Orzeczenia

Orzeczenie
25.06.1991

Zasada in dubio pro reo odnosi się do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, nie wolno jednakże rozumieć jej jako reguły swoistego, uproszczonego traktowania wątpliwości. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero gdy po wykorzystaniu

Orzeczenie
25.04.1991

W orzeczeniach dotyczących osób represjonowanych w latach osiemdziesiątych możliwe jest uznanie, że działanie będące próbą przeciwstawienia się systemowi totalitarnemu, podjęte w celu krytyki oraz naprawy istniejącej rzeczywistości i będące realizacji przysługujących każdej osobie fizycznej praw politycznych – chociaż formalnie wyczerpuje znamiona ustawy karnej (np. art. 270 § 1, art. 271 § 1 lub art

Orzeczenie
15.02.1991

Fakt, że sprawca usiłował popełnić zbrodnię, nie wyłącza sam przez się możliwości uznania takiego czynu za społecznie niebezpieczny w stopniu znikomym, a tym samym umorzenia postępowania karnego na podstawie art. 11 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 26 § 1 k.k.

Orzeczenie
22.01.1991

Wynikająca z art. 372 § 2 k.p.k. powinność przytoczenia w wyroku okoliczności, które sąd miał na względzie przy wymiarze kary, odnosi się także do kary dodatkowej.

Orzeczenie
04.12.1990

Jeżeli na rozprawie zachwiana zostanie wersja oskarżenia, gdyż w świetle zebranych dowodów nie da się, bez obawy popełnienia pomyłki, wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia, nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go art. 3 § 3 k.p.k.

Orzeczenie
09.11.1990

Jeżeli narzeczona oskarżonego nie pozostaje we wspólnym z nim pożyciu, to – według art. 120 § 5 k.k. – nie jest osobą najbliższą dla oskarżonego.

Orzeczenie
09.11.1990

Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 4 § 1 k.p.k.) wtedy m.in., gdy: 1) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 357 k.p.k.), i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 1 pkt 2 k.p.k.); 2) stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności

Orzeczenie
12.10.1990

Jeżeli prokurator wojskowy nie wydał na podstawie art. 576 k.p.k. odrębnego postanowienia o wszczęciu postępowania w sprawie o przestępstwo ścigane na wniosek dowódcy jednostki, a przedstawiając podejrzanemu zarzut popełnienia tego rodzaju przestępstwa nie powołał się wyraźnie na przepis art. 576 § 1 k.p.k., jak również nie uczynił tego w akcie oskarżenia, to sam fakt wniesienia aktu oskarżenia w sprawie

Orzeczenie
06.09.1990

Fakt, że sprawcą przestępstwa pospolitego (art. 208 k.k.) jest osoba odbywająca zasadniczą służbę w obronie cywilnej, wykazując, pewne mankamenty psychiczne, nie powodujące jednak zastosowania przepisów art. 25 § 1 i 2 k.k., a ograniczające jedynie jej zdolności adaptacyjne, może mieć znaczenie jedynie w sprawie o przestępstwo związane ze służbą w obronie cywilnej, a nie w sprawie o przestępstwo pospolite

Orzeczenie
11.05.1990

Sądem wojskowym, właściwym do rozpoznania sprawy o przestępstwo popełnione na terytorium Polski przez żołnierza wojsk radzieckich, czasowo stacjonujących w Polsce, jest wojskowy sąd okręgowy.

Orzeczenie
24.04.1990

Wniosek o ściganie sprawcy przestępstwa określonego w art. 212 § 1 k.k. może – w myśl art. 212 § 3 k.k. – złożyć nie tylko właściciel mienia, lecz także jego posiadacz lub użytkownik. Każda z tych osób, niezależnie od siebie, może złożyć taki wniosek.

Orzeczenie
30.01.1990

Jeżeli pisemna rewizja prokuratora wniesiona została na niekorzyść oskarżonego tylko co do kary zasadniczej, to przedstawiciel urzędu prokuratorskiego na rozprawie rewizyjnej nie może skutecznie wnosić o rozstrzygnięcie na niekorzyść również co do winy (art. 383 § 1 k.p.k.).

Orzeczenie
12.01.1990

Jeżeli wniesiona na niekorzyść rewizja nadzwyczajna od prawomocnego wyroku uniewinniającego została oddalona, to przewidziany w art. 489 k.p.k. termin biegnie od daty uprawomocnienia się tego wyroku, a nie od daty wyroku Sądu Najwyższego, którym wniesiona rewizja nadzwyczajna została oddalona.

Orzeczenie
11.12.1989

Przestępstwo określone w art. 145 § 3 k.k. w zw. z art. 145 § 1 lub w zw. z art. 145 § 2 k.k. (mimo umyślnego naruszenia przez sprawcę zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym) jest przestępstwem nieumyślnym. Z tego powodu za przestępstwo to nie można orzec kary dodatkowej degradacji, gdyż karę tę – w myśl art. 296 § 2 k.k. – można wymierzyć wyłącznie za występek umyślny.

Orzeczenie
07.11.1989

Sprawca kradzieży mienia odpowiada nie za szkodę, której rozmiar określa różnica powstała między wartością zagarniętego przez niego mienia a wartością mienia, które podstawił na miejsce zagarniętego mienia, lecz za wartość mienia, które wyjął spod władztwa innej osoby, bez względu na wartość mienia podstawionego.

Orzeczenie
21.09.1989

Jeżeli wymowa dowodów, na których opiera się oskarżenie, nie jest jednoznaczna, a sposób ich oceny i – w konsekwencji – rodzaj ustaleń faktycznych zależy od wyjaśnień oskarżonego, to zachodzi w ogóle przeszkoda do orzekania co do istoty sprawy w trybie postępowania w stosunku do nieobecnych (w rozumieniu art. 415-417 k.p.k.).

Orzeczenie
29.08.1989

Jeżeli biegli lekarze psychiatrzy stwierdzają brak uzasadnionej potrzeby połączenia badań psychiatrycznych z przeprowadzeniem badań specjalistycznych o charakterze uzupełniającym, jakimi są np. badania typu EEG lub testy psychologiczne, to należy uznać, że sąd, który nie kwestionuje wydanej opinii psychiatrycznej, ma podstawę do oddalenia wniosku strony o przeprowadzenie przez tych biegłych badań uzupełniających

Orzeczenie
06.06.1989

1. Wprawdzie kodeks postępowania karnego nie zawiera w odniesieniu do postanowień takiego szczególnego przepisu (jak czyni to w odniesieniu do wyroków), który by określił, co powinno zawierać uzasadnienie postanowienia, jednakże nie można uznać za wystarczające takiego uzasadnienia, które nie wyjaśnia należycie podstawy faktycznej postanowienia. 2. Oceniając – w ramach art. 90 § 1 k.k. – zachowanie

Orzeczenie
06.04.1989

Sędzia biorący udział w jakimkolwiek stadium postępowania karnego w podejmowaniu postanowień w kwestii tymczasowego aresztowania określonej osoby podlega wyłączeniu na podstawie art. 31 § 1 k.p.k. od udziału w rozstrzyganiu wniosku o odszkodowanie za oczywiście niesłuszne tymczasowe aresztowanie tej osoby.

Orzeczenie
04.04.1989

Zawarte w treści art. 333 k.p.k. sformułowanie „jeżeli wyjaśnienia oskarżonego przyznającego się do winy nie budzą wątpliwości”, warunkujące możliwość ograniczenia postępowania dowodowego, oznacza tylko takie sytuacje, gdy wyjaśnienia te pozwalają sądowi na dokonanie pełnej i kompleksowej oceny sprawy, i to zarówno w zakresie winy oskarżonego, kwalifikacji prawnej jego czynu, jak i wszystkich tych

Orzeczenie
15.11.1988

Sprawca przestępstwa określonego w art. 256 § 1 k.k. może być nie tylko osoba pozbawiona wolności na podstawie prawnego nakazu i przebywająca w miejscu zamknięcia, lecz także osoba nie przebywająca w takim miejscu, a zatrzymana na podstawie prawnego nakazu organu ścigania.

Orzeczenie
08.11.1988

Wprawdzie sąd I instancji jest władny w warunkach określonych w art. 344 § 2 k.p.k. zwrócić akta sprawy właściwemu prokuratorowi „w celu rozszerzenia postępowania na czyny osób nie pociągniętych do odpowiedzialności karnej”, jednakże nie może tego uczynił w sytuacji, gdy prokurator powziął już w postępowaniu przygotowawczym procesową decyzję co do odpowiedzialności danej osoby za czyny objęte postanowieniem

Orzeczenie
30.11.1987

Nie ma przeszkód do orzekania – w myśl art. 48 § 1 k.k. – fakultatywnej kary dodatkowej przepadku przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa wobec sprawcy czynu z art. 124 § 1 k.k., który posiadał je w ramach wyposażenia przekazanego mu przez obcy wywiad, choćby nawet przedmioty te ale stanowiły własności tego bezpośredniego sprawcy i nie podlegały przepadkowi z mocy ustawowego upoważnienia

Poprzednia Następna