Postanowienia umowy kredytu, które pozwalają bankowi na jednostronne ustalanie kursów waluty, stanowią niedozwolone klauzule umowne. Ich eliminacja powoduje nieważność umowy, jeżeli nie można utrzymać jej w pozostałym zakresie zgodnie z interesami konsumenta.

Klauzule przeliczeniowe w umowie kredytu denominowanego mogą być uznane za niedozwolone, jeżeli nie są sformułowane w sposób jednoznaczny i zrozumiały dla kredytobiorcy, oraz pozostawiają bankowi swobodę w jednostronnym ustalaniu kursów walut, co rażąco narusza interesy konsumenta.

Dla oceny zakresu roszczeń obejmowanych ugodą sądową istotne jest uwzględnienie kontekstu faktycznego i normatywnego w momencie jej zawierania, w tym świadomości stron co do przysługujących im roszczeń oraz możliwych zmian w wykładni prawa, obecnie uznawanych przez orzecznictwo sądowe.

Postanowienia umowy kredytowej pozostawiające bankowi swobodę ustalania kursu waluty są sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają interes konsumenta, prowadząc do abuzywności i skutkując nieważnością umowy zgodnie z art. 385¹ k.c., jeśli konsument nie został adeptnie poinformowany o ryzykach z niej wynikających.