Karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął okres określony w art. 45 § 1 k.w., a sądy odwoławcze mają obowiązek uwzględnienia tej okoliczności z urzędu, niezależnie od etapu postępowania.

Sąd orzekając środki karne w postaci zakazu kontaktowania się i zbliżania się do pokrzywdzonych ma obowiązek określić czas trwania tych zakazów zgodnie z art. 43 § 1 k.k., który stanowi, że takie zakazy orzeka się w latach, od roku do lat 15.

Sąd odwoławczy nie może orzekać na niekorzyść oskarżonego, zmieniając orzeczenie Sądu I instancji w zakresie kary i środków karnych, jeżeli wyrok Sądu I instancji nie był zaskarżony na jego niekorzyść.

W sytuacji, gdy pracownik wykonuje pracę wyłącznie w innym państwie członkowskim, a działalność pracodawcy w kraju zatrudnienia jest marginalna, organy krajowe mogą ustalić ustawodawstwo tego innego państwa jako właściwe, nawet bez uprzedniego przeprowadzania procedury dialogu i koncyliacji.

Udział w wydaniu orzeczenia osoby, której mandat ławnika wygasł z powodu prawomocnego skazania za przestępstwo, stanowi naruszenie proceduralne skutkujące koniecznością wznowienia postępowania na podstawie art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k. w związku z art. 542 k.p.k.