Przedmiotem skargi może stać się wyłącznie przepis stanowiący podstawę ostatecznego - w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji - orzeczenia.

Do orzeczeń o wolnościach, prawach lub obowiązkach należy zaliczyć rozstrzygnięcia, które autorytatywnie stwierdzają istnienie obowiązku lub uprawnienia, jeżeli rozstrzygnięcia te mają znaczenie dla realizacji określonych uprawnień lub obowiązków jednostki.

Naruszenie konstytucyjnie chronionych praw i wolności ma miejsce tylko wtedy, gdy sąd lub organ administracji publicznej przez wydanie wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia orzekł o tych prawach i wolnościach.

Do istoty orzeczenia o wolnościach, prawach lub obowiązkach jednostki należy zawsze jego wiążący charakter, wyrażający się w powstaniu, zmianie lub zniesieniu obowiązków, ciążących na określonych podmiotach.

Do orzeczeń o wolnościach, prawach lub obowiązkach należy zaliczyć również rozstrzygnięcia, które autorytatywnie stwierdzają istnienie obowiązku lub uprawnienia, jeżeli rozstrzygnięcia te mają znaczenie dla realizacji określonych uprawnień lub obowiązków jednostki.

Przedmiotem skargi może stać się wyłącznie przepis stanowiący podstawę ostatecznego orzeczenia.

Przedmiotem skargi może stać się wyłącznie przepis stanowiący podstawę ostatecznego - w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji - orzeczenia.

Orzeczeń o wolnościach, prawach lub obowiązkach jednostki nie stanowią czynności faktyczne, a więc działania organów władzy publicznej, które nie mają charakteru aktów prawnych, nawet jeżeli wkraczają one w sferę praw i obowiązków jednostki.

p o s t a n a w i a: na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie ze względu na zbędność wydania wyroku.

Kontrola konstytucyjności zainicjowana skargą konstytucyjną nie może abstrahować od konkretnego rozstrzygnięcia organów władzy publicznej, a także jego podstaw normatywnych.

Kontrola konstytucyjności zainicjowana skargą konstytucyjną nie może abstrahować od konkretnego rozstrzygnięcia organów władzy publicznej, a także jego podstaw normatywnych.

Skargą konstytucyjną skarżący winien uprawdopodobnić, że przywrócenie stanu zgodności z Konstytucją warunkowane jest usunięciem z systemu prawnego normy, która doprowadziła do niedozwolonej ingerencji w jego status konstytucyjny.

Kontrola konstytucyjności zainicjowana skargą konstytucyjną nie może abstrahować od konkretnego rozstrzygnięcia organów władzy publicznej, a także jego podstaw normatywnych.

Przepisy Konstytucji, które gwarantują określone wolności jednostki lub statuują jej prawa mogą być adekwatnym wzorcem kontroli także dla przepisów nakładających obowiązki, o ile występuje rzeczywisty związek pomiędzy wymogiem realizacji danego obowiązku a ingerencją prawodawcy w sferę konkretnej wolności lub prawa jednostki, gwarantowanych przez Konstytucję.

Przedmiotem skargi może stać się wyłącznie przepis stanowiący podstawę ostatecznego - w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji - orzeczenia.

Nie można przyjąć, aby wprowadzenie w zaskarżonym przepisie [§ 54 ust. 3 rozporządzenia MF z 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym] pojęcia „oryginału faktury” skutkowało ustanowieniem nowego, nieznanego ustawie upoważniającej, obowiązku nałożonego na podatnika (skarżącego). Nie sposób zwłaszcza uznać za uprawniony argument, że

Orzeczeń o wolnościach, prawach lub obowiązkach jednostki nie stanowią czynności faktyczne, a więc działania organów władzy publicznej, które nie mają charakteru aktów prawnych, nawet jeżeli wkraczają one w sferę praw i obowiązków jednostki.

Przedmiotem skargi może stać się wyłącznie przepis stanowiący podstawę ostatecznego - w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji - orzeczenia.

Zarzut naruszenia konstytucyjnie chronionych praw i wolności w skardze konstytucyjnej może mieć miejsce tylko wtedy, gdy sąd lub organ administracji publicznej przez wydanie wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia orzekł o tych prawach i wolnościach.

Przedmiotem skargi może stać się wyłącznie przepis stanowiący podstawę ostatecznego - w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji - orzeczenia.

Trybunał Konstytucyjny może poddać badaniu pod kątem zgodności z Konstytucją jedynie przepis, wyznaczający organowi władzy publicznej materialną lub proceduralną płaszczyznę rozstrzygnięcia.

p o s t a n a w i a: umorzyć postępowanie: a) w zakresie objętym pytaniem prawnym Sądu Rejonowego w Chrzanowie na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) ze względu na zbędność wydania wyroku, b) w zakresie objętym pytaniem

W sprawie skarżących nie została wydana decyzja administracyjna w przedmiocie wywłaszczenia nieruchomości. Nie sposób przyjąć, aby art. 112 ust. 3 u.g.n. stanowił podstawę prawną orzeczenia o prawach skarżących. Tylko taka zależność między przepisem kwestionowanym w skardze konstytucyjnej a treścią orzeczenia wydanego w sprawie skarżących pozwalałaby - zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji - na uznanie

Analiza przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wskazuje, że zarówno odsetki uiszczane przez ZUS za nieterminowe przekazanie składek do OFE (art. 47 ust. 10h), jak i odsetki za nieterminowe wpłacenie przez płatnika tej część składki na ubezpieczenie emerytalne, która odprowadzana jest do OFE (art. 23 ust. 2 ustawy), przekazywane są na rachunek ubezpieczonego do OFE. Oznacza to, że ostatecznie