Doktryna rozróżnia tzw. usiłowanie zakończone i usiłowanie nie zakończone. Pierwszy wypadek zachodzi wówczas, gdy sprawca uczynił wszystko, aby dokonać przestępstwa, jednakże skutek wbrew jego woli nie nastąpił, np. gdy sprawca strzelił do ofiary, lecz chybił; drugi wypadek zachodzi wówczas, gdy sprawca nie ukończył zamierzonej czynności, np. gdy strzelił do ofiary, lecz broń nie wypaliła. Odstąpienie

Zatrudniony w instytucji społecznej kierowca pojazdu mechanicznego nie może być pociągnięty do odpowiedzialności karnej z art. 286 § 1 k.k. za to, że powierzył prowadzenie pojazdu osobie nie posiadającej kwalifikacji fachowych do prowadzenia takiego pojazdu, a ponadto znajdującej się w stanie nietrzeźwym. Ani urzędnikiem w rozumieniu prawa karnego, ani osobą odpowiadającą w myśl art. 292 k.k. i art

Jeżeli ten, kogo się broni, jest w sytuacji przewidzianej w art. 21 § 1 k.k., a więc znajduje się w stanie bezprawnego i bezpośredniego zagrożenia, udzielający zaś pomocy ograniczy się tylko do koniecznych czynności obrończych, to nie może on odpowiadać z art. 240 k.k. nawet wówczas, gdyby czynności te polegały na zaatakowaniu napastników, albowiem tego rodzaju działanie znajduje się pod ochroną art

Tekst art. 8 § 2 ustawy z dnia 13 lipca 1957 r. o zwalczaniu spekulacji i ochronie interesów nabywców oraz producentów rolnych w obrocie handlowym (Dz. U. Nr 39, poz. 171) jest co do swojej treści zbieżny z art. 2 § 2 dekretu z dnia 4 marca 1953 r. o ochronie interesów nabywców w obrocie handlowym (Dz. U. Nr 16, poz. 64) z wyjątkiem końcowych części obu tych przepisów, z których art. 8 § 2 ustawy z

Okoliczność, że jakaś osoba fizyczna może być w danej sprawie jednocześnie świadkiem i biegłym, nie wyłącza możliwości przesłuchania jej w charakterze biegłego (art. 112 § 3 k.p.k.) i na tej tylko podstawie nie można żądać wezwania innego biegłego, gdyż ta okoliczność nie stanowi ważnego powodu" w rozumieniu § 2 art. 113 k.p.k., osłabiającego zaufanie do takiego biegłego.

Gminna Spółdzielnia ,,Samopomoc Chłopska" jako taka jest ze względu na swój charakter najniższej jednostki handlowej, mającej za zadanie bezpośrednie zaspokajanie potrzeb towarowych wsi, miejscem handlu detalicznego w rozumieniu przepisu art. 1 § 1 dekretu z dnia 4 marca 1953 r. (Dz.U. Nr 16, poz. 64), i to niezależnie od tego, czy towar na ten cel przeznaczony pobrany został z jednego z jej sklepów

Wyłączeniu z mocy art. 34 § 1 lit. h) k.p.k. ulega sędzia, który brał udział w wydaniu wyroku, uznanego następnie za nieważny na podstawie art. 377 lit. b) k.p.k.