Bieg terminu przewidzianego w art. 513 k.p.k. zaczyna się od dnia zawiadomienia przez sąd osoby zainteresowanej, w sposób określony przepisami kodeksu postępowania karnego, o treścizapadłego orzeczenia dającego podstawę do odszkodowania w myśl art. 510 k.p.k.

Bezprawne użytkowanie mienia społecznego nie stanowi jego zagarnięcia, jeżeli nie łączy się z objętym przez zamiar sprawcy uszczupleniem tego mienia (np. zużyciem służących do eksploatacji materiałów lub trwałym uszczerbkiem samego mu nią) i przysporzeniem przez sprawcę sobie lub komu innemu uszczuplonej części mienia społecznego.

Sędzia, który w toku prowadzenia sprawy toczącej się z oskarżenia prywatnego otrzymał do akt sprawy pismo oskarżonego zniesławiające osobę trzecią, jest wyłączony z mocy art. 34 § 1 lit. d) k.p.k. od sądzenia sprawy o to zniesławienie, jeżeli poczynił własne spostrzeżenia co do okoliczności złożenia tego pisma.

Do skazania na podstawie art. 28 § 1 ustawy z dnia 10 grudnia 1959 r. o zwalczaniu alkoholizmu (Dz. U. Nr 69, poz. 434) niezbędne jest ustalenie, że sprawca znajdujący się w stanie nietrzeźwości wprawił w ruch pojazd mechaniczny, którym wówczas zamierzał kierować. Samo zajęcie przez nietrzeźwego kierowcę miejsca za kierownicą i uruchomienie motoru z zamiarem prowadzenia pojazdu rozważać należy w ramach

Jeżeli w stosunku do sprawcy zapadło kilka prawomocnych wyroków orzekających kary łączne, to na podstawie art. 35 k.k. gdy zachodzą po temu warunki należy wydać nowy wyrok łączny, chyba że to nowe łączenie kar stwarzałoby dla skazanego mniej korzystną sytuację aniżeli oddzielne wykonanie łącznych wyroków, przy czym w wypadku zbiegu wyroków, w których wymierzono kary częściowo za przestępstwa popełnione

Kodeks postępowania karnego nie przewiduje badania stanu umysłowego świadka (nie będącego pokrzywdzonym), ale też i nie zakazuje tego. Przepis zakazujący dokonania tego rodzaju czynności gdyby istniał byłby nie tylko niezrozumiały, ale wręcz sprzeczny z ogólnymi założeniami ustawy, która ma pomagać wymiarowi sprawiedliwości w maksymalnym zbliżeniu się do prawdy materialnej jako jednemu z podstawowych

Artykuł 44 lit. e) oraz art. 50 k.k., umieszczone w rozdziale VII kodeksu karnego, zatytułowanym Kary dodatkowe", wskazują na to, że każde orzeczenie o przepadku przedmiotów majątkowych oraz narzędzi stanowiących przedmiot przestępstwa stanowi istotnie karę dodatkową, która w zasadzie powinna być orzeczona w wyroku. Jednakże, jeżeli sąd z powodu przeoczenia lub braku wiadomości o istnieniu w sprawie

1. Jest zasadą art. 36 k.p.k., że o wyłączeniu sędziego rozstrzyga sąd, przed którym sprawa się toczy, jednakże zasada ta nie może mieć zastosowania w razie zgłoszenia wniosku o wyłączenie wszystkich sędziów tego sądu. Nie może bowiem brać udziału w rozstrzyganiu wniosku o wyłączenie ten sędzia, którego wyłączenie dotyczy, bez względu na to, czy inicjatywa wyłączenia wyszła od niego, czy od strony.

Zakres badania okoliczności faktycznych uzależnionych jest od konkretnych okoliczności sprawy. Jeżeli zarzut oskarżenia dotyczy działania przedstawiającego się jako fragment działalności w ramach prawnej jedności czynu, to obowiązek ten siłą rzeczy rozciąga się i na pozostałe fragmenty, zwłaszcza jeżeli mogą one mieć decydujące znaczenie dla oceny szkodliwości społecznej czynu i jego kwalifikacji prawnej

Zgodnie z judykaturą Sądu Najwyższego, jeżeli prokurator w akcie oskarżenia wskazuje, że zarzucany czyn jest przestępstwem ściganym z urzędu, sąd zaś dochodzi do wniosku, że jest on przestępstwem ściganym z oskarżenia prywatnego, to postępowanie toczy się nadal o ten sam czyn. Gdy więc prokuratorpopiera oskarżenie, należy przyjąć, że interes publiczny wymaga ścigania sprawcy, wobec czego sąd nie może

1.Ustawa wymaga jedynie, aby rewizja oskarżyciela w sposób wyraźny podała, na czym polega zarzucona obraza lub uchybienie, i w taki sam sposób wskazała te części wyroku (zarówno o do osób, jak i czynów), o których uchylenie lub zmianę oskarżyciel wnosi. 2.Wskazanie zarzuconej obrazy lub uchybienia oraz żądanie uchylenia lub zmiany wyroku nie muszą się mieścić w specjalnie wydzielonych częściach rewizji

Sąd rewizyjny mimo nie zaskarżenia wyroku w części dotyczącej opłaty sądowej na podstawie art. 6 pkt 2 dekretu z dnia 23 stycznia 1947 r. (Dz.U. z 1951 r. Nr 5, poz. 41) ustala we właściwej wysokości opłatę sądową za pierwszą i drugą instancję, jeżeli sprawa na skutek zaskarżenia wyroku przez którąkolwiek stronę znalazła się w jego rozpoznaniu, a sąd pierwszej instancji o opłacie tej nie orzekł w ogóle

Przewidziane w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 18 czerwca 1959 r. o odpowiedzialności karnej za przestępstwa przeciwko własności społecznej (Dz.U. Nr 36, poz. 228) zaostrzenie odpowiedzialności w razie popełnienia kradzieży w ciągu pięciu lat od daty poprzedniego prawomocnego skazania nie odnosi się do wypadków, gdy poprzednie skazanie nastąpiło z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres krótszy

Pobieranie w zakładzie gastronomicznym za potrawy cen wyższych od obowiązujących stanowi przestępstwo przewidziane w art. 8 ustawy z dnia 13 lipca 1957 r. o zwalczaniu spekulacji i ochronie interesów nabywców oraz producentów rolnych w obrocie handlowym (Dz.U. Nr 39, poz. 171).

Referendarz śledczy jest uprawniony do sporządzenia aktu oskarżenia w sprawie, w której prowadził śledztwo.

W sprawach o wykroczenia, przekazanych przez kolegia przy prezydiach rad narodowych sadowi powiatowemu w myśl art. 47 ustawy z dnia 15 grudnia 1951 r. (Dz. U. Nr 66, poz. 454) o orzecznictwie karno-administracyjnym, mają zastosowanie przepisy art. 1318 rozporządzenia Prezydenta RP z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu karno-administracyjnym ( Dz. U. Nr 37, poz. 365).

Przepis art. 388 § 3 k.p.k., uprawniający sąd wojewódzki jako sąd rewizyjny do skazania oskarżonego uniewinnionego w warunkach w tym przepisie przewidzianych, odnosi się w tych samych warunkach również do oskarżonego, w stosunku do którego sąd pierwszej instancji, po przeprowadzeniu rozprawy do końca, umorzył postępowanie na zasadzie art. 49 k.p.k.

Na postanowienie sądu odmawiające przyjęcia powództwa cywilnego w postępowaniu karnym lub pozostawiające je bez rozpoznania przysługuje zażalenie osobie, która wystąpiła z powództwem cywilnym.

Przestępstwa z art. 290 § 1 k.k. dopuszcza się także urzędnik przyjmujący korzyść majątkową w związku ze swym najbardziej prawidłowym urzędowaniem. Nakłanianie urzędnika do przyjęcia korzyśc1 majątkowej lub osobistej stanowi więc przestępstwo z art. 293 k.k. w związku z art. 290 k.k. Zależnie od tego, w zamian za co podżegacz gotów jest udzielić korzyśc1 majątkowej lub osobistej urzędnikowi, przestępstwo