Przestępstwo określone w art. 145 § 3 k.k. w zw. z art. 145 § 1 lub w zw. z art. 145 § 2 k.k. (mimo umyślnego naruszenia przez sprawcę zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym) jest przestępstwem nieumyślnym. Z tego powodu za przestępstwo to nie można orzec kary dodatkowej degradacji, gdyż karę tę – w myśl art. 296 § 2 k.k. – można wymierzyć wyłącznie za występek umyślny.

Sprawca kradzieży mienia odpowiada nie za szkodę, której rozmiar określa różnica powstała między wartością zagarniętego przez niego mienia a wartością mienia, które podstawił na miejsce zagarniętego mienia, lecz za wartość mienia, które wyjął spod władztwa innej osoby, bez względu na wartość mienia podstawionego.

Jeżeli wymowa dowodów, na których opiera się oskarżenie, nie jest jednoznaczna, a sposób ich oceny i – w konsekwencji – rodzaj ustaleń faktycznych zależy od wyjaśnień oskarżonego, to zachodzi w ogóle przeszkoda do orzekania co do istoty sprawy w trybie postępowania w stosunku do nieobecnych (w rozumieniu art. 415-417 k.p.k.).

Jeżeli biegli lekarze psychiatrzy stwierdzają brak uzasadnionej potrzeby połączenia badań psychiatrycznych z przeprowadzeniem badań specjalistycznych o charakterze uzupełniającym, jakimi są np. badania typu EEG lub testy psychologiczne, to należy uznać, że sąd, który nie kwestionuje wydanej opinii psychiatrycznej, ma podstawę do oddalenia wniosku strony o przeprowadzenie przez tych biegłych badań uzupełniających

1. Wprawdzie kodeks postępowania karnego nie zawiera w odniesieniu do postanowień takiego szczególnego przepisu (jak czyni to w odniesieniu do wyroków), który by określił, co powinno zawierać uzasadnienie postanowienia, jednakże nie można uznać za wystarczające takiego uzasadnienia, które nie wyjaśnia należycie podstawy faktycznej postanowienia. 2. Oceniając – w ramach art. 90 § 1 k.k. – zachowanie

Sędzia biorący udział w jakimkolwiek stadium postępowania karnego w podejmowaniu postanowień w kwestii tymczasowego aresztowania określonej osoby podlega wyłączeniu na podstawie art. 31 § 1 k.p.k. od udziału w rozstrzyganiu wniosku o odszkodowanie za oczywiście niesłuszne tymczasowe aresztowanie tej osoby.

Zawarte w treści art. 333 k.p.k. sformułowanie „jeżeli wyjaśnienia oskarżonego przyznającego się do winy nie budzą wątpliwości”, warunkujące możliwość ograniczenia postępowania dowodowego, oznacza tylko takie sytuacje, gdy wyjaśnienia te pozwalają sądowi na dokonanie pełnej i kompleksowej oceny sprawy, i to zarówno w zakresie winy oskarżonego, kwalifikacji prawnej jego czynu, jak i wszystkich tych