1. Przewidziana w art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 maja 1963 r. o dyscyplinie wojskowej oraz o odpowiedzialości żołnierzy za przewinienia dyscyplinarne i za naruszenie honoru i godności żołnierskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 5, poz. 17) kara zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych nie może być orzekana jako kara samoistna. 2. Karę tę w każdym wypadku wymierza się fakultatywnie, niezależnie od tego

Wyeliminowanie przez sąd wojskowy z opisu czynu przypisanego oskarżonemu jednego lub kilku czynów, objętych zakresem zarzucanego mu przestępstwa ciągłego, z tego powodu, że gdyby je rozpatrywano odrębnie, czyny te jako wykroczenia nie podlegałyby właściwości sądu wojskowego, traktować należy na gruncie art. 383 § 1 k.p.k. analogicznie do umorzenia postępowania. W postępowaniu przed sądem odwoławczym

Jeżeli sąd odwoławczy, uchylając postanowienie odmawiające odszkodowania za niesłuszne tymczasowe aresztowanie dochodzonego na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z 23.II.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149; zm. Dz.U. z 1993 r., nr 36, poz. 159) i przekazując sprawę sądowi pierwszej

W sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego, po wniesieniu aktu oskarżenia, a przed rozpoczęciem przewodu sądowego w pierwszej instancji, pokrzywdzony, który nie działa w charakterze oskarżyciela posiłkowego lub powoda cywilnego, zachowuje uprawnienia strony, a w szczególności może złożyć zażalenie na postanowienie sądu zamykające drogę do wydania wyroku na podstawie art. 299 § 1 pkt

Ustawowe określenie „fakty powszechnie znane”, o których stanowi zdanie pierwsze art. 153 k.p.k., obejmuje również fakty historyczne, utrwalone w piśmiennictwie naukowym, a więc te relacje o pewnych mających miejsce w przeszłości zdarzeniach, w tym także politycznych, które w sposób zgodny z zasadami metodologii naukowej, a więc w oparciu o różnorodne źródła, ujawnione zostały przez historyków.

Rewizja oskarżyciela posiłkowego, która nie kwestionuje winy skazanego ustalonej nieprawomocnym wyrokiem, ale która zarzuca nieujawnienie i niepociągnięcie do odpowiedzialności karnej innych współuczestników zdarzenia, jest również rewizją „dotyczącą orzeczenia o winie” w rozumieniu art. 395 k.p.k.

Sprostowaniem fałszywych zeznań, w rozumieniu art. 247 § 4 pkt 2 k.k., są też zgodne z prawdą wyjaśnienia oskarżonego, które złożył on, gdy zostało wszczęte przeciwko niemu postępowanie karne o fałszywe zeznania.

I. Do udziału w sprawie rozpoznawanej przez wojskowy sąd okręgowy na obszarze właściwości miejscowej innego sądu, a zastrzeżonej do wyłącznej właściwości wojskowego sądu okręgowego, może być wyznaczony ławnik wybrany do wojskowego sądu garnizonowego, jeżeli przemawia za tym wzgląd na usprawnienie postępowania sądowego (art. 491 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o ustroju sądów wojskowych – Dz.U. nr 23

Żołnierze wchodzący w skład patrolu Żandarmerii Wojskowej nie są przełożonymi żołnierzy legitymowanych lub zatrzymanych, a z ochrony karnoprawnej przewidzianej w art. 311-315 k.k. korzystają na podstawie art. 316 k.k.

Reguły ustrojowe wynikające z przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (j.t. Dz.U. z 1991 r., nr 25, poz. 103 z późn. zm.) dopuszczają możność wykonywania wszelkich Funkcji Prokuratora Generalnego przez jego zastępców, a tym samym dopuszczają również składanie przez nich rewizji nadzwyczajnej; pomimo braku szczegółowej w tej kwestii regulacji ustawowej.

1. W wypadku naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym podstawowym kryterium określającym „poważną szkodę w mieniu” w rozumieniu art. 145 § 1 k.k. powinna być wielokrotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, ustalonego na podstawie ostatnich – w odniesieniu do czasu popełnienia czynu – urzędowych danych, ogłaszanych przez Prezes Głównego Urzędu Statystycznego, stosownie do przepisów ustawy

Przepis art. 389 k.p.k. stanowi podstawę uzasadniającą wznowienie postępowania sądowego zakończonego prawomocnym orzeczeniem.

Oświadczenie złożone przez żołnierza wobec przełożonego, że nie przyjmie broni, będące manifestacją woli powstrzymywania się od posługiwania się nią, jest odmową wykonywania obowiązku wynikającego ze służby wojskowej (art. 305 k.k.), nie zaś niewykonaniem rozkazu (art. 309 k.k.).

Przez „przyjęcie obowiązków” w obcym wojsku lub obcej organizacji wojskowej, o którym mowa w art. 237 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 4, poz. 16), należy rozumieć wstąpienie w skład sił zbrojnych obcego państwa lub w skład obcej organizacji wojskowej w celu pełnienia służby. Określenia tego nie wyczerpuje natomiast

Sąd wojskowy stwierdziwszy na rozprawie, że czyn zarzucany oskarżonemu, nie będącemu żołnierzem w chwili orzekania, nie zawiera znamion przestępstwa, a stanowi jedynie wykroczenie, uznaje się niewłaściwym do rozpoznania sprawy i na podstawie art. 25 § 1 k.p.k. przekazuje ją kolegium do spraw wykroczeń albo – gdy chodzi o wykroczenie skarbowe – organowi określonemu w ustawie karnej skarbowej.

W razie śmierci osoby, wobec której stwierdzono nieważność orzeczenia, jej uprawnienie określone w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149) przechodzi na małżonka tylko wtedy, kiedy małżeństwo trwało w chwili śmierci uprawnionego.

Z punktu widzenia art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149) umorzenie postępowania „z braku dowodów winy” na podstawie przepisów kodeksu wojskowego postępowania karnego z 1945 r. należy traktować jak umorzenie postępowania z powodu, o którym obecnie

Artykuł 29 k.p.k. zakazuje jedynie sądowi powszechnemu wszczęcia negatywnego sporu kompetencyjnego z sądem wojskowym, ale nie zmienia niczego w zakresie uprawnienia stron do zaskarżania orzeczeń sądu wojskowego w kwestii właściwości. Oznacza to, te na postanowienie sądu wojskowego o przekazaniu sprawy sądowi powszechnemu lub nieprzyjęciu sprawy przekazanej przez sąd powszechny – z wyjątkiem wypadków

Z racji szczególnego unormowania legitymacji do zaskarżania orzeczeń w trybie rewizji nadzwyczajnej (art. 464 i art. 591 § 1 k.p.k.) należy przyjąć, że art. 380 § 2 k.p.k., przewidujący możliwość cofnięcia przez oskarżonego wniesionego na jego korzyść środka odwoławczego, nie ma odpowiedniego zastosowania do postępowania toczącego się w trybie tej rewizji (por. art. 462 k.p.k.).

Orzeczenie (postanowienie) b. Najwyższego Sądu Wojskowego, rehabilitujące skazanego, a wydane pod rządem poprzednio obowiązującej procedury karnej, jako przybierające postać prawomocnego umorzenia postępowania karnego, jest orzeczeniem ostatecznym (finalnym) uwalniającym niesłusznie skazanego od winy i kary. Uzasadnia to potraktowanie go na równi z wyrokiem uniewinniającym wydanym przez Sąd Najwyższy

Skazanie za przestępstwo zakwalifikowane kumulatywnie z art. 235 k.k. i art. 156 § 3 k.k. nie upoważnia do orzeczenia nawiązki na podstawie art. 59 pkt 1 k.k., albowiem skutek a postaci uszkodzenia ciała (rozstroju zdrowia) pokrzywdzonego wynika z przestępstwa nieumyślnego.

Pod pojęciem „wiadomości”, o których mowa w art. 48 dekretu z dnia 12 grudnia 1981 r. o stanie wojennym (Dz.U. nr 29, poz. 154), a także w wielu przepisach kodeksu karnego (art. 124 § 1 i 2, 131 § 1, 254 § 1, 255 § 1 i 2, 260 § 1 i 2, art. 261, 264 § 1 i 2, 271 § 1 i 2, 326 § 2), rozumieć należy tylko i wyłącznie opis pewnego stanu rzeczy, przy pomocy którego oznajmia się o tym, co miało miejsce w

Samo uzyskanie przez żołnierza podstępem świadectwa lekarskiego, stwierdzającego nie istniejącą w rzeczywistości chorobę lub nałóg, w celu otrzymania na jego podstawie zwolnienia ze służby wojskowej, jednak bez przedstawienia go w tym celu organowi wojskowemu, nie wyczerpuje znamion przestępstwa określonego w art. 306 pkt 2 k.k., a jedynie stanowi przygotowanie do tego przestępstwa, karalne na podstawie

Rozpoznając zażalenie, o którym mowa w art. 207a § 1 k.p.k., sąd w myśl art. 386 § 1 k.p.k. orzeka o utrzymaniu w mocy albo o uchyleniu zaskarżonej decyzji bez względu na to, czy żalący jest faktycznie pozbawiony wolności w ramach zatrzymania, czy też przebywa na wolności; w tym ostatnim wypadku sąd stwierdza post lactum bezpodstawność zatrzymania lub naruszenia przepisów prawa w czasie jego wykonywania