1. Odliczenie z art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "d" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ należy rozpatrywać w aspekcie pozostałych wyszczególnień z tego punktu. Wynika z nich, że prawo do odliczeń ustawodawca wiązał z nowo powstałymi budynkami lub lokalami bądź z zakupem gruntów pod ich budowę. O takich odliczeniach mowa w pkt 5 lit. "a-d

Fundamenty pod maszyny i urządzenia, a także utwardzenie betonowe terenu wykonane na międzytorzu i w jego sąsiedztwie, jak również zasilenie energetyczne, stanowiące sieć techniczną, zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, są budowlami, podobnie jak nawierzchnia betonowa placu składowego.

Pomalowanie pomieszczeń, naprawa instalacji, wymiana zużytych elementów lokalu np. okien, drzwi to niewątpliwie nakłady, które nie zwiększają wartości użytkowej wynajmowanego pomieszczenia i nie zmieniają jego charakteru. Wydatki z tego tytułu należy zatem potraktować jako wydatki na remont, które w całości stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Z przepisu art. 86 Kpa wynika, że o ile nie zostały wyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy na organie administracji państwowej ciążą obowiązki związane z przesłuchaniem strony. Dopiero po zebraniu całego materiału należy dokonać oceny jego całokształtu zgodnie z wymogami art. 80 Kpa. O ile materiał sprawy prowadzi do wydania negatywnej decyzji dla strony, to na organach ciąży obowiązek

Błąd dotyczący kwoty większej, aniżeli 0,5 procent całości kosztów wpisanych do księgi podatkowej w świetle par. 10 ust. 3 w zw. ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 grudnia 1995 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów /Dz.U. nr 148 poz. 720/ nie pozwala na uznanie księgi za rzetelną. Pomimo tego, że błąd dotyczy kosztów uzyskania przychodu, wskazany przepis

Do oceny przekroczenia bądź nie przez właściciela granic wyznaczonych w art. 144 Kc nie są właściwe organy państwowego nadzoru budowlanego, lecz sąd cywilny, który jest jedynie uprawniony do rozstrzygania takich kwestii.

1. Do wydatku budzącego wątpliwości pod względem kosztowym nie w stosunku do wszystkich wspólników jako podatników podatku dochodowego ze wspólnego źródła przychodów, lecz jedynie niektórych z tych wspólników, należy zdecydować się na jedną z dwóch alternatyw: uznać ten wydatek za koszt uzyskania przychodów całego źródła przychodów lub nie uznać go za koszt uzyskania przychodów dla całego tego źródła

1. Inspektor kontroli skarbowej, działający w warunkach wskazanych w art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./, dla celów ustalenia właściwości rzeczowej posiada cechy "organu podatkowego", w rozumieniu art. 233 par. 1 pkt 2 lit. "b" ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. 2. Organ odwoławczy

Spory z zakresu obowiązku ubezpieczenia społecznego, wymierzaniu i pobierania składek na ubezpieczenie społeczne /art. 68 pkt 1 lit. "a" i "c" oraz art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - Dz.U. nr 137 poz. 887/ należą do właściwości sądów ubezpieczeń społecznych w rozumieniu art. 476 par. 2 pkt 1 Kpc.

Do ustalenia w oparciu o art. 30b ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ wartości celnej sprowadzonego na polski obszar ceny samochodu uszkodzonego nie może mieć zastosowania metoda polegająca na ustalaniu wartości celnej na podstawie kalkulacji, która za punkt wyjścia przyjmuje ceny i katalogowe rzeczy. W takim bowiem przypadku punkt wyjścia kalkulacji

1. Gmina jako osoba prawna wykonująca zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność, w zakresie w jakim realizuje we własnym imieniu i na własny rachunek czynności określone w art. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, co ma miejsce w szczególności w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej

Zakaz wszczęcia po ogłoszeniu upadłości postępowania przeciwko syndykowi z tytułu wierzytelności podlegającej zgłoszeniu do masy upadłości /argument a contrario z art. 62 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. Prawo upadłościowe - Dz.U. 1991 nr 118 poz. 512 ze zm./ nie dotyczy postępowania podatkowego wszczętego w celu udokumentowania decyzją podatkową wierzytelności

Przy tłumaczeniu umów należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu /art. 65 par. 2 Kc/. Nie wyłącza to jednakże wnioskowania o zgodnym zamiarze stron wyrażonym w umowie na podstawie brzmienia wyrazów w niej użytych, jeżeli usprawiedliwiają to okoliczności, w jakich umowa została zawarta i spisana.

W świetle przepisów prawa handlowego przez zarejestrowanie spółka z ograniczoną odpowiedzialnością nabywa osobowość prawną /art. 171 Kh/. Dopóki więc istnieje wpis w rejestrze handlowym, dopóty nie można mówić, że podmiot ten nie istnieje. Dla przyjęcia, że fakturę wystawił podmiot nieistniejący, koniecznym jest wykazanie przez organ podatkowy tego faktu.

1. Art. 17 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób /Dz.U. nr 141 poz. 942 ze zm./ stanowi, że właściwe rady gmin mogą określić na dany rok kalendarzowy limit wydawanych zezwoleń po zasięgnięciu opinii organizacji zrzeszających miejscowych taksówkarzy i organizacji, których statutowym celem jest ochrona praw konsumenta. Ustawodawca wyraźnie zatem zastrzegł

Przez osoby trzecie w procesie budowlanym należy rozumieć zarówno sąsiadów inwestycji, jak i inne osoby, które w związku z działalnością inwestycyjną lub w jej następstwie doznają albo mogą doznać ograniczeń lub uciążliwości o charakterze przykładowo wymienionym w art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./. Uprawnienia osób trzecich wskazane w wymienionym

Przyznanie radnemu - przewodniczącemu rady gminy nagrody pieniężnej, czyli dodatkowego świadczenia ponad przyznane ustawą diety i zwrot kosztów podróży, jest przekroczeniem upoważnienia udzielonego radzie gminy w art. 25 ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./, a w konsekwencji, działanie to nie ma podstawy prawnej. Uprawnienie rady gminy określone

1. Uchwała rady gminy nie może regulować jeszcze raz tego, co jest już zawarte w obowiązującej ustawie. Taka uchwała, jako istotnie naruszająca prawo, jest nieważna. Trzeba bowiem liczyć się z tym, że powtórzony przepis będzie interpretowany w kontekście uchwały, w której go powtórzono, co może prowadzić do całkowitej lub częściowej zmiany intencji prawodawcy. 2. Zasady techniki prawodawczej, wynikające

Odmowa ogłoszenia uchwały organu gminy w wojewódzkim dzienniku urzędowym, która uzależnia swoje wejście w życie od publikacji w tym dzienniku, miałaby ten skutek że nie mogłaby ona wejść w życie, a nie wykonana reguła określająca sposób publikacji przepisu gminnego skutkowałaby jego nieważność. To natomiast dostatecznie świadczy o tym, że naruszenia par. 5 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia

Ustalenie wysokości opłaty za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności w trybie art. 4 w związku z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności /Dz.U. nr 123 poz. 781 ze zm./ następuje z uwzględnieniem przysługujących indywidualnemu wnioskodawcy z mocy prawa ulg, które zostały

Wymieniona w art. 238 Kc i art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. nr 115 poz. 741 ze zm./ opłata za użytkowanie wieczyste za rok, w którym nastąpiło przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, nie podlega zaliczeniu na poczet opłaty wymienionej w art. 4 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego

Wydane w tej sprawie decyzje odmawiające zwrotu wyższej nadpłaty powołują się na art. art. 29 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, nie mogą więc być uznane za decyzje określające podatek dochodowy, w rozumieniu art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm

1. W razie zmiany stanu prawnego, w której nie przewidziano przepisów przejściowych, nie popaść w konflikt z zasadą nieretroakcji należy w przypadku decyzji konstytutywnych - kształtujących stosunek administracyjnoprawny w chwili ich wydania, stosować przepisy obowiązujące w tej właśnie chwili /przepisy nowe/, a w przypadku decyzji deklaratoryjnych - stwierdzających ukształtowanie się stosunku administracyjnoprawnego

Przepisy art. 20 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, w tym i ust. 2 tego artykule, nie mają zastosowania do podatników, którzy dokonują jednocześnie sprzedaży opodatkowanej oraz wykonują czynności nie objęte zakresem przedmiotowym podatku od towarów i usług.