18 września 1954 r. o likwidacji nie podjętych depozytów i nie odebranych rzeczy (Dz.U. nr 41, poz. 184) nie przewiduje środka zaskarżenia, w szczególności zażalenia, natomiast z treści § 2 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 września 1954 r. w sprawie określenia organów właściwych do orzekania o przejściu depozytów na własność Państwa oraz zasad likwidacji

I. Treścią przestępstwa określonego w art. 88 § 1 w związku z art. 86 k.k. Wojska Polskiego jest wejście w porozumienie z innymi osobami w kierunku usiłowania zmiany przemocą ustroju Państwa Polskiego. II. W każdym wypadku, gdy Sąd Najwyższy rozpoznając rewizję nadzwyczajną na korzyść skazanego znajduje podstawę do jej uwzględnienia w całości i uniewinnienia od zarzutu popełnienia przestępstwa, powinien

Prawidłowa interpretacja przepisu art. 344 § 2 k.p.k. – w powiązaniu z treścią art. 6 k.p.k. – prowadzi do wniosku, że w przepisie tym chodzi o możliwość zwrotu sprawy przez sąd prokuratorowi w celu rozszerzenia postępowania na czyny osób nie pociągniętych do odpowiedzialności karnej nie wtedy, gdy okoliczności mogące uzasadniać to rozszerzenie były już prokuratorowi znane i zostały przez niego rozważone

Odstąpienie od stosowania zaostrzonych zasad karania w myśl art. 61 k.k. nie jest równoznaczne z nadzwyczajnym złagodzeniem kary według art. 57 § 2 k.k. i nie uzasadnia stosowania art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. nr 64, poz. 390).

Pojęcie „znęcanie się” zawiera w sobie istnienie przewagi sprawcy nad osobą pokrzywdzoną, której nie może się ona przeciwstawić lub może to uczynić tylko w niewielkim stopniu. Nie jest zatem możliwe przyjęcie wzajemnego znęcania się nad sobą małżonków w tym samym czasie.

W myśl art. 38 § 1 k.k.w. karę pozbawienia wolności wykonuje się w zakładach karnych i tylko pobyt w nich uważany jest za odbywanie kary. Skoro skazany w wypadku udzielenia przerwy lub przerw w karze czy ucieczki ale przebywa w zakładzie karnym, nie może być mowy o odbywaniu kary, a tylko to stanowi przeszkodę do biegu kar dodatkowych. Skazany w obu wymienionych wypadkach, przebywając na wolności,

Na postanowienie o umorzeniu postępowania na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. nr 64, poz. 390) prawo wniesienia Sprzeciwu przysługuje stronom występującym w sprawie (art. 13 ust. 1 cytowanej ustawy).

Wyłączenie z amnestii, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. nr 64, poz. 390), stosuje się w każdym stadium postępowania sądowego, a więc również w wyroku sądu pierwszej lub drugiej instancji, jeżeli tymi wyrokami skazano sprawcę za przestępstwo popełnione w warunkach określonych w art. 60 § 2 k.k.

Na odmowę ustanowienia obrońcy z urzędu w przypadku, gdy składający wniosek w tym przedmiocie powołuje się na niemożność poniesienia kosztów obrony, przysługuje zażalenie.

Uwzględnienie powództwa cywilnego z art. 448 k.c. jest możliwe tylko wtedy, gdy wysokość orzeczonej nawiązki lub górna granica tej nawiązki nie wyczerpuje pojęcia „odpowiedniej sumy pieniężnej” tego roszczenia.

Wyjaśnienia nieletniego odebrane bez zachowania wymogów przewidzianych w art. 39 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U. nr 35, poz. 228) nie mogą stanowić dowodu w postępowaniu karnym, ponieważ ten przewiduje, by przesłuchanie nieletniego odbywało się w obecności rodziców lub opiekuna albo obrońcy, a jeżeli zapewnienie ich obecności było w danym wypadku niemożliwe

Zachowanie się sprawców, którzy mając opracowany plan dokonania przestępstwa rozboju na określonej osobie, zaopatrzyli się w potrzebne im do tego narzędzia (noże, maski, sznury, przylepce), przybyli z tymi narzędziami w pobliże domu tej osoby, dokonali penetracji terenu wokół domu, oczekując na dogodny moment wdarcia się do mieszkania, ale czynu tego jednak nie dokonali z przyczyn od nich niezależnych

Pokrzywdzonym przestępstwem z art. 171 § 1 k.k. może był takie osoba prawna, instytucja państwowa lub społeczna, choćby nie miała osobowości prawnej.

Organem uprawnionym do „sprawowania nadzoru nad organem, który dokonał zatrzymania”, jest w sytuacji określonej w art. 207a § 2 k.p.k., a więc jeszcze przed wszczęciem postępowania karnego lub dokonanego niezależnie od niego – organ sprawujący nadzór służbowy nad organem, który dokonał zatrzymania.

Nie stanowi obrazy norm art. 351 i 352 k.p.k. decyzja sądu powzięta w trybie art. 323 k.p.k., byle sytuacja taka dotyczyła oskarżonego odpowiadającego z wolnej stopy i była wynikiem realizowania woli oskarżonego nieuczestniczenia w kolejnej fazie postępowania przed sądem, który obecności oskarżonego nie uznałby za niezbędną.