Prawo Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie stosowaniu przez sądy krajowe wykładni prawa krajowego, zgodnie z którą w kontekście stwierdzenia nieważności umowy kredytu hipotecznego zawartej przez bank z konsumentem z uwagi na abuzywny charakter niektórych warunków tej umowy, bank może skutecznie podnieść zarzut zatrzymania uzależniający wypłatę zasądzonej na rzecz konsumenta kwoty od równoczesnego

Zmniejszenie wartości nieruchomości i koszty rewitalizacji akustycznej w obszarze ograniczonego użytkowania stanowią szkodę w rozumieniu art. 129 ust. 2 p.o.ś. Właścicielowi przysługuje odszkodowanie niezależnie od poniesienia faktycznych kosztów.

Sąd Najwyższy uznał, iż art. 230 k.c. nie znajduje zastosowania w przypadku posiadacza zależnego posiadającego tytuł prawny do władania rzeczą, co skutkuje możliwością dochodzenia roszczeń z tytułu nakładów poczynionych na nieruchomość w oparciu o umowny stosunek prawny.

Klauzule waloryzacyjne i przeliczeniowe w umowach kredytowych indeksowanych kursem waluty obcej, zawierające niedozwolone postanowienia umowne, są abuzywne, co uzasadnia ich niewiążący charakter od początku i prowadzenie do nieważności umowy kredytu jako niemożliwej do utrzymania w pozostałym zakresie.

Skarga kasacyjna została częściowo uwzględniona z powodu niewystarczających ustaleń faktycznych dotyczących konsumenckiego statusu pozwanej przy zawieraniu umowy kredytu, co wpływało na zastosowanie ochrony przewidzianej dla konsumentów w art. 3851 k.c.