Zasadność zasądzenia odszkodowania zamiast żądanego przywrócenia do pracy (art. 56 § 2 KP w związku z art. 45 § 2 KP) podlega ocenie w okolicznościach faktycznych konkretnej sprawy i w związku z tym nie stanowi istotnego zagadnienia prawnego w rozumieniu art. 393 § 1 KPC.

Osoba nie umieszczona w aktualnym spisie radców prawnych nie ma prawa wykonywania zawodu, a tym samym nie może ani jako pełnomocnik strony, ani we własnym imieniu sporządzić kasacji lub zażalenia do Sądu Najwyższego.

Przyjęte w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 6 grudnia 1991 r. III CZP 108/91, mającej moc zasady prawnej, rozumienie dobrej wiary nie wyklucza stosowania, zgodnie z dotychczasową utrwaloną praktyką, art. 231 § 1 k.c. w wypadkach, w których budowla została wzniesiona przez posiadacza samoistnego w złej wierze, tj. takiego, który wiedział lub powinien był wiedzieć, że nie jest właścicielem, jeżeli

Kasacja, w której nie przedstawiono okoliczności uzasadniających jej rozpoznanie (art. 3933 § 1 pkt 3 KPC) podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna, a uzupełnienie tego braku, nawet na wezwanie sądu, po upływie terminu do wniesienia kasacji jest nieskuteczne.

Uprawnienie do dochodzenia roszczeń, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149 ze zm.), przysługuje również takiemu dziecku osoby represjonowanej, które zostało po śmierci tej osoby przysposobione w drodze adopcji niepełnej na

Strona, która wniosła kasację, będącą w danej sprawie skargą niedopuszczalną, może cofnąć tę kasację dopóty, dopóki nie zostanie wydane zarządzenie o odmowie jej przyjęcia, a gdyby skargę przyjęto - postanowienie o pozostawieniu jej bez rozpoznania, w tym także na posiedzeniu sądu zarządzonym dla zbadania dopuszczalności kasacji.