Sąd wyższej instancji wydaje opinię w kwestii ułaskawienia wtedy, kiedy sprawę rozpoznawał (art. 497 § 2 k.p.k.). Należy przez to rozumieć jej rozpoznanie w stosunku do oskarżonego, który ubiega się o ułaskawienie, a nie rozpoznanie sprawy w stosunku do innych oskarżonych, którzy odpowiadali w jednym postępowaniu przed sądem pierwszej instancji wraz z ubiegającym się o ułaskawienie.

„Niejasność” opinii, o której mowa w art. 182 k.p.k., jako podstawa „wezwania tych samych biegłych”, odnosi się nie tylko do sądu orzekającego, lecz także do każdej ze stron postępowania karnego. Żądanie wezwania biegłych przez sąd orzekający w celu umożliwienia stawiania pytań i wyjaśnienia istniejących niejasności nie może być oddalone gdyż naruszałoby dyspozycję art. 155 § 1 i 3 k.p.k., i art. 9

Nie stanowi obrazy art. 337 § 1 k.p.k. i naruszenia zasady bezpośredniości odczytanie, mimo braku zgody którejkolwiek ze stron, zeznań pokrzywdzonej czy pokrzywdzonego przestępstwem, który z powodu złego stanu zdrowia fizycznego czy psychicznego, zwłaszcza spowodowanego przestępstwem i realnej możliwości pogorszenia się tegoż, na skutek przeżyć związanych ze stawieniem się przed sądem, wynikających

Artykuł 2 § 1 k.k. w zw. z art. 2 u.k.s. ma zastosowanie, gdy w czasie orzekania w sprawie o przestępstwo określone w art. 80 u.k.s. towar będący przedmiotem tego przestępstwa był lub jest zwolniony od cła, chociażby na okres przejściowy.

Działanie polegające na żądaniu i przyjmowaniu korzyści majątkowych w wielkich rozmiarach w postaci wartości dewizowych za wykonywane czynności służbowe wyczerpuje zarówno znamiona przestępstwa łapownictwa, określonego w art. 240 pkt 2 k.k., jak i przestępstwa nielegalnego obrotu tymi wartościami, określonego w art. 60 § 1 u.k.s.

Świadome wprowadzenie do obrotu jaj w dużych ilościach, zakażonych salmonella, jak i jaj pochodzących od kur zakażonych tymi bakteriami, sprowadza realne niebezpieczeństwo powszechne dla życia lub zdrowia znacznej liczby ludzi i przez to wyczerpuje znamiona przestępstwa określonego w art. 140 § 1 pkt 1 lub § 2 k.k.

Przedmiotem procesu nie jest opis czynu i jego ocena prawna zawarta w akcie oskarżenia (zawiadomieniu o przestępstwie), lecz czyn przestępczy stanowiący podstawą faktyczną oskarżenia. Jednakże w każdym wypadku, w którym ma to znaczenie dla obrony oskarżonego, sąd powinien uprzedzić oskarżonego o możliwości zakwalifikowania tego czynu z innego przepisu prawnego lub dokonania istotnych zmian w opisie

W wypadku gdy w starciu uczestniczą tylko dwie osoby, które dobrowolnie podejmują wzajemną walkę wręcz, brak jest podstaw do przyjęcia, że jedna z tych osób dokonuje bezpośredniego zamachu na życie lub zdrowie drugiego uczestnika walki, a druga działa w obronie koniecznej. Niezależnie bowiem od występujących z reguły trudności w ustalaniu szczegółowego stanu faktycznego w tego rodzaju zajściach, sam

Obowiązek ochrony środowiska w rozumieniu art. 107 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska (Dz.U. nr 3, poz. 6) może wynikać z przepisów zarówno tej ustawy, jak i innych aktów prawnych. Naruszenie obowiązku określonego w art. 107 tej ustawy nie może wynikać z zasady prawidłowego gospodarowania. Natomiast gospodarowanie, które zmierza do osiągania pozytywnych rezultatów

W warunkach występujących sprzeczności korzystanie przez sąd z formalnych uprawnień, wynikających z art. 338 § 1 k.p.k. należy uznać za niedopuszczalne, obrażające zasady ustności i bezpośredniości procesu. Z uprawnień określonych w tym przepisie można korzystać głównie wtedy, gdy zeznania świadków nie są rozbieżne i mają służyć ustaleniu okoliczności nie zasadniczych, lecz drugorzędnych.

Obsługa urządzenia technicznego przez pracownika zatrudnionego bezpośrednio w produkcji nie mieści się w pojęciu „gospodarowania mieniem społecznym” w rozumieniu art. 217 § 1 k.k.

Nie narusza zakazu reformationis in peius wyrażonego w art. 383 § 1 k.p.k. wymierzenie sprawcy zabójstwa na tle rabunkowym kary 25 lat pozbawienia wolności i kary grzywny, zamiast orzeczonej w zaskarżonym wyroku kary śmierci.

Nie jest dopuszczalna w świetle art. 155 § 1 i 3 k.p.k. odmowa przeprowadzenia dowodu z opinii o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego (art. 183 k.p.k.) w rozpoznawanej sprawie tylko na tej podstawie, że w innej sprawie toczącej się wcześniej i przed innym sądem o inny czyn biegli lekarze psychiatrzy nie stwierdzili zniesionej lub ograniczonej w stopniu znacznym poczytalności oskarżonego.

Kradzież jest dokonana w chwili zaboru, tj. objęcia przedmiotu wykonawczego we władztwo sprawcy, i w związku z tym stopień utrwalenia władztwa nad tym mieniem, dalsze losy mienia oraz dalsze zamiary sprawcy względem mienia są obojętne z punktu widzenia oceny prawnej.