p o s t a n a w i a: nie uwzględnić zażalenia.

Wprowadzenie dodatkowego warunku zastosowania 0 proc. stawki podatku od towarów i usług

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Zbędne jest dokonywanie ponownej oceny zgodności tego samego przepisu z identycznie określonymi wzorcami kontroli.

Na gruncie art. 42 ust. 1 Konstytucji nie jest wykluczone posługiwanie się w prawie karnym przepisami blankietowymi, w tym odsyłającymi do przepisów rangi podustawowej.

Jednym z podstawowych wymogów nałożonych przez ustawodawcę na podmiot występujący ze skargą konstytucyjną jest obowiązek wskazania, jakie konstytucyjne wolności lub prawa skarżącego, i w jaki sposób - jego zdaniem - zostały naruszone przez przepisy uczynione przedmiotem wnoszonej skargi konstytucyjnej.

Powołanie się na naruszenie zasad wynikających z art. 19 Konstytucji nie spełnia warunku określonego w art. 79 ust. 1 Konstytucji, co uzasadnia odmowę nadania dalszego biegu wniesionej skardze konstytucyjnej.

Asesor komorniczy nie ma konstytucyjnie zagwarantowanego prawa do bycia komornikiem, a art. 60 Konstytucji nie gwarantuje przyjęcia do służby publicznej, gwarantuje zaś każdemu obywatelowi, korzystającemu z pełni praw publicznych, prawo dostępu do służby publicznej na jednakowych zasadach.

Trybunał Konstytucyjny konsekwentnie odmawia zdolności skargowej podmiotom, które wykonują władztwo publiczne, na przykład komornikom, gminom jako publicznym osobom prawnym sprawującym władzę publiczną w zakresie powierzonych im zadań, jednoosobowym spółkom Skarbu Państwa, Samodzielnym Publicznym Zakładom Opieki Zdrowotnej.

Cel publiczny bowiem, to cel dotyczący ogółu ludzi, służący ogółowi, przeznaczony (dostępny) dla wszystkich. Skoro art. 21 ust. 2 Konstytucji uzależnia dopuszczalność wywłaszczenia między innymi od dokonania go na cele publiczne, to niepodobna twierdzić, że wyzucie z własności dla budowy i utrzymania obiektów ochrony zdrowia - posiadających „pierwiastek publiczny” - narusza w tym zakresie wskazany

postanawia: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

postanawia: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Podstawowym obowiązkiem nałozonym przez ustawodawcę na podmiot występujący ze skargą konstytucyjną jest wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa skarżącego, i w jaki sposób - jego zdaniem - zostały naruszone przez przepis zakwestionowany w skardze konstytucyjnej.

Skoro podstawą nałożenia mandatu była uprzednia zgoda skarżącego i dobrowolne przyznanie się do popełnienia wykroczenia, to oczywiście bezzasadne są zarzuty wskazujące na pozbawienie go prawa do ustalenia winy jednostki.

Trybunał umarza na posiedzeniu niejawnym postępowanie, jeżeli wydanie orzeczenia jest zbędne lub niedopuszczalne. Taki stan rzeczy ma niewątpliwie miejsce, gdy zaskarżony przepis prawny był już przedmiotem kontroli jego zgodności z Konstytucją w innej sprawie rozpoznawanej przez Trybunał.

W sprawach rozpatrywanych w trybie postępowania cywilnego dla wyczerpania drogi prawnej warunkiem koniecznym i wystarczającym jest uzyskanie merytorycznego orzeczenia sądu II instancji.

W przypadku przesłanki ne bis in idem Trybunał Konstytucyjny dokonuje oceny danej sprawy w kategoriach pragmatycznych, oceniając celowość prowadzenia postępowania i orzekania w kwestii, która została już jednoznacznie i ostatecznie rozstrzygnięta przez ten organ.

Zasady demokratycznego państwa prawnego i sprawiedliwości społecznej zawarte w art. 2 Konstytucji mogą stanowić źródło konstytucyjnych praw lub wolności dopiero wówczas, gdy dane prawo lub wolność nie wynikają z innych norm konstytucyjnych, a skarżący, zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, wskaże je oraz uzasadni jego naruszenie.

Prekluzja dowodowa w k.p.c. nie ma charakteru absolutnego i w określonych sytuacjach pozwala na powoływanie nowych dowodów i twierdzeń na dalszym etapie postępowania dowodowego. Wskazując na rozumienie art. 47912 § 1 k.p.c. w orzecznictwie sądowym, Trybunał Konstytucyjny ustalił, że przepis ten nie wyklucza dyskrecjonalnej władzy sądu przełamującej rygoryzm prekluzji dowodowej. Przepis ten stanowi

Nie jest prawidłowe stanowisko skarżącej upatrujące przyczyny zarzucanego naruszenia praw konstytucyjnych wyłącznie w treści samoistnie ujmowanego art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, ze zm.),nawet bowiem ewentualne uchylenie zaskarżonego przepisu nie prowadziłoby do usunięcia

Wzorcami kontroli zainicjowanej w trybie skargi konstytucyjnej mogą być tylko te przepisy Konstytucji, które stanowią źródło praw, wolności i obowiązków jednostki. Powołane przez skarżącego art. 139 oraz art. 144 ust. 1-3 Konstytucji mają charakter ustrojowy i kompetencyjny. Nie mogą więc stanowić samoistnego wzorca kontroli, gdyż nie wynika z nich żadne prawo ani obowiązek skarżącego.

Istotę skargi konstytucyjnej stanowi prawidłowe wskazanie normy płynącej z podstawy normatywnej rozstrzygnięcia i powiązanie jej z adekwatnymi wzorcami konstytucyjnymi, a następnie ukazanie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw podmiotowych. Brak takiej korelacji obliguje Trybunał Konstytucyjny do odmowy nadania skardze dalszego biegu.