Przyjęte w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 6 grudnia 1991 r. III CZP 108/91, mającej moc zasady prawnej, rozumienie dobrej wiary nie wyklucza stosowania, zgodnie z dotychczasową utrwaloną praktyką, art. 231 § 1 k.c. w wypadkach, w których budowla została wzniesiona przez posiadacza samoistnego w złej wierze, tj. takiego, który wiedział lub powinien był wiedzieć, że nie jest właścicielem, jeżeli

Kasacja, w której nie przedstawiono okoliczności uzasadniających jej rozpoznanie (art. 3933 § 1 pkt 3 KPC) podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna, a uzupełnienie tego braku, nawet na wezwanie sądu, po upływie terminu do wniesienia kasacji jest nieskuteczne.

Uprawnienie do dochodzenia roszczeń, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149 ze zm.), przysługuje również takiemu dziecku osoby represjonowanej, które zostało po śmierci tej osoby przysposobione w drodze adopcji niepełnej na

Strona, która wniosła kasację, będącą w danej sprawie skargą niedopuszczalną, może cofnąć tę kasację dopóty, dopóki nie zostanie wydane zarządzenie o odmowie jej przyjęcia, a gdyby skargę przyjęto - postanowienie o pozostawieniu jej bez rozpoznania, w tym także na posiedzeniu sądu zarządzonym dla zbadania dopuszczalności kasacji.

Niespełnienie wymagania przedstawienia okoliczności uzasadniających rozpoznanie kasacji (art. 3931 § 1 pkt 3 KPC), podobnie jak nieprzytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienia (art. 3933 § 1 pkt 2 KPC), powoduje odrzucenie kasacji jako niedopuszczalnej.

Przepis art. 69 KP, wyłączający stosowanie do stosunku pracy na podstawie powołania niektórych przepisów dotyczących trybu postępowania przy rozwiązywaniu umów o pracę, orzekania o bezskuteczności wypowiedzeń, przywrócenia do pracy i odszkodowania, nie stanowi podstawy odrzucenia pozwu z powodu niedopuszczalności drogi sądowej (art. 199 pkt 1 KPC).

1. Przepis art. 536 k.p.k., przewidujący rozpoznanie kasacji w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów, zaś w wypadkach określonych w art. 435, 439 i 455 k.p.k. nawet w zakresie szerszym, dotyczy jedynie dopuszczalnego nadzwyczajnego środka odwoławczego. 2. Bezwzględną przyczyną odwoławczą, określoną w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. in fine, stanowi nieobecność któregokolwiek z członków składu orzekającego

W razie stwierdzenia przy rozpoznaniu kasacji od prawomocnego orzeczenia sądu powszechnego, iż zostało ono wydane w sprawie o wykroczenie, należącej do właściwości wojskowego sądu garnizonowego, Sąd Najwyższy - Izba Karna uchyla zaskarżone orzeczenie i przekazuje sprawę właściwemu prokuratorowi wojskowemu, jako organowi uprawnionemu do czynności procesowych przewidzianych w art. 677 § 2 w zw. z art