Dla dotrzymania trzyletniego terminu, określonego w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./, niezbędne jest nie tylko wydanie decyzji przez organ podatkowy przed upływem tego terminu, ale także dojście decyzji do wiadomości zobowiązanego podatnika przez jej doręczenie.

Dopuszczenie zabezpieczenia na majątku podatnika jeszcze przed wydaniem decyzji ustalającej wysokość podatku wskazuje, że instytucję tę należy traktować ze szczególną ostrożnością. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy podatnik już w toku kontroli podatkowej kwestionuje istnienie po jego stronie obowiązku podatkowego.

1. Ustalenia w oparciu o przepisy art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych /Dz.U. nr 28 poz. 169; zm. Dz.U. 1982 nr 11 poz. 80/ w związku z art. 5 pkt 10 ustawy kompetencyjnej z dnia 17 maja 1990 r. /Dz.U. nr 34 poz. 198 ze zm./ obszaru nieruchomości wchodzących w skład wspólnoty gruntowej, wykazu uprawnionych do udziału we wspólnocie, wykazu obszarów

Przepis art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ nie ustanawia możliwości - przy obliczaniu miesięcznych zaliczek - traktowania jako kosztów uzyskania przychodu roku podatkowego zapasów z roku poprzedniego.

1. Instytucja przywrócenia terminu przewidziana w art. 58 i art. 59 Kpa jest instytucją prawa procesowego. Na podstawie tych przepisów mogą być przywracane terminy przewidziane przepisami należącymi do prawa procesowego a nie prawa materialnego. Instytucja przywrócenia uchybionego terminu ma bowiem na celu usunięcie ujemnych następstw procesowych, wynikłych w następstwie uchybienia terminu procesowego

Przepis art. 27 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50/ ma charakter obligatoryjny; zastosowanie sankcji w nim przewidzianej nie zależy od wyboru organu podatkowego lecz następuje gdy ustalone zostaną przesłanki w tym przepisie ustanowione.

Organy podatkowe przy wymiarze podatku od nieruchomości są związane zapisami w ewidencji gruntów i budynków; nie są uprawnione do dokonywania własnych ustaleń w tym przedmiocie.

Znaczna wysokość przewidywanego zobowiązania podatkowego, zaprzestanie przez podatnika działalności gospodarczej, prowadzonej uprzednio bez angażowania majątku w postaci środków trwałych, uzasadniać mogą potrzebę zabezpieczenia zobowiązania w trybie art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./.

Obowiązujące w roku 1992 przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ dotyczące ustalenia podstawy obliczenia podatku dochodowego, nie przewidywały możliwości odliczenia od osiągniętego dochodu kwot wydatkowanych na zapłatę podatku drogowego od posiadanych przez te osoby samochodów.

Jeśli w chwili powstania obowiązku podatkowego podatnik wykaże przed płatnikiem, że obowiązek ten spełnił nawet przed jego powstaniem, to na płatniku nie ciążą obowiązki wymienione w art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./.

Zarządzenia Prezesa Narodowego Banku Polskiego nie są wiążące dla organów podatkowych, zobowiązanych do stosowania ustaw w sprawach podatkowych.

Przy interpretacji normy zawartej w art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "d" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./, należy mieć na względzie to, że z samego faktu sprzedaży lokalu mieszkalnego przez gminę nie wynika, iż w ten sposób został spełniony ustawowy warunek określony w tym przepisie. Warunek ten nie odnosi się bowiem do transakcji handlowej

Wyprowadzenie z treści zarządzenia nr 65 Ministra Finansów z dnia 16 listopada 1992 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie wzorów deklaracji dotyczących obliczania podatku od wzrostu wynagrodzeń oraz sposobu liczenia przeciętnego zatrudnienia w 1992 r. /Dz.Urz. MF nr 15 poz. 78/ wniosku o ograniczeniu podmiotowego zakresu ulgi eksportowej do bezpośrednich eksporterów wykracza poza delegację ustawową

Orzeczenie o obowiązku zwrotu kwoty nienależnej i o obowiązku wpłaty kwoty dodatkowej, o którym mowa w art. 20 ust. 5 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach, następuje niezależnie od okoliczności, które spowodowały pogorszenie jakości towaru lub usługi.

1. Zwrot "osobisty przychód", użyty w art. 26 ust. l pkt 1 in fine ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./, odnosi się do wszelkiego rodzaju przychodów, a więc nie tylko do tych, które pochodzą ze źródeł wskazanych w art. 10 ust. 1 tej ustawy. 2. Możliwość odliczenia od dochodu przed obliczeniem podatku kwot wydatkowanych jako darowizny na

Brak jest przepisów któreby dały podstawę do wyodrębnienia spośród dóbr sprowadzanych z zagranicy grupy przedmiotów przeznaczonych na wniesienie aportu do spółki prawa handlowego i nadanie tej grupie specyficznego statusu prawnego z punktu widzenia obowiązków w zakresie podatku obrotowego granicznego. Nie przemawia za tym w szczególności fakt zwolnienia tej grupy dóbr z cła. Granice tego zwolnienia

Zwrot "osobisty przychód" użyty w art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ mimo iż niezbyt fortunny od strony redakcyjnej, odnosi się w ocenie Sądu do wszystkiego rodzaju przychodów, nie tylko zatem do tych, które pochodzą ze źródeł wskazanych w art. 10 ust. 1 ustawy. Ostatnio wspomniany przepis zawiera bowiem jedynie

Skoro istota ulgi przyznanej na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku wyrównawczym /Dz.U. nr 42 poz. 188/ mogła polegać na odliczaniu od podstawy opodatkowania w kolejnych latach podatkowych spłat kredytu bankowego, to z mocy art. 54 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./, jeżeli ulga ta nie została wyczerpana

Uprawnienie, o którym mowa w par. 16 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1991 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 124 poz. 553 ze zm./, trwa do czasu pełnej realizacji przyznanej ulgi w należnym podatku dochodowym od wszystkich dochodów pochodzących z jakichkolwiek źródeł legalnej działalności podatnika.

1. Przepis art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw /Dz.U. nr 107 poz. 464/ nie ma zastosowania, gdy w sprawie chodzi o sprostowanie oczywistej omyłki na zasadzie art. 113 par. 1 Kpa. 2. Rozstrzygnięcie wniosku o sprostowanie błędów pisarskich i rachunkowych oraz innych oczywistych omyłek /art. 113

Z treści przepisu art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ wynika, że zobowiązuje on tylko do określenia wykazu łagrów, a nie miejsc zesłania i deportacji. Tak więc wykaz sporządzony w tym ostatnim zakresie ma inne znaczenie niż wykaz łagrów i winien być tylko materiałem

1. Wynikająca z art. 7 Konstytucji ochrona własności osobistej obywateli, wprowadzająca zasadę, że wywłaszczenie dopuszczalne jest tylko w interesie publicznym i za słusznym odszkodowaniem nakazuje treść art. 47 ust. 4 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /t.j. Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ rozumieć w ten sposób, że organ zamierzający wykorzystać

Uchwała rady gminy, zawierająca dyrektywne wskazania dla zakładu budżetowego jakim jest wodociąg gminy w zakresie odpłatności za dostarczanie wody różnym odbiorcom, nie ustanawia przepisów powszechnie obowiązujących na terenie gminy, lecz stanowi akt kierownictwa wewnętrznego. Warunki świadczenia usług przez konkretny zakład administracyjny nie mogą być zaliczone do spraw z zakresu administracji publicznej